Ik kan mijn zaterdagse berichten eigenlijk beter starten met: " lees het stukje van vorige week nog eens opnieuw". Sommigen kunnen bijna elke dag met geblog op de proppen komen maar ik moet hier geregeld serieus aan den duim zuigen om niet elke keer in herhaling te vallen. Behalve trainen, werken en bijna dagelijks uit eten gaan zet ik hier dan ook weinig vermeldenswaardig uit.

Zaterdag is fietsdag dus had ik mezelf opnieuw 6h op mijn bord gelegd.Mijn palmares stak weer mooi blanco af tegen de IM-knapen waar ik La Santa mee uit reed. Voor het eerst wou ik mijn lange duurrit eens op de tijdritfiets afwerken. Tot hiertoe had ik de zwarte parel alleen maar voor de ritten van 3 à 4h van stal gehaald en dat was nooit een succes. In plaats van het gevoel te hebben dat ik in mijn zetel lag had ik telkens het gevoel of ze hadden mijn rug geratbraakt van de eerste tot de laatste kilometer. Na elke rit werd er door mij vakkundig (of vakknullig) aan de positie gesleuteld in de hoop op meer succes tijdens de volgende sessie. Vanaf vandaag staat de Kuota eindelijk afgesteld. Van de 6h bijna 5h plat in de beugels, en behalve de logische stijfheid in de onderrug en de pijnlijke k*nt, alles perfect naar wens. Alvast weer één zorg minder richting mei.

Een andere zorg is echter die blijkbaar gigantische luchtbel die in mijn maag ontstaat als ik zo lang op de fiets zit. Triathlon is niet zwemmen, fietsen en lopen maar wel zwemmen-fietsen, fietsen-lopen, dus probeer ik regelmatig na een ritje op de fiets de benen nog even uit te slaan loopsgewijs. Ook vandaag stond dit dus geprogrammeerd. Ondanks een super gevoel in de benen werd het een 3k marteling qua buikkrampen. Hopelijk is dit enkel nog een gevolg van mijn maagklachten van begin deze week en zijn deze ongemakjes snel van de baan.

Bij deze blijf ik dus nog even in de gastro-enterologische sfeer verder bloggen.

Groeten mannekes.