Langste blogverslag in jaren

Verslag maandag:
Jawel, zondag is het eindelijk nog eens gelukt. Een wedstrijd over de langere afstand van start tot finish kunnen afwerken. Al moet ik zeggen, het heeft me serieus zweet en tranen gekost (bloed was er gelukkig van keer niet bij). Afgezien, man..man..man.

Ik zal beginnen bij het begin. Zwemmen was voor mijn doen, ondanks een fantastisch nieuw wetsuitje, normaal. Zoals verwacht niet in Eneko Llanos zijn voeten maar ook niet net voor de kayak met de groene vlag om de laatste deelnemer aan te geven. Als 27e uit het water, al een eerste signaal dat het deelnemersveld een pak sterker was geworden dan 2 jaar geleden toen ik er 3e werd. Toen kwam ik, als volleerde vis, 14e uit de zee gekropen. Overigens voor de duikers onder jullie à la Dave V.E.: ondanks dat je geregeld tegen de limiet zit te zwemmen blijft het genieten als je een paar meter onder je geregeld een gigantische rog ziet passeren in een kristalheldere zee.

Ook zoals normaal, een gigantisch belabberde wissel van zwemmen naar fietsen. Oren die dubbel komen te zitten onder de tijdrithelm, de tong van mijn schoenen die het voorbeeld van de oren volgt en zich ook dubbel legt. Met andere woorden, nog snel even een extra minuutjes te grabbel gegooid en dan konden we eindelijk aan het favoriete onderdeel beginnen.

Het fietsparcours kon tellen, 2 rondes van 40km, in totaal meer dan 1200 hoogtemeters samengebald in die 80km. Onzen Bobbie zijn zware crash van vorig jaar indachtig,tevens concentratie vereist van km één tot km 80 voor de steile afdaling met scherpe bochten, de omhoogkomende andere deelnemers, de stukjes grind, of de, door de regen, natte rotondes. De eerste ronde ging behoorlijk. Wel had ik voortdurend een dik gevoel in de dijen vanaf dat het steiler bergop ging. Ondanks dit kon ik toch een redelijk tempo rijden waardoor ik na 40km was ik opgeschoven tot om en bij de 10e plek. Ik had een gat van 2 minuten dicht kunnen rijden op de nummer 5 van IM Lanzarote vorig jaar, wat me toch het gevoel gaf dat ik tussen het schoon volk begon te zitten in de wedstrijd. Echter, ronde twee was het net omgekeerd en moest ik op de zwaardere stukken afkloppen omwille van steeds dikker en dikker aanvoelende quadriceps. Uiteindelijk toch nog de 6e fietstijd en als 10e de wissel in.

Vanaf toen was het afzien van meter één tot meter 20.000. Eerst kwamen de scheenbeenspieren zich aanmelden met een lekker gevoel van exploderen. De kuiten dachten, we kunnen niet achterblijven, laat ons ook efkes de limiet van verkrampen opzoeken. Deze twee kadees in combinatie zorgden ervoor dat de voeten na 10km het door iedereen gekende voze gevoel begonnen uit te stralen dat je krijgt als je een kwartier op je hand gaat zitten. Pret dus alom. “Komaan pannenkoek, in mei zal het nog tien keer meer zeer doen”, was opnieuw de motivatie-leuze die 1h20’ door het hoofd galmde en me tot de finish bracht.

Uiteindelijk dus de 10e plek kunnen behouden. Qua uitslag zeker tevreden, qua gevoel tijdens de wedstrijd dus minder. Maar niet onlogisch dat ik een pak wedstrijdritme, en zelfs ervaring mis om nu al een volledig geslaagde wedstrijd te doen. Daarom dat ik ook per se deze race wou doen als voorbereiding naar Lanzarote toe.

Keerzijde van deze wedstrijd is echter dat de voorbije week geteisterde rib er nog een pak slechter aan toe is dan voorheen. Het meeste afzien moest na de wedstrijd nog beginnen. Elke ademhaling stond gelijk aan een pijnscheut waarvoor ik toch efkes de vuistjes balde. Vanochtend dan onmiddellijk naar het ziekenhuis geweest voor een RX. Daarop alvast niets te zien dus geen bot-of kraakbeenletsel. Morgen staat een echografie gepland om te zien of het uiteindelijk een gekneusde of afgescheurde tussenribspier is. In ieder geval, naar IM Lanzarote toe ziet het er in ieder geval een héél stuk minder rooskleurig uit. Hopelijk morgen geen gigantisch slecht nieuws….

Verslag dinsdag:

Oef, net het tweede ziekenhuisbezoek afgerond. Op zich weet ik nog steeds niet exact wat de ribblessure is. Morgen mag Gunter de radioloog bellen voor de juiste diagnose van de echografie. Echter de behandeling blijft exact dezelfde, ongeacht het een gescheurde of gekneusde ribspier is: pijnstillers/ontstekingsremmers, een anti-inflammatoire gel, niet zwemmen en enkel rustige loop en fietstrainingen. Deze week stond sowieso toch volledig in het teken van regenereren. Een absolute noodzaak aangezien de hogerbeschreven exploderende onderbenen nu de thuishaven zijn geworden van 27 liter homemade melkzuur. Hopelijk blijft de pijn afnemen doorheen de week zodat ik vanaf volgende week alvast terug kan starten met de loop –en fietstrainingen (indien nodig een extra week zonder intensiteit om de ribspieren niet te overbelasten door diepe ademhalingen). Twee tot drie weken niet zwemmen staat natuurlijk niet in de trainingsboeken als optimale voorbereiding maar zal uiteindelijk geen drama zijn naar de Ironman toe. In ieder geval al een stuk enthousiaster dan gisteren toen ik toch serieus begon te twijfelen over een tijdige paraatheid voor de IM.

Het laatste paragraafje van mijn, qua langdradigheid, recordsbrekend blogverslag, wordt op dit moment neergetokkeld met een, net door een locale schoonheid geserveerd, taske thee op de tafel. Het tafeltje op 10 meter van de zee bij een lekker temperatuurtje van 20°c om 10.00 ’s morgens. Bijna vertrekkensklaar om terug te rijden richting Club La Santa. Echter niet zonder eerst te stoppen aan de beste bakkerij van Lanzarote om een vlaaike te kopen voor de schitterende kameraden die me de voorbije dagen hebben geholpen en gesteund toen ik hier een paar dagen als een 80 jarige, en bij wijlen in zak en as, rondliep. Om positief af te ronden. De “moral” is terug goed, ik geloof er in dat de IM niet langer in het gedrang is.

Tijd om allemaal terug wakker te worden achter jullie computer,..den thee is leeggedronken.

Tengo que salir.

Hasta pronto.

Taper miserie

Soms denk ik dat er hierboven een grapjas zit die mij echt niet graag terug aan een triathlonneke ziet deelnemen. Sinds mijn aankomst hier in september nagenoeg de perfecte winter gehad. Op hier en daar eens een teenverminkend bloedbleintje, een ingescheurde nagel, wat buikkrampen van vervallen gels te nuttigen op de fiets, of een snotvalling na, was ik voor het eerst sinds héél lang eens gespaard gebleven van langdurig, aanslepende blessures. Volledig op schema dus om hopelijk aan mijn eigenlijk pas tweede, die naam waardig, triathlonseizoen te beginnen.

Tot gisteren dus, midden in de taperweek, 4 dagen voor ik eindelijk nog eens in gang ging kunnen schieten. Gelukkig niets ernstig, wel iets vervelend. Tijdens een onnozele catchpartij met een nog onnozelere, stiepelzatte Noor (veel te lang verhaal) kreeg ik maandag om en bij de 100kg Scandinavische vetmassa op mijn tere ribbenkast. Op maandagavond hiervan geen enkel teken van blessure, dinsdags een lichte pijnprikkel in de borst, gisteren quasi niet in staat om deftig in te ademen. Gelukkig kon ik ’s avonds al terecht bij, voor vele Lanzarote-triathleten de locale redder in nood, Gunter voor het nodige oplapwerk. Diagnose was toch een gekneusde ribspier waarvan ik waarschijnlijk toch nog een koppel of dagen de gevolgen zal mogen dragen. Zondag moet echter nog steeds haalbaar zijn al zal er tot dan niets anders uitgevoerd mogen worden dan platte rust. Ik moet en ik zal starten. Het mag niet dat er opnieuw zo iets doms gaat tussenkomen.

Hopelijk is het volgende blogverslag een enthousiast wedstrijdverslag van zondag.

U weze gegroet vanonder de zon.

Taper

Vandaag, maandag, wordt de eerste taper van het seizoen ingezet. Voor de niet triathleten onder ons, “taperen” komt er bij mij op neer: zo veel mogelijk rusten, héél af en toe nog eens kort prikken, de eerste dagen van de week koolhydraten zo veel mogelijk vermijden en vooral eiwitten, groenten en gezonde vetten (noten, vis,…) nuttigen om vanaf donderdag koolhydraten te beginnen laden. Dit alles om op zondag hopelijk fit en vol energie aan de start te staan van de eerste test van dit seizoen, de dubbel Olympische triathlon in Gran Canaria (3k zwem – 80k fiets – 20k loop).

Het zal dan van juni 2007 in Brasschaat geleden zijn dat ik, met uitzondering van de Sterke Peer-triathlon voorbije zomer, nog eens ergens een finishlijn overschreed (als alles deze keer meezit tenminste…). Nutteloos dus om te vermelden dat ik er verschrikkelijk naar uit kijk om de borst nog eens nat te maken en een nummerke op te spelden. Natuurlijk wil ik er zo goed mogelijk presteren maar de voorbije trainingsweken stonden wel volledig in functie van de IM en niet in functie van deze wedstrijd.

Zo kreeg ik van Luc zaterdag een eerste Multi-koppeltraining op mijn bord geserveerd. Concreet: Starten met 20km losrijden op de fiets, vervolgens op een lekker heuvelend parcours 20km progressief versnellen per +/- 7km. Onmiddellijk de fiets inwisselen voor de gereed staande loopsloffen om 2km met een gigantisch aangenaam gevoel in de benen stevig tempo te lopen rond de piste (stevig is natuurlijk relatief, laat ons zeggen voor mij stevig, voor de loopkanonnen onder jullie misschien een “walk in the park”). Dit scenario werd 3 keer onmiddellijk achter elkaar herhaald (zonder de 20km opwarming natuurlijk) om daarna het geheel af te romen met een 10km duurloop.

Afwachten dus in welke mate ik volledig fris ga zitten op zondag. Het zal in ieder geval meer dan nodig zijn om een goede plaats te behalen. Opnieuw derde eindigen zoals twee jaar geleden (foto) lijkt me dit keer straffe kost. Eneko en Hector Llanos staan volgens mij, zoals jaarlijks, alvast te blinken op de eerste twee podiumplaatsen. Ook Gregorio Caceras, de voorbije twee edities van IM Lanzarote respectievelijk 5e en 6e neemt weer deel, plus nog enkele andere serieus taaie klanten van hier op het eiland, Gran Canaria en het Spaanse vasteland. Ik ga me dan ook vooral richten op hoe het gevoel tijdens de wedstrijd is, alles qua voeding en materiaal uittesten ifv IM,… eerder dan me vast te pinnen op een bepaalde plaats. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat ik er geen gigantische lap op wil gaan geven om zo goed mogelijk te eindigen.

Un salud,

Ben

Super verlof

Waarschijnlijk net zoals in België, is de eerste hittegolf van het jaar hier een feit. Net terug van een looptraining. 34°C werd er aangegeven op de Polar als gemiddelde temperatuur, dit in combinatie met een luchtvochtigheid van, gok ik, om en bij de 0,05%, en een constante,lekker strakke Saharawind maakte het geen lachertje om de blokjes intensieve duur rond de Lagoon rond te draaien. Maar geen klachten hierover. Ik ben een liefhebber van de zon en in mei kunnen het evengoed zulke omstandigheden zijn.

Om 4h vanmiddag trek ik een streep onder mijn eerste verlofweek van het jaar. Fantastische week gehad. Schitterend kunnen trainen. Eerst nog één dag in het gezelschap van Markie Whitakker, dan een halve week samen met de nog steeds verbluffend lopende broeder, en tot slot een halve week met Bertje Jammaer en zijn collega bombero Ovi.

Hasta pronto amigos.

Ben

Stageweek

Vorige week zaterdag werd mijn waarschijnlijk zwaarste volumeweek op gang geschoten met de in het vorige verslag beschreven rit met Bob en Mark. 33 uur en 30 trainingsminuten later werd de week gisteren afgesloten met een 127km rit richting Orzola met Ovi, en 20km duurloop rond de vulkaan in Soo met Bertje Jammaer in de late namiddag. Om deze week goed door te komen had ik voor de veiligheid maar een week verlof aangevraagd. Anders had het gigantisch moeilijk geworden om 630km te fietsen, 19km te zwemmen en 86km in een week te lopen, in combinatie met het Green Team werk en een paar huppelpaskes op de square in de show op maandagavond. Nu was het zoals een volleerde prof niets anders dan trainen, eten en rusten. Wat een levensstijl.

Vandaag is het recuperatiedag. Enkel een rustige zwemtraining gepland. Ook de masseuse wordt weeral op het appel verwacht rond de middag om de geteisterde musculatuur terug in positie te komen wringen. Vanaf morgen dan nog één weekje terug pittig doortrainen, wel aanzienlijk minder uren dan deze week (de verlof is immers ook niet onuitputtelijk). De week daarop is het tijd voor de eerste taper van het seizoen om ons toch iets of wat klaar te stomen voor de Triathlon van Gran Canaria. Althans als de inschrijving uiteindelijk allemaal in orde is gekomen want op zulke vlakken is Spanje soms nog een gigantische ramp.

Hasta la proxima.

Ben

Dubbel blogverslag

Verslag Kleine: Vandaag, zaterdag, een nieuwe gradatie van stormwind ontdekt. Je hebt, voor de Wuustwezelse fietsfanaten onder ons, de gekende strakke bries tussen het Uilenbos en Beersgat. Vervolgens heb je de klassieke wind op de snuit langs Oesterdam. Een trapje hierboven staat de voor Lanzarote zo typische rukwind vanuit de Atlantische Oceaan. Vandaag echter mochten we kennis maken met een beul van een Lanzarote storm. Optimaal als er voor x-aantal uur voorovergebogen op de Kuota moet gelegen worden. Plan was daarenboven het Ironman-parcours af te werken zonder de passages in het drukke Puerto Del Carmen en Arrecife en ook El Golfo links te laten liggen wegens reeds zodanig verkend dat er zelfs met de ogen dicht en achterstevoren nog niet verkeerd gereden zal worden. Uiteindelijk 2150 hoogtemeters samengebald in 137km.

Ondanks de uiterst belabberde weersomstandigheden toch weer genoten van de rit. Het was immers sinds een hele tijd dat er nog eens in het gezelschap gereden werd van Bobbie van Newcastle. Ook ‘The Tower of Power’, Mark Whitakker, een ex-collega en schitterende kameraad van het Bike Center die hier 10-dagen op stage is geweest in 166B, was van de partij. Voor de rit om 7h overigens eerst met Mark al het sop ingedoken, daar was echter van de Engelsman van Up North (Bobke dus) geen spoor te bekennen. Ik kan hem geen ongelijk geven dat het inderdaad iets aangenamer is om nog een uurke of twee naast Mel te blijven liggen dan 400m’tjes te gaan boksen in het opnieuw behoorlijk koude bad. (Dus voor diegene die van de week afkomen: één devies, wetsuits meepakken voor de zekerheid)

Het was trouwens de eerste trainingsdag na een week van welverdiende recuperatie. Vorige week vrijdag moest ik echt afkloppen. Het vat was serieus af en de twee dagen die ik normaal nog moest trainen voor ik aan de regeneratieweek kon beginnen werden verticaal geklasseerd. Na 3 dagen rust begon het echter al serieus te kriebelen om de trainingen terug te hervatten, wat meestal een goed teken is. De lijn tussen een goede overload en overtraining is immers meestal flinterdun. Ik voelde vandaag echter dat ik op tijd aan de grens gestopt ben. Het zal nodig zijn ook. Eerst nog een week verder trainen met den broeder die hier vanuit het niets als vanouds een trainingskamp komt afhaspelen. Vanaf woensdag komen daar dan nog twee kleppers bij (Bert en Erni,… geweldige joke…Ovi). Het zal drummen worden om al die sardinnekes in het blikje, zijnde de legendarische 166B, te wringen.


Verslag Bob: Sinds donderdag toch al redelijk wat kilometerkes afgehaspeld. Donderdag gelijk 24km gelopen; kwestie van gerodeerd te geraken. Vervolgens ne volle kilometer gezwommen om dan 6 uur onder ne kokenden douche te moeten staan om te bekomen. Ik denk dat het water 4 ° is voor de moment en ne ijsbeer ben ik nooit geweest als het op zwemmen in koud water aankomt.

Vrijdag was goed voor 120km fietsen en een loopke van 12km. Zwemmen heb ik overgeslagen wegens te kou. (Ovi brengt ne wetsuit, ne blue seventhy, zwemoustukken, 5 badmutsen en een reddingvest mee als ge dat ijsbad wilt overleven volgende week)

Vandaag dan in het zog van klein Benneke. Tegen 30 per uur over het Ironman parcours bonken bij ne stormwind van 46 Beaufort. Geregeld een broekske moeten passen; nu ik zou het eerder omschrijven als gezond doseren met het oog op de rest van de week. Nadien werd er nog tegen 2minuten15 de kilometer een overgansloopke gedaan. Nu net terug van 500m zwemmen. Ik zit hier met witte vingers dat verslag te typen. Het weer trek hier op geen K**te; als het hier de volgende dagen geen 40° wordt vrees ik dat erop menne zwemteller niet veel kilometers gaan genoteerd staan.

Gisteren een mooi cadeautje ontvangen van de huisfotograaf van Club La Santa. Een cd´tje met enkele pareltjes van foto´s, plus twee daarvan afgeprint op groot formaat. De dag op zich zal sowieso een herinnering blijven als een van de mooiste trainingsdagen in de voorbereiding. Vorige week zondag onder een stralende zon eerst 170km over Haria, Mirador del Rio, Tabayesco, Femes en Timanfaya met de groep van de Bike week. Dit was al goed voor 3000 hoogtemeters. Vervolgens de rit nog verder gezet met Ain-Alar tot we afklokten na 210km genieten. "And Ben, up for 5k run after?" Jot... Loopslofkes nog rap aangetrokken en dan met een gigantisch voldaan gevoel de werkdag gaan afsluiten door het buffet te gaan leeg eten in Atlantico.

Subliem