Met "The Hell on Wheels" in het wiel

Donderdag 29/01/2009

6.45u. De wekker met de door al de reeds gepasseerde logies zo geapprecieerde melodie gaat af. Onmiddellijk het kort loopshortje en T-shirtje aan voor de 1e 8 loopkilometers van de dag. 6km meer op vleermuizentast dan al ziende rond de lagoon, daarna nog 6 maal een 100m’tje progressief versnellen op de piste om de training mooi af te ronden. Toppertjes, zo voelde ik onmiddellijk. Benen goed hersteld gisteren tijdens de welverdiende rustdag.

8.30u. Na het traditionele ontbijt, un pan integral, een kom muesli gemixed met cornflakes en magere yoghurt,en een paar sloten Senseo, in vol fietsornaat richting bike center voor trainingsessie numéro 2. Gisteren kwam Thomas Hellriegel en Stephan Vuckovic in de fitness vragen of ik ook de fiets op moest vandaag. Zij hadden een lange duurrit op het programma staan en vroegen of ik zin had mee kilometers te gaan malen. Anders dan de voorgaande jaren probeer ik nu heel gericht de door mezelf opgelegde trainingen af te werken zoals gepland. Ik had voor vandaag 3h geprogrammeerd met 4x15’ een blokje aan wedstrijdtempo IM. Geen probleem voor de mannen. Zij zouden tijdens de blokken wel plaatsnemen in mijn wiel. Mannekes, als ze dat vier jaar geleden, in tijden van gorillabenen en een stramme kont van de bank van KWFC warm te houden, tegen mij gezegd hadden: “ Wolfke binnen 4 jaar haspel je je blokjes op de tijdritfiets af met Hellriegel in je wiel”, ik zou het geweldig gestructureerde antwoord: “Haha” hebben uitgebracht. Ik denk dat de legendarische overwinning van Van Lierde in de jaren 90 zowat mijn eerste herinnering moet zijn aan de IM van Hawaii en het is me altijd bijgebleven dat hij die zege behaalde in een heroïsch duel met de Duitser Thomas Hellriegel. Hawaii, dat was toendertijd in mijn ogen iets voor extreme mannen. Zij die daar meededen voor de zege waren de ultieme sportmannen. Toen ik in Marc Herremans zijn eerste boek de wedstrijdbeschrijving van zijn Hawaii deelname las botste ik daar opnieuw een aantal maal op de naam Hellriegel, “ The Hell on Wheels” omwille van zijn toendertijd verbluffende fietstijden. Nen dikke pietzak dat ik als boerke van Wezel hier de kans krijg met zo’n mannen rond te rijden en een hele eer dat zo’n mannen dan nog zonder verpinken zich aanpassen aan den deze zijn blokkentraining. 3h10’ later en 103km verder dus met een voldaan gevoel terug 166B binnengestapt.

13.00u. Na een al even traditionele tonijnsalade in de kantine met daar wat pasta doorheen gemixed richting zwembad. Eindelijk, na zoveel dagen, zelfs weken van belabberd weer kunnen de zwemkilometers nog eens onder een stralende zon en zonder een pier wind afgewerkt worden. 4km de rug bruinbakken al sportend.

15.00u. Start van de werkdag. Tot 17u met een smile tot achter de nog natte oren de toeristen bedienen van tennisracketten, minigolfclubs, … in de Sportsbooking.

17.00u. Laatste werkuur van de dag. 8km Hill run. Omdat 16km lopen maar een belabberd getal is nog heel rustig 4km er achteraan geplakt om tot het mooier ogende getal 20 uit te komen.

19.00u. Na de dagelijkse stretchsessie met 4 collega Green Teamers naar het al zo vaak vernoemde Mezza Luna voor een welverdiend Piza’ke.

21.00u. Deze nutteloze informatie efkes wereldkundig maken alvorens met een schitterend gevoel het bed in te kruipen.

Slaapwel, morgen an other day in Paradise en zaterdag fris op het appel om ma en pa De Wolf voor twee weken te ontvangen.