Aloha

Verdorie,

Morgen vertekken de meest indrukwekkende fietsersdijen van het ganse triathlonveld alweer uit 166B. Zoals eerder al gemeld heb ik de afgelopen 10 dagen mijne Good-old roommate Ovi over de vloer gehad. Magalike, ik zweer het op mijn communiezieltje, hij heeft hier getraind als een beest en de disco was gedurende 10 dagen ongekend terrein. Vanaf 22h kon je, op de gebruikele windjes en snurkskes van uwe partner na, een speld horen vallen in het appartement. Natuurlijk was het, net als de week daarvoor met onzen Bobbie, genieten geblazen om nog eens samen de fietskilometers af te kunnen malen. Zondag kon dit al werkend als Bike Guide tijdens de bikeweek. De bijgevoegde foto's bewijzen wel onmiddellijk dat we het kalm hebben gehouden op Tabayesco en niet zoals het voorgaande jaar elkaar zoveel mogelijk melkzuur in de benen hebben proberen te rijden. Zoals twee gentlemen pur sang draaiden we er ons hand niet voor om een jongedame mee in ons zog te nemen richting top van de klim.

Ook de triathlontop is duidelijk terug in gang geschoten. Naast Ovike zijn er ook nog tal van andere toppers neergestreken om onder iets minder barbaarse omstandigheden te kunnen trainen. Llanos, Van Lierde, Wellington, Hellriegel, Vuckovic, Joeri Vansteelant... De klassieke namen dus voor hun jaarlijkse La Santa stage. Je moet al een bloedhekel hebben aan triathlon om in zulke omgeving en in zo'n gezelschap niet gemotiveerd te zijn om er tegenaan te gaan.

Nu de ruggegraat nog even gaan laten rechtzetten door één van mijn locale atleten, Gunter. Ik begeleid hier sinds twee weken twee ambitieuze Ironmans. Eén van hen is een Belgische osteophaat die een eigen praktijk heeft op 3k van La Santa. Momenteel is hij de hogervermelde quadriceps van Ovike aan het manipuleren. Hopelijk heeft Gunter, na een worstelpartij met 15k dijspier, nog wat energie over om een tweede plank soepel te wringen. Na een welverdiende rustdag ga ik er morgen immers terug een kroket op geven.

Hasta luego