Tijd om de resem spinnenwebben en centimeters stof even op te ruimen welke zich hier hebben opgstapeld rond deze blog. Een maand is het hier verschrikkelijk stil geweest en ik vrees dat het hier nog stiller zal worden.

Niet dat er in die maand niets gebeurt is, integendeel zelfs, maar de bedoeling van de blog was jullie vanuit Lanzarote, hopelijk wat op een plezante manier, op de hoogte te houden van wat we er aan het uitsteken waren, voornamelijk dan op triathlonvlak. De voorbije maand kreeg ik bij het woord triathlon echter meer zure oprispingen dan enthousiaste kriebels. Dit natuurlijk ten gevolge van de gigantische ontgoocheling dat voorbije zaterdag de borst niet voor een x-aantal uurtjes kon worden natgemaakt al zwemmend, fietsend en strompelend.

Aangezien ik nu, sinds woensdag terug in België residerend, nog weinig noemenswaardig te melden zal hebben is dit bericht voor mij, misschien voorlopig, de zwanenzang als blogger.

De geinteresseerden kunnen natuurlijk nog altijd eens komen piepen of Bobke weer niet eens ergens een marathon uit zijn ongetrainde sloffen is gaan schudden of zowaar ergens in wetsuit gehuld een triathlonwedstrijd heeft aangevat. Maar voor mijn part... Adios qua blogberichten

Menige kogel is deze week door de kerk gegaan, nog meer zeemansknopen zijn doorgehakt en hier en daar werden nog wat teerlingen geworpen. Om maar te zeggen: van de week een aantal beslissingen moeten nemen.

Eerst en vooral wordt er op 27 mei definitief koers gezet richting Zaventem om de La Santa deur voor goed achter me dicht te trekken. Hoe ontgoochelend de laatste twee weken ook geweest zijn, uiteindelijk heb ik toch weer 8 fantastische maanden beleefd die ik nooit zal vergeten. Laat ons zeggen dat ik een gigantisch grote taart heb kunnen bakken, wat altijd plezant is, maar volledig zonder enige crème of kersen erop.

Het steekt toch wel dat ik opnieuw omwille van exact dezelfde reden gedwongen Lanzarote moet verlaten. Ik zal hoe dan ook het luxeleven dat ik hier weer heb gehad ontzettend missen. Echter, ik zal op mijn tanden bijten eens terug in België om ook daar mijn draai terug te vinden want een derde keer terugkomen is niet aan de orde. Uiteindelijk is het in september 3 jaar geleden dat Bob en ik naar Lanzarote vertrokken (ik hoor ons nog zeggen: “maakt u geen zorgen ma’ke, ’t is maar voor maximum 9 maanden en dan staan we hier terug”). Het feit dat het verblijf lichtjes is uitgelopen is alleen maar een goed teken, namelijk dat we een schitterende tijd hebben beleefd, maar er zijn andere, en belangrijkere dingen in het leven waar het nu misschien tijd voor wordt. Vanaf nu zal het triathlonnen op een andere manier beleeft worden. Niet langer ’s morgens opstaan en denken “hoe kan ik mijn werk inplannen ifv mijn trainingen” maar wel andersom.

Nu nog proberen van elke resterende dag hier te genieten. Vanaf zaterdag kan ik dat opnieuw doen in het gezelschap van ons ma en pa die al overkomen om normaal naar de Ironman te komen kijken. Ook Bob komt de week van de Ironman overgevlogen. We zullen er die week samen eens een lap op geven op de fiets. Nog één keer goed genieten van zwoegend en harkend al de naambordjes te paseren met klinkende namen als Parque Nacional de Timanfaya, Tabayesco, Mirador del Rio en Haria. Dat hij zijn, ondertussen als een baviaan behaarde billekes maar insmeert want, verdorie, ik heb nog nooit zo rondgefietst als nu. Waarschijnlijk dankzij de gigantische overload-week die ik hier drie weken geleden heb afgewerkt, gevolgd door 2 weken ontgoocheld en gedegouteerd in mijn zetel liggen. Vandaag 120km met 1600 hoogtemeters (Haria, Mirador, Teseguite,…) gebold aan 33km/h gemiddeld. Het had er goed uitgezien de 23e mei…. Verdorie… En nu stop ik voorgoed met hierover te zagen. Alles gebeurt met een reden. Waarschijnlijk staat er eens terug in België een droomvrouw en een andere droomjob op mij te wachten :-)

Groeten

Verslag marathon

Ik wist absoluut niet wat ik kon verwachten zondag. Sinds Hawaii en mijn vertrek uit La Santa is mijn trainingsregime serieus veranderd, zoals je eerder al hebt kunnen lezen. Ik vreesde dat vooral een gebrek aan lange duurlopen me zuur zou opbreken. Echter zoals ik al had aangegeven in een vorig verslagje, was mijn tacktiek zeer eenvoudig. Starten als een kanon en kijken hoe lang ik zou meegaan. Elke trainer, coach, zelfs een beginneling weet dat dit niet de beste manier is om aan een marathon te beginnen. Nu ik heb persoonlijk ondervonden dat zogenaanmde Kamikaze- marathonnekes me wel goed afgaan. Ik heb tot hiertoe een keer berekend een marathon gelopen en dat was bij men Ironmandebuut in Nice. Iedereen bleef er maar op drukken om te doseren. Op een gegeven moment passeerde er iemand, die ik zou kunnen volgen hebben. "Nee Bob niet doen, doseren, het is nog ver", zei ik toen tegen mezelf. Na 27 kilometer heb ik toen evengoed een peer gekregen. Sindsdien pas ik dus de kamikazestrategie toe die ik geexperimenteerd had bij men marathondebuut in 2006. Ik passeerde toen halverwege met de nummer 2 van de halve marathonwedstrijd naast me. De marathon en halve marathon waren namelijk samen van start gegaan. Die gast finishte toen zijn wedstrijd en zei heel vrolijk: allez succes nog... Ik mocht nog eens hetzelfde gaan doen. Natuurlijk serieuse koeken gekregen in dat tweede deel, maar uiteindelijk toch nog een behoorlijke tweede helft gelopen. Na Nice ben ik dan ook altijd op deze manier aan de marathon begonnen. Starten als ne zot en door de muur lopen. En dit bleek te werken voor mij.

Dus ook nu zondag vatte ik zo de wedstrijd aan. Ik voelde me onmiddellijk vrij comfortabel en kon na de Konijnenpijp aansluiten in een mooi achervolgend groepje. Een aantal Kenianen en de Belgische toppers waren toen al lang gaan vliegen. Ik had een goed gevoel en we kwamen na 10km door rond de 37 minuten. Meter per meter moest ik echter de meeste in dat groepje laten gaan en diende ik voor men eigen tempo te kiezen. Maar desondanks bleef ik ook de volgende 10km hetzelfde tempo aanhouden en passeerde halverwege in 1u18. Missie geslaagd dacht ik bij mezelf: "Mooie tussentijd, nu kan ik stillekes beginnen kapotgaan". En inderdaad de benen begonnen het al iets vroeger dan normaal te voelen, eerste pijnscheuten hier en daar. Maar als ik naar mijn kilometertijden keek. bleef ik maar onder de 3min50 lopen. En al bij al viel die pijn ook wel mee. Na 32km passeerde ik in 2u01. Ik dacht als ik nu niet volledig stilval, zit er hier begot ne mooie tijd in. Ik begon zelfs terug een aantal atleten die ik eerder had moeten laten lopen, terug op te rapen. Maar ja het is dan nog wel 10km he. Nu dit was men 6de marathon en ik denk dat mijn lijfke ondertussen al wat gewend begint te raken aan dit soort uitspattingen. Ik kreeg het moeilijk in die laatste 10km, ik kreeg serieus pijn in de beentjes, ik snakte naar de finish, maar ik parkeerde gelukkig niet. De laatste 10km nog in een behoorlijke 41 minuten en dus een eindtijd van 2u42'19'' en goed voor een 17de plaats.

Echt super tevreden met dit resultaat. Zij die men finish even willen bekijken kunnen op de
volgende link klikken:
http://www.runnersweb.nl/runnerstv?e=AN09M&ct_f=12:15:21&ct_s1=9:33:01&ct_s2=10:10:29&ct_s3=10:51:41&ct_s4=11:26:39&nt_s2=0:37:28&nt_s3=1:18:40&nt_s4=1:53:38&nt_f=2:42:19&L=NL&r=101768&n=DE%20WOLF%20Bob

Dit motiveert me zeker voor de rest van het seizoen. Binnen een kleine maand vertrek ik voor een volgende stage naar Lanzarote.

Groetjes Bobke.

Foto's Marathon Antwerpen.

Blijkbaar is de basisconditie van Bobke nog meer dan behoorlijk. Met een zeldzaam lang duurloopje van 1h in de benen en verder enkele loopjes tot zowaar 30' een marathon neerzetten van 2h42' is straf. Als hij binnen drie weken in Lanzarote nog eens een weekje stevig wat fietskilometers kan afwerken, en hopelijk eindelijk een zwemkilometer, dan kan hij dit seizoen zeker nog een aantal deftige wedstrijden afwerken.

Ik heb de datum voor het betere snij- en knutselwerk net vastgelegd. Op 3 juni wordt de femurhals weer netjes gladgepolijst door Dr. Van Melkebeek. Woensdag terug het vliegtuig op richting Lanzarote. Op 27 mei zet ik al opnieuw voet op Belgische bodem, al dan niet definitief zal heel spoedig beslist worden.

16de in Marathon

Hey vrienden,

16de in 2u42!

Supertevreden. Ik had niet gedacht dat ik dit na 6maanden Newcastle nog in de benen had.

Verslag en foto's volgen morgen.

Bobke

Wat ik sinds vorige week vreesde is gisteren bevestigd. Ook de rechter heup vertoont een verdikking van botweefsel ter hoogte van de femurhals waardoor ik mijn heupgewricht als het ware kapotloop. Dus, identiek dezelfde operatie als vorig jaar in februari staat me opnieuw binnen enkele weken te wachten.

Ik dien te bekennen, sportief een serieuze ontgoocheling. We kunnen echter beter alles proberen te relativeren. Het is en blijft 'slechts' een sportblessure. Natuurlijk daarom niet minder frustrerend gezien de timing en het feit dat sport voor meer dan 8 maanden nagenoeg alles was waarrond mijn dagen draaiden.

De komende dagen zal er serieus moeten nagedacht worden over de plannen voor de nabije toekomst.

Morgen alvast de zinnen gaan verzetten op de 10miles. Zoals je hieronder kan lezen in de ochtend den brother richting de finish schreeuwen. Een paar uur nadien is het aan ons ma'ke om te debuteren in wedstrijdverband.

Groeten,

Ben

Marathon!

Hey allemaal,

Het is al van de winterduathlon in Etten Leur van begin januari geleden dat ik nog eens een wedstrijd kon aankondigen. Awel bij deze: zondag loop ik de marathon van Antwerpen.

Het is een beslissing die ik pas begin deze week genomen heb. Ik moet de komende dagen voor het werk in Belgie zijn en het leek me wel interessant nog eens een nummerke op te spelden.

Zoals u al kan merken heb ik me dus niet specifiek voorbereid voor deze marathon. Ik heb sinds Hawaii twee trainingskampen afgewerkt in Lanzarote waarbij ik telkens de kaap van de 100km gerond heb. Maar naast deze uitschieters waren het vooral weken met een aantal kortere loopjes van een half uur tot een uur. Laat ons zeggen dat het dus absoluut geen idee heb, wat ik waard ben op dit moment. Tot dusver heb ik1 marathon gelopen zonder vooraf gezwommen en gefietst te hebben, met name die van Lanzarote. Toen was ik goed voor een 5de plaats in 2h41. Ik vrees dat zonder voorbereiding dit een beetje ambitieus gaat zijn voor zondag. Nu mezelf kennende zal ik starten als was ik in topconditie. En dan zoals in al men marathons tot nu toe, wachten op de koek van den hamer en door de muur trachten te lopen. Ik hoop dat het feit dat ik al 5 marathons (4 in Ironmans) in de benen heb, me van pas zal komen zondag.

Ik moet zeggen dat ik er wel goesting in heb en wel eens wil kijken waar ik na een half jaar Newcastle nog toe in staat ben.

Tot zondag.

Bobke!

Na anderhalf jaar van heupmiserie en gesukkel wou ik 7 maanden geleden absoluut nog één keer terugkeren naar Lanzarote om af te maken wat ik de vorige keer niet kon. Namelijk zien tot wat mijn lichaam in staat is op fysiek vlak tijdens de IM van Lanzarote. Louter met persoonlijke, realistische en gezonde ambities, op mijn niveau zien waar ik ergens kan uitkomen na een langdurige, goed uitgewerkte trainingsopbouw. De motivatie is doorheen die periode gigantisch geweest. Elke dag stond in teken van trainen. Behalve enkele zwemtrainingen in te koud water werd alles met de glimlach afgewerkt louter omdat het zo schitterend was terug volledig pijnvrij te kunnen sporten, los van irriterende pezen, afslijtend kraakbeen of scheurende gewrichtskapsels. De disco was een ver van mijn bed show, ‘una cerveza’ was voor mij ‘una coca cola light pequena’ en na 10h brandde er nog zelden licht in 166B aangezien de eerste training meestal rond 7h00 geprogrammeerd stond.
Dit alles verliep perfect tot ongeveer een maand geleden. Toen besloot een dikke Noor het eerste roet in het eten te strooien door vakkundig een scheur in mijn borstspier te creëren. Nadien werd deze zweminactiviteit aangevuld door een 2 weekse loopinactiviteit door de veelbesproken strakke “kieten”. Allemaal niet onoverkomelijk, geen enkele weg naar een IM gaat zonder hindernissen. Echter, eind vorige week hebben ze op mijn weg een iets te diepe put gegraven.
Heel enthousiast beschreef ik hier mijn eerste lange duurloop van 30km. Op zich was ik op dat moment al tegen mezelf aan het liegen. Gedurende de ganse loop werd ik irriterende steken gewaar in mijn rechtse heup die ik absoluut wou negeren. Steken die ik twee weken voor Gran Canaria ook al had en waarvoor ik toen veiligheidshalve een paar dagen rust heb ingelast. Steken die ik ook bij mijn eerste loopje na de kuitblessure onmiddellijk terug gewaar werd. Op donderdag, tijdens de koppeltraining, vanaf loopkilometer één waren ze daar opnieuw. Mijn wereld stortte (sportief) in. Heel die tijd wist ik goed genoeg van waar ik die pijn herkende. Een heel jaar had ik dezelfde klachten gehad aan de linkerheup. Dit kon gewoon niet waar zijn. Of het uiteindelijk waar is en ik inderdaad één maand voor de wedstrijd met dezelfde blessure kamp (misvormde femurkop waardoor ik mijn heupgewricht kapot loop) weet ik vrijdag. Ik heb net tickets geboekt voor woensdag. Op vrijdag kan ik met dank aan verschillende mensen, al onmiddellijk onder de scan en bij de chirurg terecht voor uitsluitsel. IM Lanzarote is een afgesloten hoofdstuk, maar ik kruis de vingers dat het enkel om een overbelasting gaat welke met een aantal weken rust is opgelost zodat ik toch nog voor een seizoen met enkele mooie wedstrijden in België kan gaan.
Tot sneller als verwacht dus,
Groeten.

Gelukkige Verjaardag broeder

Als cadeau heb ik hier een foto geplaatst van ons meest memorabele moment in onze green team show carriere. Als er een schaal zou bestaan voor 'uw belachelijk maken op een podium voor 5oo man', verdiende dat een ferme 9 op 10 me dunkt. De toenmalige entertainment manager ging een weekje met verlof. Hij was de kerel die halfweg de show altijd een live muzikaal intermetzo ten berden bracht. Hij vroeg of Ben en ik dat eens niet konden proberen. We mochten een beetje improviseren, een beetje... Ik denk dat die oranje broek het hoogtepunt van ons optreden was. Ze hebben ons trouwens NOOIT meer gevraagd om dat nog eens te doen... Tjiens...

Ten tweede wil ik hier toch even onderstrepen wat voor inzet Ben de laatse maanden aan de dag heeft gelegd. Ik weet als geen ander hoe gemotiveerd en gedreven hij is om zijn doel te bereiken. Ik heb al vele malen beklemtoond wat een talent er in dat manneke zit, het enige dat hij nodig heeft is een seizoen zonder blessureleed om dat ook te kunnen tonen. Het zat de laatste 2 weken weer even wat minder mee, maar echter niks om zorgen over te maken. Bovendien is een 10de plaats in een sterkbezette race in Gran Canaria een zeer mooi resultaat na een competitie onderbreking van 2 jaar. Ik ben er dan ook ten volle van overtuigd dat als hij vanaf nu nog een paar weken deftig kan trainen, hij iedereen met verstomming zal slaan bij zijn Ironmandebuut in Lanzarote. Als alles samenkomt op die dag is er niets dat Ben zal weghouden van een ticket naar Hawaii. Zegt dat ik het gezegd heb. Zelfs al vallen er nog 14 zatte Noren op zijn tere borstkas.

Veel succes de komende weken!

Bobke.

Windhozen en aanverwanten

Verslag maandag:

De Lanzarote wind, boeken heb ik er hier waarschijnlijk al over volgeschreven. Tijd om er dan nog eens een pagina aan toe te voegen.

Aangezien lopen en zwemmen de voorbije week geen trainingsopties waren, was het logisch dat er vooral aan het fietsen gewerkt zou worden. Had ik even geluk met de timing (ironie alom). Vanaf vorige week dinsdag tot vandaag, maandag, een Noordenwind die elke palmboom op het eiland plat tegen het wegdek doet hangen. Het straffe is dat ik elke dag op de fiets dacht: “nu kan het niet meer erger”, tot de volgende rit dus het bewijs kwam dat het wel degelijk nog erger en strakker kan. Vandaag hoop ik dan toch het summum gehad te hebben. Regenbuien, koude wind en dan voor jezelf een ritje samenstellen met het nodige klimwerk in, de SM-rechter zou er zowaar een broek vol goesting van krijgen (ge ziet via Humo en zowaar Dag Allemaal blijf ik up-to-date met het reilen en zeilen van de Vlaamse Cinema).

Nu ben ik natuurlijk content dat ik de voorbije week heb doorgebeten. Op 9 dagen toch een 750km bijeen gebokst doorheen de windhozen en orkanen. Daarbij ben ik elke rit de heuvels (sommigen durven het ook “de bergen” te noemen) ingetrokken om veel klimwerk te doen. Ik voelde de voorbije weken, ook in Gran Canaria dat ik bergop toch niet al te denderend reed en kracht te kort kwam. Via het invoeren van een aantal logaritmische functies, gecombineerd met de nodige vierkantswortels en ergens een aftreksel van het getal π schat ik dat de voorbije week toch overeen zal komen met een 1000km fietsen op het vlakke bij ons in het Wezelse. Hopen dus maar dat we er de vruchtjes van kunnen plukken.

Verslag dinsdag:

Driewerf hoera!! De smeekbeden van elke fiets-of loopsloefkes minnende eilandbewoner is ingewilligd. De wind is gaan liggen en de zon is er terug doorgekomen. De mond waaruit gisteren nog 110km lang gevloek en gehijg kwam, stond nu strak van linker tot rechter oor een smile te vormen van jewelste. Dit om verschillende redenen.

De eerste is klaar en duidelijk beschreven in hoger neergetokkelde alineas. De storm herleidt tot slechts een behoorlijke wind.

Ten tweede, de beentjes. Die twee kameraden durfden me al eens kopzorgen bezorgen de voorbije weken door wedstrijdgewijs iets te gigantisch in kramp te schieten en dit dan nog eens tergend lang vol te blijven houden. Vandaag had ik terug de eerste lange duurloop gepland sinds Gran Canaria. Op zich heb ik toch 3 weken met, op de 20km dodentocht in de wedstrijd na, héél weinig loopkilometers achter de rug dus de schrik zat er wat in dat de conditie wat achteruit was gegaan. Gelukkig, 30km vlot (wat heet vlot, zeer doen die benen na een tijdje toch) kunnen afwerken. Ook qua tempo zat alles nog zoals voorheen. Rustig begonnen en de duurloop progressief ingedeeld. Nog eens extra in de verf zetten dat het uitgekozen parcours voortdurend over schitterende off-road weggetjes liep langs de kust tot in Famara, dit onder een stralend zonnetje.

Ten derde, het eten. Binnen een paar uurtjes mag ik na het werk voor de tweede keer in 3 dagen tijd op visit bij mijn meter, tante Gerard, en nonkel Jan. Zij logeren hier in Puerto Del Carmen in een hotel waar ik het woord U graag voor in de mond neem. Ter viering van mijn 27e levensjaar mag ik daar vanavond opnieuw mee gaan aanschuiven aan het buffet. Zondag al eens gaan voorproeven en om het kort te beschrijven: gigantisch lekker!!

Groeten

Klaagzang

Sinds vandaag staat de trein richting IM Lanzarote hopelijk terug deftig op de rails. Ik heb van de week immers even serieus gepanikeerd en (gelukkig slechts één dag) gedemotiveerd rond gelopen. Gelukkig was er op maandagavond de juiste peptalk via de telefoonverbinding met Newcastle om de zo vaak aangehaalde “moral” terug op te krikken.
De dag na Gran Canaria kon ik, zoals eerder zo plastisch mogelijk omschreven, met moeite mijn broek aanschieten en deftig ademen. Een ribspier werd gedacht, een gescheurde borstspier werd echter geconstateerd na de echo. Devies, minstens 3 weken niet zwemmen.” Ok, niet zwemmen, dat moet nog in orde komen. Gesteld dat ik hierdoor 2 minuten extra verlies in het zwemonderdeel, moet ik er gewoon voor zorgen dat de vrijgekomen trainingsuren ingevuld worden op de fiets, al lopend of al rustend. Hierdoor moet ik dan 5 minuten kunnen goedmaken”, zo redeneerde ik als een doorwinterde optimist.
Echter, zij die mij daar anderhalve week geleden het hospitaal zagen buiten strompelen zouden me gelijk een stel krukken cadeau hebben gedaan om me toch iets of wat comfortabeler te doen voortbewegen. “Samen met de pijnlijke borst ook een iets pittigere vorm van stijfheid in de beide kuiten”, zo bleef ik nog steeds op en top positief denken. “Deze week staat toch in functie van regenereren dus binnen een aantal dagjes huppel ik als een jong veulen terug de 100-en La Santa treden op en af.” Niet dus, vandaag, vrijdag eindelijk terug een uurtje non-stop kunnen joggen zonder het gevoel dat twee beenhouwers hun slagersmessen sadistisch in de kuiten planten. Om dit duurloopje terug voor elkaar te krijgen is er de voorbije anderhalve week 100keer van lekker warm in ijskoud water gesprongen, is er een containerlading zalfjes over de kuit gesmeerd, hebben twee bevallige masseuses blaren op hun handen voor de komende drie maand en heeft elke Lanzarote –inwoner die mijn perimeter van circa 5m betrad het nodige gevloek en getwijfel mogen trotseren.
De voorbije maandag had ik echt even het gevoel dat opnieuw alles door mijn handen aan het glijden was. ’s Morgens een str*nt gevoel van jewelste op de fiets. Nadien wou ik heel even de kuiten testen tijdens een korte jog. Met priemende steken werd deze sessie vroegtijdig stopgezet. Paniek, 6 weken voor de IM, een hele planning uitgewerkt met Bert en Luc en nu kan ik niet zwemmen én niet lopen. “Het gaat toch weer niet waar zijn.” Echter doorheen de week begon alles terug in zijn plooi te vallen. De slagersmessen werden geleidelijk gereduceerd tot saté-stokjes, de spanning kwam terug op de spieren op de fiets zodat ook daar terug het vertrouwen steeg en vandaag dus als orgelpunt “het duurloopje. “
Waarschijnlijk allemaal met een geweldige interesse dit hoopje paniek en onrust samengebald in enkele, alle chronologie verliezende, alinea’s doorlezen (wat een zin om mee te eindigen, als de borst niet meer zeer zou doen zou ik me er even zelf op geklopt hebben).
Slaapwel (voor mij nu althans), anders goede morgen, middag of avond…

Ik ben hier deze week gegarandeerd het record aan het breken qua langdurigste kuitstijfheid na een wedstrijd. Nu, vrijdag is het voor mij nog steeds quasi onmogelijk deftig te wandelen. Elke pas ik zet lijkt mijn kuitspier te twijfelen tussen volledig afscheuren of toch maar enkel een stevige pijnschuit veroorzaken. Massages, sauna´s, ijskoude dompelbaden, stretching, warme en koude zalfkes,.. alles is al de revue gepasseerd om die lactaatblokken uit mijn getormenteerde Gastrocnemius te krijgen. Voorlopig zonder succes.

Ik hoef er waarschijnlijk niet bij te vermelden dat dit de laatste twee dagen serieus op mijn systeem begint te werken. Vanaf maandag moet ik terug fiets- en loopklaar zijn om aan de laatste rechte lijn richting IM te kunnen beginnen.

In die rechte lijn zal immers al nagenoeg geen zwemmen zitten. 3 weken mag er immers niet in het bad gedipt worden aangezien de echo heeft uitgewezen dat ik met een scheur in de Pectoralis Menor (kleine borstspier) zit. Twee weken om dus snel te vergeten en mijn vingers zijn al kapot gekruist dat het tij rap terug mag keren.

Groeten

Langste blogverslag in jaren

Verslag maandag:
Jawel, zondag is het eindelijk nog eens gelukt. Een wedstrijd over de langere afstand van start tot finish kunnen afwerken. Al moet ik zeggen, het heeft me serieus zweet en tranen gekost (bloed was er gelukkig van keer niet bij). Afgezien, man..man..man.

Ik zal beginnen bij het begin. Zwemmen was voor mijn doen, ondanks een fantastisch nieuw wetsuitje, normaal. Zoals verwacht niet in Eneko Llanos zijn voeten maar ook niet net voor de kayak met de groene vlag om de laatste deelnemer aan te geven. Als 27e uit het water, al een eerste signaal dat het deelnemersveld een pak sterker was geworden dan 2 jaar geleden toen ik er 3e werd. Toen kwam ik, als volleerde vis, 14e uit de zee gekropen. Overigens voor de duikers onder jullie à la Dave V.E.: ondanks dat je geregeld tegen de limiet zit te zwemmen blijft het genieten als je een paar meter onder je geregeld een gigantische rog ziet passeren in een kristalheldere zee.

Ook zoals normaal, een gigantisch belabberde wissel van zwemmen naar fietsen. Oren die dubbel komen te zitten onder de tijdrithelm, de tong van mijn schoenen die het voorbeeld van de oren volgt en zich ook dubbel legt. Met andere woorden, nog snel even een extra minuutjes te grabbel gegooid en dan konden we eindelijk aan het favoriete onderdeel beginnen.

Het fietsparcours kon tellen, 2 rondes van 40km, in totaal meer dan 1200 hoogtemeters samengebald in die 80km. Onzen Bobbie zijn zware crash van vorig jaar indachtig,tevens concentratie vereist van km één tot km 80 voor de steile afdaling met scherpe bochten, de omhoogkomende andere deelnemers, de stukjes grind, of de, door de regen, natte rotondes. De eerste ronde ging behoorlijk. Wel had ik voortdurend een dik gevoel in de dijen vanaf dat het steiler bergop ging. Ondanks dit kon ik toch een redelijk tempo rijden waardoor ik na 40km was ik opgeschoven tot om en bij de 10e plek. Ik had een gat van 2 minuten dicht kunnen rijden op de nummer 5 van IM Lanzarote vorig jaar, wat me toch het gevoel gaf dat ik tussen het schoon volk begon te zitten in de wedstrijd. Echter, ronde twee was het net omgekeerd en moest ik op de zwaardere stukken afkloppen omwille van steeds dikker en dikker aanvoelende quadriceps. Uiteindelijk toch nog de 6e fietstijd en als 10e de wissel in.

Vanaf toen was het afzien van meter één tot meter 20.000. Eerst kwamen de scheenbeenspieren zich aanmelden met een lekker gevoel van exploderen. De kuiten dachten, we kunnen niet achterblijven, laat ons ook efkes de limiet van verkrampen opzoeken. Deze twee kadees in combinatie zorgden ervoor dat de voeten na 10km het door iedereen gekende voze gevoel begonnen uit te stralen dat je krijgt als je een kwartier op je hand gaat zitten. Pret dus alom. “Komaan pannenkoek, in mei zal het nog tien keer meer zeer doen”, was opnieuw de motivatie-leuze die 1h20’ door het hoofd galmde en me tot de finish bracht.

Uiteindelijk dus de 10e plek kunnen behouden. Qua uitslag zeker tevreden, qua gevoel tijdens de wedstrijd dus minder. Maar niet onlogisch dat ik een pak wedstrijdritme, en zelfs ervaring mis om nu al een volledig geslaagde wedstrijd te doen. Daarom dat ik ook per se deze race wou doen als voorbereiding naar Lanzarote toe.

Keerzijde van deze wedstrijd is echter dat de voorbije week geteisterde rib er nog een pak slechter aan toe is dan voorheen. Het meeste afzien moest na de wedstrijd nog beginnen. Elke ademhaling stond gelijk aan een pijnscheut waarvoor ik toch efkes de vuistjes balde. Vanochtend dan onmiddellijk naar het ziekenhuis geweest voor een RX. Daarop alvast niets te zien dus geen bot-of kraakbeenletsel. Morgen staat een echografie gepland om te zien of het uiteindelijk een gekneusde of afgescheurde tussenribspier is. In ieder geval, naar IM Lanzarote toe ziet het er in ieder geval een héél stuk minder rooskleurig uit. Hopelijk morgen geen gigantisch slecht nieuws….

Verslag dinsdag:

Oef, net het tweede ziekenhuisbezoek afgerond. Op zich weet ik nog steeds niet exact wat de ribblessure is. Morgen mag Gunter de radioloog bellen voor de juiste diagnose van de echografie. Echter de behandeling blijft exact dezelfde, ongeacht het een gescheurde of gekneusde ribspier is: pijnstillers/ontstekingsremmers, een anti-inflammatoire gel, niet zwemmen en enkel rustige loop en fietstrainingen. Deze week stond sowieso toch volledig in het teken van regenereren. Een absolute noodzaak aangezien de hogerbeschreven exploderende onderbenen nu de thuishaven zijn geworden van 27 liter homemade melkzuur. Hopelijk blijft de pijn afnemen doorheen de week zodat ik vanaf volgende week alvast terug kan starten met de loop –en fietstrainingen (indien nodig een extra week zonder intensiteit om de ribspieren niet te overbelasten door diepe ademhalingen). Twee tot drie weken niet zwemmen staat natuurlijk niet in de trainingsboeken als optimale voorbereiding maar zal uiteindelijk geen drama zijn naar de Ironman toe. In ieder geval al een stuk enthousiaster dan gisteren toen ik toch serieus begon te twijfelen over een tijdige paraatheid voor de IM.

Het laatste paragraafje van mijn, qua langdradigheid, recordsbrekend blogverslag, wordt op dit moment neergetokkeld met een, net door een locale schoonheid geserveerd, taske thee op de tafel. Het tafeltje op 10 meter van de zee bij een lekker temperatuurtje van 20°c om 10.00 ’s morgens. Bijna vertrekkensklaar om terug te rijden richting Club La Santa. Echter niet zonder eerst te stoppen aan de beste bakkerij van Lanzarote om een vlaaike te kopen voor de schitterende kameraden die me de voorbije dagen hebben geholpen en gesteund toen ik hier een paar dagen als een 80 jarige, en bij wijlen in zak en as, rondliep. Om positief af te ronden. De “moral” is terug goed, ik geloof er in dat de IM niet langer in het gedrang is.

Tijd om allemaal terug wakker te worden achter jullie computer,..den thee is leeggedronken.

Tengo que salir.

Hasta pronto.

Taper miserie

Soms denk ik dat er hierboven een grapjas zit die mij echt niet graag terug aan een triathlonneke ziet deelnemen. Sinds mijn aankomst hier in september nagenoeg de perfecte winter gehad. Op hier en daar eens een teenverminkend bloedbleintje, een ingescheurde nagel, wat buikkrampen van vervallen gels te nuttigen op de fiets, of een snotvalling na, was ik voor het eerst sinds héél lang eens gespaard gebleven van langdurig, aanslepende blessures. Volledig op schema dus om hopelijk aan mijn eigenlijk pas tweede, die naam waardig, triathlonseizoen te beginnen.

Tot gisteren dus, midden in de taperweek, 4 dagen voor ik eindelijk nog eens in gang ging kunnen schieten. Gelukkig niets ernstig, wel iets vervelend. Tijdens een onnozele catchpartij met een nog onnozelere, stiepelzatte Noor (veel te lang verhaal) kreeg ik maandag om en bij de 100kg Scandinavische vetmassa op mijn tere ribbenkast. Op maandagavond hiervan geen enkel teken van blessure, dinsdags een lichte pijnprikkel in de borst, gisteren quasi niet in staat om deftig in te ademen. Gelukkig kon ik ’s avonds al terecht bij, voor vele Lanzarote-triathleten de locale redder in nood, Gunter voor het nodige oplapwerk. Diagnose was toch een gekneusde ribspier waarvan ik waarschijnlijk toch nog een koppel of dagen de gevolgen zal mogen dragen. Zondag moet echter nog steeds haalbaar zijn al zal er tot dan niets anders uitgevoerd mogen worden dan platte rust. Ik moet en ik zal starten. Het mag niet dat er opnieuw zo iets doms gaat tussenkomen.

Hopelijk is het volgende blogverslag een enthousiast wedstrijdverslag van zondag.

U weze gegroet vanonder de zon.

Taper

Vandaag, maandag, wordt de eerste taper van het seizoen ingezet. Voor de niet triathleten onder ons, “taperen” komt er bij mij op neer: zo veel mogelijk rusten, héél af en toe nog eens kort prikken, de eerste dagen van de week koolhydraten zo veel mogelijk vermijden en vooral eiwitten, groenten en gezonde vetten (noten, vis,…) nuttigen om vanaf donderdag koolhydraten te beginnen laden. Dit alles om op zondag hopelijk fit en vol energie aan de start te staan van de eerste test van dit seizoen, de dubbel Olympische triathlon in Gran Canaria (3k zwem – 80k fiets – 20k loop).

Het zal dan van juni 2007 in Brasschaat geleden zijn dat ik, met uitzondering van de Sterke Peer-triathlon voorbije zomer, nog eens ergens een finishlijn overschreed (als alles deze keer meezit tenminste…). Nutteloos dus om te vermelden dat ik er verschrikkelijk naar uit kijk om de borst nog eens nat te maken en een nummerke op te spelden. Natuurlijk wil ik er zo goed mogelijk presteren maar de voorbije trainingsweken stonden wel volledig in functie van de IM en niet in functie van deze wedstrijd.

Zo kreeg ik van Luc zaterdag een eerste Multi-koppeltraining op mijn bord geserveerd. Concreet: Starten met 20km losrijden op de fiets, vervolgens op een lekker heuvelend parcours 20km progressief versnellen per +/- 7km. Onmiddellijk de fiets inwisselen voor de gereed staande loopsloffen om 2km met een gigantisch aangenaam gevoel in de benen stevig tempo te lopen rond de piste (stevig is natuurlijk relatief, laat ons zeggen voor mij stevig, voor de loopkanonnen onder jullie misschien een “walk in the park”). Dit scenario werd 3 keer onmiddellijk achter elkaar herhaald (zonder de 20km opwarming natuurlijk) om daarna het geheel af te romen met een 10km duurloop.

Afwachten dus in welke mate ik volledig fris ga zitten op zondag. Het zal in ieder geval meer dan nodig zijn om een goede plaats te behalen. Opnieuw derde eindigen zoals twee jaar geleden (foto) lijkt me dit keer straffe kost. Eneko en Hector Llanos staan volgens mij, zoals jaarlijks, alvast te blinken op de eerste twee podiumplaatsen. Ook Gregorio Caceras, de voorbije twee edities van IM Lanzarote respectievelijk 5e en 6e neemt weer deel, plus nog enkele andere serieus taaie klanten van hier op het eiland, Gran Canaria en het Spaanse vasteland. Ik ga me dan ook vooral richten op hoe het gevoel tijdens de wedstrijd is, alles qua voeding en materiaal uittesten ifv IM,… eerder dan me vast te pinnen op een bepaalde plaats. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat ik er geen gigantische lap op wil gaan geven om zo goed mogelijk te eindigen.

Un salud,

Ben

Super verlof

Waarschijnlijk net zoals in België, is de eerste hittegolf van het jaar hier een feit. Net terug van een looptraining. 34°C werd er aangegeven op de Polar als gemiddelde temperatuur, dit in combinatie met een luchtvochtigheid van, gok ik, om en bij de 0,05%, en een constante,lekker strakke Saharawind maakte het geen lachertje om de blokjes intensieve duur rond de Lagoon rond te draaien. Maar geen klachten hierover. Ik ben een liefhebber van de zon en in mei kunnen het evengoed zulke omstandigheden zijn.

Om 4h vanmiddag trek ik een streep onder mijn eerste verlofweek van het jaar. Fantastische week gehad. Schitterend kunnen trainen. Eerst nog één dag in het gezelschap van Markie Whitakker, dan een halve week samen met de nog steeds verbluffend lopende broeder, en tot slot een halve week met Bertje Jammaer en zijn collega bombero Ovi.

Hasta pronto amigos.

Ben

Stageweek

Vorige week zaterdag werd mijn waarschijnlijk zwaarste volumeweek op gang geschoten met de in het vorige verslag beschreven rit met Bob en Mark. 33 uur en 30 trainingsminuten later werd de week gisteren afgesloten met een 127km rit richting Orzola met Ovi, en 20km duurloop rond de vulkaan in Soo met Bertje Jammaer in de late namiddag. Om deze week goed door te komen had ik voor de veiligheid maar een week verlof aangevraagd. Anders had het gigantisch moeilijk geworden om 630km te fietsen, 19km te zwemmen en 86km in een week te lopen, in combinatie met het Green Team werk en een paar huppelpaskes op de square in de show op maandagavond. Nu was het zoals een volleerde prof niets anders dan trainen, eten en rusten. Wat een levensstijl.

Vandaag is het recuperatiedag. Enkel een rustige zwemtraining gepland. Ook de masseuse wordt weeral op het appel verwacht rond de middag om de geteisterde musculatuur terug in positie te komen wringen. Vanaf morgen dan nog één weekje terug pittig doortrainen, wel aanzienlijk minder uren dan deze week (de verlof is immers ook niet onuitputtelijk). De week daarop is het tijd voor de eerste taper van het seizoen om ons toch iets of wat klaar te stomen voor de Triathlon van Gran Canaria. Althans als de inschrijving uiteindelijk allemaal in orde is gekomen want op zulke vlakken is Spanje soms nog een gigantische ramp.

Hasta la proxima.

Ben

Dubbel blogverslag

Verslag Kleine: Vandaag, zaterdag, een nieuwe gradatie van stormwind ontdekt. Je hebt, voor de Wuustwezelse fietsfanaten onder ons, de gekende strakke bries tussen het Uilenbos en Beersgat. Vervolgens heb je de klassieke wind op de snuit langs Oesterdam. Een trapje hierboven staat de voor Lanzarote zo typische rukwind vanuit de Atlantische Oceaan. Vandaag echter mochten we kennis maken met een beul van een Lanzarote storm. Optimaal als er voor x-aantal uur voorovergebogen op de Kuota moet gelegen worden. Plan was daarenboven het Ironman-parcours af te werken zonder de passages in het drukke Puerto Del Carmen en Arrecife en ook El Golfo links te laten liggen wegens reeds zodanig verkend dat er zelfs met de ogen dicht en achterstevoren nog niet verkeerd gereden zal worden. Uiteindelijk 2150 hoogtemeters samengebald in 137km.

Ondanks de uiterst belabberde weersomstandigheden toch weer genoten van de rit. Het was immers sinds een hele tijd dat er nog eens in het gezelschap gereden werd van Bobbie van Newcastle. Ook ‘The Tower of Power’, Mark Whitakker, een ex-collega en schitterende kameraad van het Bike Center die hier 10-dagen op stage is geweest in 166B, was van de partij. Voor de rit om 7h overigens eerst met Mark al het sop ingedoken, daar was echter van de Engelsman van Up North (Bobke dus) geen spoor te bekennen. Ik kan hem geen ongelijk geven dat het inderdaad iets aangenamer is om nog een uurke of twee naast Mel te blijven liggen dan 400m’tjes te gaan boksen in het opnieuw behoorlijk koude bad. (Dus voor diegene die van de week afkomen: één devies, wetsuits meepakken voor de zekerheid)

Het was trouwens de eerste trainingsdag na een week van welverdiende recuperatie. Vorige week vrijdag moest ik echt afkloppen. Het vat was serieus af en de twee dagen die ik normaal nog moest trainen voor ik aan de regeneratieweek kon beginnen werden verticaal geklasseerd. Na 3 dagen rust begon het echter al serieus te kriebelen om de trainingen terug te hervatten, wat meestal een goed teken is. De lijn tussen een goede overload en overtraining is immers meestal flinterdun. Ik voelde vandaag echter dat ik op tijd aan de grens gestopt ben. Het zal nodig zijn ook. Eerst nog een week verder trainen met den broeder die hier vanuit het niets als vanouds een trainingskamp komt afhaspelen. Vanaf woensdag komen daar dan nog twee kleppers bij (Bert en Erni,… geweldige joke…Ovi). Het zal drummen worden om al die sardinnekes in het blikje, zijnde de legendarische 166B, te wringen.


Verslag Bob: Sinds donderdag toch al redelijk wat kilometerkes afgehaspeld. Donderdag gelijk 24km gelopen; kwestie van gerodeerd te geraken. Vervolgens ne volle kilometer gezwommen om dan 6 uur onder ne kokenden douche te moeten staan om te bekomen. Ik denk dat het water 4 ° is voor de moment en ne ijsbeer ben ik nooit geweest als het op zwemmen in koud water aankomt.

Vrijdag was goed voor 120km fietsen en een loopke van 12km. Zwemmen heb ik overgeslagen wegens te kou. (Ovi brengt ne wetsuit, ne blue seventhy, zwemoustukken, 5 badmutsen en een reddingvest mee als ge dat ijsbad wilt overleven volgende week)

Vandaag dan in het zog van klein Benneke. Tegen 30 per uur over het Ironman parcours bonken bij ne stormwind van 46 Beaufort. Geregeld een broekske moeten passen; nu ik zou het eerder omschrijven als gezond doseren met het oog op de rest van de week. Nadien werd er nog tegen 2minuten15 de kilometer een overgansloopke gedaan. Nu net terug van 500m zwemmen. Ik zit hier met witte vingers dat verslag te typen. Het weer trek hier op geen K**te; als het hier de volgende dagen geen 40° wordt vrees ik dat erop menne zwemteller niet veel kilometers gaan genoteerd staan.

Gisteren een mooi cadeautje ontvangen van de huisfotograaf van Club La Santa. Een cd´tje met enkele pareltjes van foto´s, plus twee daarvan afgeprint op groot formaat. De dag op zich zal sowieso een herinnering blijven als een van de mooiste trainingsdagen in de voorbereiding. Vorige week zondag onder een stralende zon eerst 170km over Haria, Mirador del Rio, Tabayesco, Femes en Timanfaya met de groep van de Bike week. Dit was al goed voor 3000 hoogtemeters. Vervolgens de rit nog verder gezet met Ain-Alar tot we afklokten na 210km genieten. "And Ben, up for 5k run after?" Jot... Loopslofkes nog rap aangetrokken en dan met een gigantisch voldaan gevoel de werkdag gaan afsluiten door het buffet te gaan leeg eten in Atlantico.

Subliem

Weekske stage!

Beste lezertjes,

Na zo een literair hoogstandje van den broeder kan ik natuurlijk niet achterblijven. Nu als ge weet dat klein Benneke al moeite heeft om die pareltjes uit zijnen duim te zuigen, wat moet dat dan voor mij niet zijn. I.p.v. dagdagelijks samen met de wereldtop in de triathlon fietstochtjes af te haspelen, in blote bast fotoshoots af te werken, te zwemmen met de nieuw paddeltjes van Chrissie (op verzoek van de Dyck zal ik ze hier even opnemen in dit stukje proza), ziet mijn week er meer als volgt uit.

Maandag:

7u30 alarm gaat af: godverdekke, 7u35 alarm gaat terug, miljaar de dju

7u58 vetrek naar het werk, 7u59: wachten voor het rood licht: miljaar

8u01: te laat op het werk, ja dat rood licht
12u: lunch met powernapke

12u58: vertrek naar het werk, 12u 59: wachten voor het rood licht, toemenehe

13u01: weer te laat, dat rood licht he

17u: inpakken en wegwezen

17u45: gewichtje verzetten in de fitness

18u15: spinning

19u: naar huis sloffen en plat in de zetel liggen

Dinsdag:

7u30: alarm gaat af: godverdekke, 7u35 alarm gaat terug af, miljaar de dju

Voor al de rest zie maandag

18u: 35minuutjes lopen

Woensdag: Zie boven

18u: 40minuutjes lopen

Donderdag: Zie boven

17u30: Spinning

Vrijdag: Zie boven

17u30: 30minuutjes lopen

Zaterdag en zondag: uitmaffen, een beetje shoppen, spinningklaske of een fietstochtje van een paar uurkes, een loopke of een fitnesske.

Ge ziet over dit ongelooflijk boeiend leven valt niet veel te schrijven he.

Maar wacht: donderdag vertrekken we voor een weekske naar La Santa. Tijd om nog eens te testen wat er overblijft van de fysiek. Tijd om nog eens alles uit de kast te trainen. Het seizoen komt er aan...

De groetjes,

Bobke.

Half jaar van huis

Nog een dikke week en het is alweer een half jaar geleden dat ik met 50kg bagage op Zaventem vertrok voor een tweede avontuur richting La Santa. Laat ons zeggen dat 45kg van die bagage bestond uit kleren, fiets, Senseo-machien, loopsloffen,… en toch ook 5kg twijfels. Wat ben ik hier aan het doen?... Twee weken geleden een fantastische job opgegeven aan Topsport ABC, opnieuw voor lange periodes ver weg van ons ma, pa en de kameraden (is ondertussen weeral veel te gigantisch lang geleden). Ovieke die net vertrokken was, dus qua roommate zou het ook niet meer hetzelfde zijn, een bursitis aan de belabberde heup van hier tot in Tokio, en vooral onzen Bobbie en Mel die hun valies bijna gingen pakken richting Hawaii en Newcastle vanaf de moment dat ik de mijne in Lanzarote ging beginnen uitladen.

Nu 6 maanden later kan ik zeggen dat ik beter 5kg Speculaas-pasta, Cote-d’or, Senseo-patches en andere hier niet te vinden topproducten had meegetorst dan die muizenissen. Het is immers tot hiertoe al een minstens even unieke ervaring dan de eerste anderhalf jaar durende doortocht. Natuurlijk was het nog schitterender geweest met Bobke, Mel en den Ovi hier nog in het hotel. Maar met Kim heb ik de gedroomde opvolger voor de fietsbom uit de Pothoek (Ovike dus), onzen Bobbie komt binnen een week alweer voor de tweede keer zijn ondertussen lijkwitte Engelse lijf terug proberen bruin te bakken, en ons ma en pa hebben hun tweede passage er ook alweer opzitten.

Het is hier soms ook een verrassing om te merken dat mensen uit België, veelal recreatieve triathleten, die ik totaal niet ken mij wel blijken te kennen. Als ik dan vraag van waar is het antwoord meer dan eens dat ze ‘den blog’ regelmatig lezen. En geloof het of niet, er regelmatig bijzeggen dat ze het nog graag lezen ook… In ieder geval voor mij een motivatie om hier af en toe toch het gevecht met de inspiratie en het klavier te blijven aangaan om de medemens 3000km noordelijker wat op de hoogte te houden. Wat 2 jaar geleden als gemakkelijkheidsoplossing werd gekozen om niet 100 keer te moeten mailen via het hier verschrikkelijk trage internet hoe het weer hier is en of er knappe vrouwen zitten vonden Bob en ik het een handig idee om deze levensbelangrijke zaken, plus op tijd en stond een foto’ke van onze lelijke tronies op een blog te zetten voor de familie en vrienden. Van hieruit is het plezant om de soms geposte reacties te lezen. Het voelt altijd een beetje aan als thuis zijn om per reactie door Dijckske, den Breezer en consoorten van repliek te worden gediend of langs achter getackeld te worden. Laat dus ook maar komen. Hou den blog mee levendig zou ik zeggen.

Groeten ginder allemaal en laat de stoet Belgen en Britten vanaf volgende week maar komen.

Queridos amigos,

Sinds gisteren heeft de planning tot aan de IM op 23 mei zijn concrete vorm gekregen. Met de deskundige hulp van Bert Ackaert werd een aantal weken geleden de periodisering al uitgewerkt. Gisteren werd er onder een zalig zonnetje met een kopje koffie aan de Pool Bar met Luc Van Lierde heel precies uitgeschreven, week per week, wanneer welke trainingsprikkel diende ingepast te worden. Op een uur tijd gigantisch veel bijgeleerd. Eén vat vol ervaring en trainingswijsheid. Langs deze weg wil ik alle twee de mannen dan ook nog eens enorm bedanken voor hun hulp bij de test en bij de planning. Nu ligt het volledig in mijn handen, de lijnen zijn door twee kenners pur sang uitgezet.

Vandaag was het overigens weer een dag om even in de wang te knijpen om te checken of het allemaal wel echt aan het gebeuren was. Net als een aantal weken geleden opnieuw mijn blokken TD afgewerkt met 3 Ironmanwinnaars en als toetje de ex-wereldkampioen op de Olympische afstand (Daniel Ugner) mooi op een lijn in mijn wiel. Zij hadden opnieuw een rustigere duurtraining gepland maar maakten er niet het minste probleem van zich even op een lint te posteren voor den deze zijn blokskes. Ik vind het nog altijd gigantisch dat zo een klasbakken zonder verpinken zoveel respect opbrengen voor mijn training. Voor hetzelfde geld zeggen ze gewoon: "debutantje, zijt eens blij dat ge met ons mee de fiets op moogt".

Als ze Al-Sultan en Markske Herremans nu nog zouden overvliegen zou elke Europese Hawaii-winnaar momenteel op Lanzarote verblijven. Norman Stadler is immers sinds een paar dagen ook in La Santa neergestreken. Normaal ging hij deze ochtend ook mee de fiets op. Dan had het feest met de blokskes helemaal compleet geweest.

Eergisteren overigens ook nog een mooi cadeautje ontvangen. Ik ben hier al een tijdje mijn paddels kwijt. Enkele weken geleden schooide ik geregeld de paddels van Chrissie Wellington eens af om toch nog eens met paddels te kunnen zwemmen. Eergisteren lag er een pakketje vanuit Engeland in mijn postvakje: een set nieuwe paddels van TYR met een kaartje: "Happy training, Chrissie."

Ge ziet, we trekken onze plan hier nog wel even..

Groeten

Opgepast

Opgepast...



... aan zij die zich op een van de Canarische eilanden bevinden.

Het is tijd om nog eens alle registers open te trekken tijdens mijn 2de stage van het jaar.

Deze week hebben Mel en ik immers een weekske La Santa geboekt. Het seizoen begint er stillaan aan te komen dus tijd om nog eens wat kilometerkes te malen.

Mijn trainingen in Newcastle zijn voldoende om de conditie te onderhouden. Maar ik heb die stages nodig om die stappen vooruit te zetten richting wedstrijdseizoen.

De eerste echte test van dit seizoen zal in April plaatsvinden. Ik ben aan het twijfelen tussen enerzijds het EK Powerman duathlon in Horst aan de Maas op 19 april of de marathon van Antwerpen op 26 april.

Zij die kunnen zeggen welke foto's in Lanzarote getrokken zijn en welke in Newcastle mogen hun antwoord opsturen per gele briefkaart naar Postbus 24 te Chakamaka en maken kans op een gesigneerde prachtfoto van Ben De Wolf.

De groetjes vanuit het Noorden,

Bobke.

Lactaattest

Dit zal voor een tijdje het laatste blogverslag zijn gekruid met het nodige hoogkwalitatieve fotomateriaal. Een paar uurtjes geleden heb ik immers ons ma en pa (de sportfotograaf van dienst) afgezet aan de luchthaven om de vlieger terug te nemen richting de luchthaven van Wuustwezel (of ergens in de buurt).
Woensdag heb ik voor het eerst in x-aantal jaar nog eens het melkzuur tot in mijn kleinste teen voelen stromen. Ik had vooreerst het geluk dat Luc Van Lierde zijn Lactate Pro-meettoestelletje mee op trainingsstage had genomen. Ten tweede had ik dan nog eens extra geluk en de eer dat hij met plezier tijd vrijmaakte om een veldtest lopen van mij af te nemen. 4x 2000m op de piste, telkens aan een iets sneller tempo. De test werd dan afgesloten met een melkzuurfestijn, nl 600m alles uit de kast. Het resultaat van de test heeft me een enorme boost gegeven dat al de reeds geïnvesteerde trainingsuren renderen en dat ik qua lopen alvast volledig op schema zit. Door vanaf nu héél exact te kunnen trainen moet er nog de nodige progressie geboekt kunnen worden richting mei.
Een tweede motivatie-boost heb ik deze week eindelijk mogen ondervinden in het zwemmen. Van mijn lopen en fietsen was ik al langer tevreden qua trainingsniveau. Het zwemmen bleef echter gigantisch achter. Gedurende drie maanden was het allesbehalve een pretje om het openluchtbad in te duiken. Steeds te koud om kwalitatief zonder wetsuit te zwemmen en ik heb een hekel aan zwemmen met een wetsuit in een zwembad. Zeker als de velcronstrip versleten is en er bij elk keerpunt een half zwembad in de wetsuit loopt. Elke zwemtraining werd dan ook meestal voorafgegaan door een klaagzang van een half uur. Tot nu. Vanaf vorig weekend is het hier echter schitterend weer geworden met als gevolg dat het water eindelijk deftig is opgewarmd. Onmiddellijk er van geprofiteerd om wat zwemkilometers bij te trainen.
Om dit bericht met een laatste positieve noot af te sluiten. Bobke en zijn ega hebben opnieuw een verblijf in La Santa vastgelegd. Binnen drie weekjes kan ik hen al terug ontvangen. Schitterend, schitterend,…

Zoals in eerder bericht aangehaald heb ik hier voor 2 weken het gezelschap van ons ma en pa. Deze maandag heeft make De Wolf hier zowaar haar Duathlon-debuut gemaakt tijdens de wekelijkse La Santa Duathlon. Op de leeftijd van 49 stond sporten bij ons ma zowat op de onderste trede van favoriete bezigheden en interesses. Gaan kijken naar de kunstjes (lees: de langdurige opwarming naast de zijlijn) van haar twee beperkte Ronaldinho´s, de weekendwandeling en het zomerse fietstochtje richting een terrasje niet te na gesproken. Tot ze 4 jaar geleden, ik dacht bij bevlieging, het idee kreeg om te beginnen lopen. Niks bevlieging dus. Nu vier jaar later worden er hier nog steeds de kilometers rond de lagoon afgewerkt en nu dus voor het eerst ook een duathlon op het palmares. Tijdens de 15km lange fietsproef mocht er overigens nog serieus 7km richting Tinajo geklauterd worden. Dit plus 2,5km lopen voor en na het fietsen werd properkes afgewerkt in 1u05min. Dikke proficiat make, het was geweldig om te zien.



Voor mezelf ziet het er trainings-, werk- en gastheergewijs de komende weken weer mooi uit. Vanaf vrijdag start hier opnieuw voor 2 weken een bike week. Dit keer met Ain-Alar Juhansson, het fietskanon from Estonia die dit jaar in Hawaii alles aan flarden reed (ze zijn er de nieuwe asfalt nog aan het gieten). Deze bike week loopt onmiddellijk over in het lange afstand Triathlon-kamp waar ik hopelijk ook mee moet helpen. Het Triathlon-kamp wordt dan mooi afgerond met een week trainingscongée van 9 tot 16 maart voor de grootste volumeweek van mijn voorbereiding. Tijdens deze weken krijg ik dan achtereenvolgens Mark Withakker (de Tower of Power die heeft deelgenomen in Antwerpen), Bertje Jammaer, Ovike en hopelijk onzen Bob en Mel over de vloer. 166B zal weer mooi volgepakt zitten. Mooi zo. Eens de gasten en de kampen gepasseerd zal het tijd zijn voor de eerste test. De dubbel olympische Triathlon van Gran Canaria van 29maart zal er rap zijn...



Groeten vanuit een eindelijk zonovergoten Lanzarote

Dit berichtje wordt opnieuw opgefleurd met enkele loopfoto's. We moeten er van profiteren nu de paparazi-paus van Wezel hier met zijn telescooplens in aanslag in La Santa en omgeving rond dwaalt. Dinsdag had ik Track-session op het werkmenu, aangezien er nada personas opdaagden kon ik naar believen de eigen track-session afwerken. Een mix van 400'tjes en 800'tjes.

Een soortgelijke training had ik vandaag op het programma gezet voor Kimmeke Thomasen, mijn compagnon in 166B. Sinds enkele weken ben ik zijn coach in zijn voorbereiding op het grote marathon debuut. Toen Kim hier 5 maanden geleden, één week voor mij, arriveerde had hij nog nooit een loopsloef van dichtbij gezien. Fietsen en fietsen repareren wat zijn dada. Maar blijkbaar werkten mijn vetloopjes voor het ontbijt inspirerend voor hem want al na een paar dagen samenwonen in 166B trok hij iets aan zijn voeten wat op een loopschoen trok om me te vergezellen. Nu 5 maanden later zit hij dus in de laatste rechte lijn richting de marathon van Barcelona op 1 maart. Het is echt schitterend om hem te helpen bij zijn voorbereiding hierop. Ik ben er zeker van, hij gaat dat goed doen en die 42km vlot afmalen.

Nu samen richting Gym voor de dagelijkse stretching-sessie, en dan met make en pake De Wolf lekker gaan dineren.

Groeten,

Ben

Zon - storm

De ene dag stralend zomerweer, de andere dag gigantische storm. Zo is het hier eigenlijk al sinds oktober. Gisteren was het gelukkig zo een stralend zomerdagje waarin het puur genieten was om te trainen. Ideaal dus om de laatste looptraining van de week af te werken. Daar waar de magische grens van 100km in één week enkele maanden geleden voor mij een utopie leek werd deze gisteren vrolijk overschreden. 101 loopkilometers werden er gisteren op 6 dagen tijd afgeklokt. Op één van de foto's zie je een jonge dame de helling oplopen achter mij. Het is Chrissie Wellington, dit jaar voor de tweede keer op imponerende wijze Hawaii gewonnen bij de vrouwen. Ik moet zeggen, blij dat ze de andere richting uitliep want denk dat ik met een serieuze valling zou zitten als ze me zou passeren.

Ik ben overigens net terug van bij haar op het appartement om mijn rollen op te pikken. Vandaag is het immers weer de andere kant van de medaille. Storm à volonté. Aangezien buiten fietsen bij dit weer even aangenaam is als momenteel een zwemmeke in de put van Wezel ga ik hier sebiet een krachttraining op de rollen afwerken in het appartementje. Blij dat ik de rollen een aantal maanden geleden gekocht heb want ze hebben spijtig genoeg al meer dienst moeten doen dan verwacht. Maar kom... een goei filmke in de DVD speler, de fiets recht voor Kim zijn flatscreen en verstand op nul. Er zijn ergere dingen om te doen.

Un salud.

Met "The Hell on Wheels" in het wiel

Donderdag 29/01/2009

6.45u. De wekker met de door al de reeds gepasseerde logies zo geapprecieerde melodie gaat af. Onmiddellijk het kort loopshortje en T-shirtje aan voor de 1e 8 loopkilometers van de dag. 6km meer op vleermuizentast dan al ziende rond de lagoon, daarna nog 6 maal een 100m’tje progressief versnellen op de piste om de training mooi af te ronden. Toppertjes, zo voelde ik onmiddellijk. Benen goed hersteld gisteren tijdens de welverdiende rustdag.

8.30u. Na het traditionele ontbijt, un pan integral, een kom muesli gemixed met cornflakes en magere yoghurt,en een paar sloten Senseo, in vol fietsornaat richting bike center voor trainingsessie numéro 2. Gisteren kwam Thomas Hellriegel en Stephan Vuckovic in de fitness vragen of ik ook de fiets op moest vandaag. Zij hadden een lange duurrit op het programma staan en vroegen of ik zin had mee kilometers te gaan malen. Anders dan de voorgaande jaren probeer ik nu heel gericht de door mezelf opgelegde trainingen af te werken zoals gepland. Ik had voor vandaag 3h geprogrammeerd met 4x15’ een blokje aan wedstrijdtempo IM. Geen probleem voor de mannen. Zij zouden tijdens de blokken wel plaatsnemen in mijn wiel. Mannekes, als ze dat vier jaar geleden, in tijden van gorillabenen en een stramme kont van de bank van KWFC warm te houden, tegen mij gezegd hadden: “ Wolfke binnen 4 jaar haspel je je blokjes op de tijdritfiets af met Hellriegel in je wiel”, ik zou het geweldig gestructureerde antwoord: “Haha” hebben uitgebracht. Ik denk dat de legendarische overwinning van Van Lierde in de jaren 90 zowat mijn eerste herinnering moet zijn aan de IM van Hawaii en het is me altijd bijgebleven dat hij die zege behaalde in een heroïsch duel met de Duitser Thomas Hellriegel. Hawaii, dat was toendertijd in mijn ogen iets voor extreme mannen. Zij die daar meededen voor de zege waren de ultieme sportmannen. Toen ik in Marc Herremans zijn eerste boek de wedstrijdbeschrijving van zijn Hawaii deelname las botste ik daar opnieuw een aantal maal op de naam Hellriegel, “ The Hell on Wheels” omwille van zijn toendertijd verbluffende fietstijden. Nen dikke pietzak dat ik als boerke van Wezel hier de kans krijg met zo’n mannen rond te rijden en een hele eer dat zo’n mannen dan nog zonder verpinken zich aanpassen aan den deze zijn blokkentraining. 3h10’ later en 103km verder dus met een voldaan gevoel terug 166B binnengestapt.

13.00u. Na een al even traditionele tonijnsalade in de kantine met daar wat pasta doorheen gemixed richting zwembad. Eindelijk, na zoveel dagen, zelfs weken van belabberd weer kunnen de zwemkilometers nog eens onder een stralende zon en zonder een pier wind afgewerkt worden. 4km de rug bruinbakken al sportend.

15.00u. Start van de werkdag. Tot 17u met een smile tot achter de nog natte oren de toeristen bedienen van tennisracketten, minigolfclubs, … in de Sportsbooking.

17.00u. Laatste werkuur van de dag. 8km Hill run. Omdat 16km lopen maar een belabberd getal is nog heel rustig 4km er achteraan geplakt om tot het mooier ogende getal 20 uit te komen.

19.00u. Na de dagelijkse stretchsessie met 4 collega Green Teamers naar het al zo vaak vernoemde Mezza Luna voor een welverdiend Piza’ke.

21.00u. Deze nutteloze informatie efkes wereldkundig maken alvorens met een schitterend gevoel het bed in te kruipen.

Slaapwel, morgen an other day in Paradise en zaterdag fris op het appel om ma en pa De Wolf voor twee weken te ontvangen.

Eerste koerske!

Hey kadeekes,

Vandaag voor de eerste keer dit seizoen nog eens een nummer opgespeld. In Etten- Leur vond deze namiddag een winterduathlon plaats met de afstanden 6km lopen, 20 mountenbiken, 3 lopen. Aangezien ik voor het werk een aantal dagjes in Belgie moest zijn, een ideale gelegenheid om de 'vorm' eens te testen. Ik moest zaterdag echter nog snel op zoek naar ne mountenbike aangezien mijn wielercarriere voorlopig enkel en alleen op de weg bestaat. Gelukking stond Kriske Herremans paraat om mij als ne volleerde mechanicien gelijk gegoten op zijn machien te zetten.

Ik maakte dus vandaag mijn debuut in ne winterduathlon, ik had de voorbije dagen al kou als ik er nog maar aan dacht. Met Rob Barrel, Roel Paulissen(de MTBker), Armand vander Smissen, Huub Maes, ... stond er bovendien redelijk schoon volk aan de start. Bij de opwarming bleek eigenlijk dat het parcours wel mountenbike schoenen vereiste. Het lag er op bepaalde stukken serieus vettig bij en het zou stoempen worden. Ikke met mijn loopsloefkes, aiai, wat zou dat gaan geven in de wedstrijd.

Het eerste lopen bestond uit een klein rondje en dan een grote lus door bos en wei. Ik startte vrij pittig en liep in 4de positie na het eerste lusje. Bij het ingaan van de grote ronde moest ik echter een groepje met Huub Maes laten passeren. Ik vond een goed tempo en voelde me best goed. Ik hield echter in het achterhoofd dat ik nog moest gaan ploegen in de modder op dat mountenbikeske. Uiteindelijk als 6de de wissel ingedoken.

Eens op de fiets heb ik gedaan wat ik kon. Trekken en stoempen door het slijk, behendig proberen zijn op de technische stroken en vooral niet opblazen. Rob Barel kwam me de tweede ronde voorbij. Aanpikken zat er echter niet in. Al bij al had ik blijkbaar goed stand gehouden op men loopsloefkes. Als 7de gewissel. Het gat met de 6 eersten was te groot om nog iets goed te maken in de slotloop. Gewoon goed gelopen en met een deftig gevoel als 7de over de finish.

Heel content met dit resultaat en het algemene gevoel in de beentjes. Het is zeker men nieuwe carriere niet maar het was zeker plezant om eens mee gedaan te hebben. Ik wou top 10 doen en dat is dus ook gelukt.

De kop is er af voor dit seizoen.

Groetjes Bobke.

Ik kan mijn zaterdagse berichten eigenlijk beter starten met: " lees het stukje van vorige week nog eens opnieuw". Sommigen kunnen bijna elke dag met geblog op de proppen komen maar ik moet hier geregeld serieus aan den duim zuigen om niet elke keer in herhaling te vallen. Behalve trainen, werken en bijna dagelijks uit eten gaan zet ik hier dan ook weinig vermeldenswaardig uit.

Zaterdag is fietsdag dus had ik mezelf opnieuw 6h op mijn bord gelegd.Mijn palmares stak weer mooi blanco af tegen de IM-knapen waar ik La Santa mee uit reed. Voor het eerst wou ik mijn lange duurrit eens op de tijdritfiets afwerken. Tot hiertoe had ik de zwarte parel alleen maar voor de ritten van 3 à 4h van stal gehaald en dat was nooit een succes. In plaats van het gevoel te hebben dat ik in mijn zetel lag had ik telkens het gevoel of ze hadden mijn rug geratbraakt van de eerste tot de laatste kilometer. Na elke rit werd er door mij vakkundig (of vakknullig) aan de positie gesleuteld in de hoop op meer succes tijdens de volgende sessie. Vanaf vandaag staat de Kuota eindelijk afgesteld. Van de 6h bijna 5h plat in de beugels, en behalve de logische stijfheid in de onderrug en de pijnlijke k*nt, alles perfect naar wens. Alvast weer één zorg minder richting mei.

Een andere zorg is echter die blijkbaar gigantische luchtbel die in mijn maag ontstaat als ik zo lang op de fiets zit. Triathlon is niet zwemmen, fietsen en lopen maar wel zwemmen-fietsen, fietsen-lopen, dus probeer ik regelmatig na een ritje op de fiets de benen nog even uit te slaan loopsgewijs. Ook vandaag stond dit dus geprogrammeerd. Ondanks een super gevoel in de benen werd het een 3k marteling qua buikkrampen. Hopelijk is dit enkel nog een gevolg van mijn maagklachten van begin deze week en zijn deze ongemakjes snel van de baan.

Bij deze blijf ik dus nog even in de gastro-enterologische sfeer verder bloggen.

Groeten mannekes.

WC-beestjes

Jawel, de beestjes waarvoor ik zoveel schrik had waren mijn anders perfect functionerende darmflora binnengedrongen. Na me eerst anderhalve dag op te zadelen met de eerder beschreven luchtballon in de maag mocht de WC en mijn arme roommate Kim er de dag nadien aan geloven. Maandag voor het eerst in ondertussen twee jaar Green Team carriere dat ik forfait moest geven. Om 8h nochthans met de moed der wanhoop vanonder de veren gekropen richting de bakker, maar 5 minuten later stond ik met de 'pan integrals' bij Leen op de bureau om mijn werkdagje te annuleren. Terug het bed in en denk dat ik er maandag alles opgeteld 5h terug uit ben gekomen.

Gelukkig, gisteren, na een klein dutje van bijna 20 uur, was de misselijkheid en de slapte zo goed als spoorloos verdwenen. Enkel elk klein rozijntje dat ik at bleef op de maag liggen als was het een frietje special met extra stoofvleessaus.

Vandaag heb ik het gevoel dat de trein terug op de rails staat. Drie dagen dat trainen en triathlon het laatste van mijn zorgen was. Een bed en een WC, meer interesseerde me niet. Vanmorgen echter werkgewijs al terug 5h heel rustig over de Canarische heuvels gepeddeld. Nu even mijn WC-bezoeken met de belgische medemens delen en om 17.00 een laatste uurtje werken onder het mom van de Off-road run.

Wel denk ik er serieus aan het seizoensdebuut van zaterdag te laten schieten. Drie dagen ziek zijn is niet op 1-2-3 uit het lichaam. Ik kan mijn tijd beter gebruiken om terug een aantal rustige duurtrainingen in te lassen in plaats van mijn longen uit mijn lijf te gaan rijden op enkele minuten van Joeri Vansteelant. Een speer op de 5km ben ik sowieso al niet dus ik denk dat er voor mij meer eer te rapen valt door 6h op mijn fietske te kruipen of voor 20km de Nimbusjes aan te trekken dit weekend. Het eerste wedstrijdverslag zal dus van den andere De Wolf moeten komen tijdens zijn duathlon in Ette-Leur. Waarschijnlijk in topvorm na zijn stage in Lanzarote.

Groeten daar in het Wezelse en omstreken.

6 uurtjes op de fiets

’s Zaterdags is hier altijd mijn volledige dag vrij, maandag en donderdag telkens een halve. Steeds de ideale gelegenheid dus om voor een heel aantal uren de kont te gaan pijnigen in het beenharde zadel. Aangezien ik, in tegenstelling tot vele anderen, niet echt een fan ben van alleen mijn lange duurtrainingen af te werken probeer ik zo veel als mogelijk trainingspartners te ronselen voor de rustigere tripjes op de fiets. Gisteren om 9h samen met Dennis De Vriend aan het Bike Center vertrokken. Een kwartier later zou Luc Van Lierde dezelfde tour beginnen en ons zo geleidelijk inhalen. Dus eerst 2h heel rustig de beentjes laten draaien met Dennis en dan de eer gehad om me 2h in de achterzak van Luc te mogen verstoppen, lekker verscholen van de gekende strakke windstoten. Het is en blijft toch een verschrikkelijke krak die Van Lierde, sinds Hawaii 3 keer op zijn rollen gezeten, hier voor het eerst terug deftig de fiets op en onmiddellijk terug ritjes malen aan 29km/u bij stormwind en een hartslagje van 110. Na een kleine 4h in gezelschap nog 2h gaan bijtrainen met de neus in de wind.

Ik heb hier sinds een aantal weken ook een fantastische deal kunnen sluiten met 2 vrouwelijke collega’s. Beiden kwamen ze me polsen of ik trainingsschema’s voor ze wou maken. De één ter voorbereiding van een marathon, de andere ter voorbereiding van een kwart-triathlon. Het goede is dat de beide dames masseuses zijn. In ruil voor hun wekelijkse trainingsprogramma kan ik eender wanneer één van mijn vrouwelijke atleten contacteren om de soms tot kompost herleidde spieren terug in model te laten masseren. Gisteren werd er dus na een dagje van een slordige 7h training even vrolijk ge-sms’t en om 19h lagen we op de massagetafel. De zaakskes goed geregeld hebben noemen ze dat in het Wezelse.

Vandaag gaat het me wel een stuk minder goed af. Vanaf gisterenmiddag na de rit het gevoel dat er een baksteen van 20kg op mijn maag ligt in combinatie met een luchtballon gas. Na eerst een epidemie van verkoudheden onder het Green Team sluimert er nu een maag-darmprobleempje doorheen het team. Ik hoop dat ik er niet van heb. In ieder geval de trainingen voor vandaag geannuleerd. Me eerst terug volledig fit voelen zodat het niet te lang blijft aanslepen. Hopelijk morgen al terug een heel andere mens en dan kunnen we beginnen uitkijken naar het debuut(je) van dit seizoen tijdens de Duathlon van Lanzarote aanstaande zaterdag.

Groeten allemaal.

Aloha

Verdorie,

Morgen vertekken de meest indrukwekkende fietsersdijen van het ganse triathlonveld alweer uit 166B. Zoals eerder al gemeld heb ik de afgelopen 10 dagen mijne Good-old roommate Ovi over de vloer gehad. Magalike, ik zweer het op mijn communiezieltje, hij heeft hier getraind als een beest en de disco was gedurende 10 dagen ongekend terrein. Vanaf 22h kon je, op de gebruikele windjes en snurkskes van uwe partner na, een speld horen vallen in het appartement. Natuurlijk was het, net als de week daarvoor met onzen Bobbie, genieten geblazen om nog eens samen de fietskilometers af te kunnen malen. Zondag kon dit al werkend als Bike Guide tijdens de bikeweek. De bijgevoegde foto's bewijzen wel onmiddellijk dat we het kalm hebben gehouden op Tabayesco en niet zoals het voorgaande jaar elkaar zoveel mogelijk melkzuur in de benen hebben proberen te rijden. Zoals twee gentlemen pur sang draaiden we er ons hand niet voor om een jongedame mee in ons zog te nemen richting top van de klim.

Ook de triathlontop is duidelijk terug in gang geschoten. Naast Ovike zijn er ook nog tal van andere toppers neergestreken om onder iets minder barbaarse omstandigheden te kunnen trainen. Llanos, Van Lierde, Wellington, Hellriegel, Vuckovic, Joeri Vansteelant... De klassieke namen dus voor hun jaarlijkse La Santa stage. Je moet al een bloedhekel hebben aan triathlon om in zulke omgeving en in zo'n gezelschap niet gemotiveerd te zijn om er tegenaan te gaan.

Nu de ruggegraat nog even gaan laten rechtzetten door één van mijn locale atleten, Gunter. Ik begeleid hier sinds twee weken twee ambitieuze Ironmans. Eén van hen is een Belgische osteophaat die een eigen praktijk heeft op 3k van La Santa. Momenteel is hij de hogervermelde quadriceps van Ovike aan het manipuleren. Hopelijk heeft Gunter, na een worstelpartij met 15k dijspier, nog wat energie over om een tweede plank soepel te wringen. Na een welverdiende rustdag ga ik er morgen immers terug een kroket op geven.

Hasta luego

Eerste stage

Hey allemaal,

Ik ben ondertussen al wel een weekje terug in Newcastle, maar ik wil jullie de exploten van mijn eerste stage van het nieuwe seizoen toch niet onthouden.

De week rond Nieuwjaar hebben we namelijk een weekske bij den broeder in La Santa doorgebracht. Overwinteren heet dat!
Ik ging toch met enige vraagtekens naar Lanzarote. Hoe zou het met mijn vorm zijn na meer dan 2 maanden Newcastle? Ik wou er in La Santa dan ook nog eens goed de pees op leggen en zien wat er nog in dat lijfke zat.

Waar ik stiekem op hoopte is ook gebeurd. Na een paar dagen zeer beentjes te hebben gehad na de eerste fietstochtjes, kwam ik vrij snel terug in men oude ritme. De stage werd afgesloten met een dag van 170km fietsen en 11km lopen, goed voor 7uur trainen, dit alles in het gezelschap van het klein broerke. Het deed deugd te weten dat ik met minder, maar iets intensievere training in Newcastle mijn vorm en basis zeer goed kan onderhouden.
Al bij al heb ik op Lanzarote 500km gefietst en 100 gelopen en nog een paar plonskes in de dok, alles samen goed voor 28h30 trainen. Dit gaat dan ook de trainingsstategie voor dit jaar worden. Conditie onderhoud in Newcastle en dan een paar keer fameus te keer gaan op stage in La Santa.

Natuurlijk was het naast het sportieve ook fantastisch al de oud collega's terug te zien met natuurlijk den broer op kop. Toch nog even meegeven dat ik zeer hoge verwachtingen heb van klein Benneke. Hij is heel goed en slim bezig voor de moment. Als hij van blessures gespaard blijft, kunnen ze nen tweede De Wolf verwelkomen in Hawaii.

Even meegeven dat ik op 24 januari mijn competitiedebuut van 2009 weleens zou kunnen maken in de winterduathlon van Etten- Leur. Ik moet voor men werk een aantal dagen in den Belgique zijn, dus ideaal om de slofkes nog een aan te binden.

De groetjes,

Bobke.

Loopweek

Vorige week had ik hier, naast onzen Bob en Mel, ook twee ex-collega's van Topsport ABC op bezoek. Eén van hen, Bert Ackaert, naar mijn mening de toekomstige paus onder de triathlontrainers :-), heeft voor mij in grote lijnen een planning uitgewerkt tot aan de Ironman in mei. Het zal niet van de poes worden. Nagenoeg elke week zullen de beentjes om en bij de 20 à 25u in beweging zijn met de week van 9 maart een overload aan volume (om en bij de 35 uurtjes trainingsplezier). Dit leek me een serieus boterhammetje om dat nog te beleggen met 40u Green Team-werk dus de verlofaanvraag voor die week ligt al op de bazin haar bureau. Per toeval kreeg ik eergisteren van Bertje Jammaer de mail dat zijn vliegtickets geboekt zijn voor 11 maart. Wat kan ne mens nog meer wensen dan zich klaar te stomen voor een wedstrijd in het gezelschap van de winnaar van vorig jaar. Ik denk dat die week het licht 's avonds redelijk vroeg uitgeknipt zal worden in 166B. Na de overload twee weken rustig aan want het laatste weekend van maart zou ik graag eindelijk nog eens een nummer opspelden tijdens de halve triathlon van Gran Canaria. Laat ons zeggen dat dat tot hiertoe zowat het enige noemenswaardige gepresteerde wapenfeit is dat ik kan voorleggen. Na Gran Canaria een weekje uitblazen en dan tot aan de tapering voor de IM een paar weken de intensiteit opvoeren en iets minder op het volume focussen.

Jean-Marie Pfaff gewijs dien ik hier toch ook eens even een commercieel blokje in te voeren. Zoals de meesten weten was mijn vertrek richting Lanzarote in september een grote gok. Ik vertrok immers opnieuw naar de zon met een stevige bursitis aan de getormenteerde heup in de valies. Als toetje had ik voor deze gok ook nog eens een fantastische full time job aan Topsport ABC opgezegd. Ook de pogingen van de ma en de pa om niet zo stom te zijn konden me niet overhalen. Er stond nog een project te wachten in Lanzarote, ook al geloofde ik er zelf niet volledig in, ik moest het proberen. Na een paar weken rust ben ik begonnen met loopjes van 1km en een weektotaal van 5km. De eerste twee maanden gingen gepaard met verschillende stappen voorwaarts maar regelmatig terug éne achterwaarts in het gezelschap van twee tabletjes Ibobrufen 600mg. Vanaf november kreeg ik van Rudi van Trisport "Chondroprotect" ter mijner beschikking. Sindsdien loop ik kilometers zoals ik nooit tevoren heb gedaan. Deze week staan er 90km op de teller in 6 dagen tijd, zonder enige reactie. Sinds ik Chondroprotect neem is het laagje stof op de ontstekingsremmers zienderogen aan het toenemen. Als iets goed is dient het gezegd of geschreven te worden! Bij deze... Als de gewrichten bewegen als schuurpapier, zeker eens kijken op http://www.trisport.be/. Ik gaan hier natuurlijk ook nog niet te uitbundig worden. De weg is nog heel lang, ik moet voorzichtig blijven, maar het doet gigantisch deugd om na een jaar miserie terug kilometers te kunnen lopen zonder zorgen.

De groeten allemaal daar in Antarctica. Hier ook niet geweldig maar waarschijnlijk wel 30°C warmer.

Bioracer

Sommige scherpziende adelaars zullen het al opgemerkt hebben dat Bob er sinds gisteren een link bij heeft gezet op den blog. Bioracer zal vanaf volgend jaar voor beide van ons het nieuwe team worden. Net als Bartje Van Looveren zullen we dit jaar ook afsteken in een knalblauw tenueke. Je moet maar eens een kijkje nemen op de website van het team, link ernaar staat hiernaast. Ik hoop alvast dat ik in mijn blauw shirtje meer over een finish mag strompelen dan dat ik in het zwart FM-team pakske heb gedaan (welgeteld éné keer in de Sterke Peer, sponsors zullen content geweest zijn).

Zondagmiddag deed het toch weer vreemd aan om den Bobbie en Mel weer te moeten zien vertrekken. Gelukkig was Ovike zaterdag al toegekomen om me de komende 10 dagen gezelschap te houden. Terug de twee roommates van 166B herenigd. Ik was alleszins dik content dat ik de nieuwjaarsdagen heb kunnen inzetten met den broer. Het is toch vooral tijdens zo'n periodes dat ik aanvoel dat ik serieus ver van huis zit. Eens Ovike hier vertrokken wordt het echter weeral uitkijken naar de komst van ma en pa De Wolf. En zo blijven we bezig in het ritme van trainen, werken en met plezier de familie en maten ontvangen. En niet te vergeten, een wekelijks piza'ke verorberen in de place to be 'Meza Luna'. Vanavond is het weer van dattum. Eens mijne chauffeur, Ovi de shopper in Hiperdino, terug is kunnen de beentjes onder de tafel geschoven worden.

Groeten

Laatste dag van 2008

Eerst en vooral iedereen een schitterend 2009 toegewenst. Maakt er allemaal een uniek jaar van.

Ik heb gisteren op twee vlakken op een aangename manier afscheid kunnen nemen van 2008.

Sinds de Sterke Peer-triathlon eindelijk nog eens een wedstrijd(je) afgewerkt. Wekelijks wordt hier door Club La Santa de mini-triathlon georganiseerd. Natuurlijk geen hoogvlieger qua bezetting en dergelijke maar zeker voor jezelf een goeie test om eens mee te doen. 400m zwemmen in het olympisch bad, met de fiets naar Tinajo klimmen en terug, en tot slot 4,5km over en weer lopen naar La Santa-dorp. Ik wou eens weten wat ik voor de moment waard ben, of de geleverde trainingsuurtjes al wat op beginnen brengen en vooral op wat niveau het lopen zit. Ik moet zeggen dat het resultaat mijn eigen verwachten sterk overtrof. Een tijd van 47' 04" was toch een vijf minuten sneller dan ik had vooropgesteld en is gigantisch dicht bij het record van de La Santa-triathlon of is misschien zelfs het nieuwe (ze zullen het eens moeten opzoeken). Het goede is dat alle drie de sporten heel goed aanvoelden. Ik zwom en fietste sneller dan ik ooit had gedaan en ook over mijn lopen was ik dik content. Ik moet bekennen dat ik wel een luxe-haas bij me had voor het looponderdeel. Bobke, die hier een week op verlof is met Mel, werkte de 4,5km met me af om me zo nog eens iets dieper te laten doorgaan. Op sportief vlak een rampjaar toch nog in extremis schoon kunnen afsluiten dus.

's Avonds dan waarschijnlijk de allerlaatste party afgewerkt tot de IM in mei. Ook op dat vlak was het weer dik in orde.

Een snel herstel van de kater toegewenst allemaal,

Groeten,

Ben