Klaagzang

Sinds vandaag staat de trein richting IM Lanzarote hopelijk terug deftig op de rails. Ik heb van de week immers even serieus gepanikeerd en (gelukkig slechts één dag) gedemotiveerd rond gelopen. Gelukkig was er op maandagavond de juiste peptalk via de telefoonverbinding met Newcastle om de zo vaak aangehaalde “moral” terug op te krikken.
De dag na Gran Canaria kon ik, zoals eerder zo plastisch mogelijk omschreven, met moeite mijn broek aanschieten en deftig ademen. Een ribspier werd gedacht, een gescheurde borstspier werd echter geconstateerd na de echo. Devies, minstens 3 weken niet zwemmen.” Ok, niet zwemmen, dat moet nog in orde komen. Gesteld dat ik hierdoor 2 minuten extra verlies in het zwemonderdeel, moet ik er gewoon voor zorgen dat de vrijgekomen trainingsuren ingevuld worden op de fiets, al lopend of al rustend. Hierdoor moet ik dan 5 minuten kunnen goedmaken”, zo redeneerde ik als een doorwinterde optimist.
Echter, zij die mij daar anderhalve week geleden het hospitaal zagen buiten strompelen zouden me gelijk een stel krukken cadeau hebben gedaan om me toch iets of wat comfortabeler te doen voortbewegen. “Samen met de pijnlijke borst ook een iets pittigere vorm van stijfheid in de beide kuiten”, zo bleef ik nog steeds op en top positief denken. “Deze week staat toch in functie van regenereren dus binnen een aantal dagjes huppel ik als een jong veulen terug de 100-en La Santa treden op en af.” Niet dus, vandaag, vrijdag eindelijk terug een uurtje non-stop kunnen joggen zonder het gevoel dat twee beenhouwers hun slagersmessen sadistisch in de kuiten planten. Om dit duurloopje terug voor elkaar te krijgen is er de voorbije anderhalve week 100keer van lekker warm in ijskoud water gesprongen, is er een containerlading zalfjes over de kuit gesmeerd, hebben twee bevallige masseuses blaren op hun handen voor de komende drie maand en heeft elke Lanzarote –inwoner die mijn perimeter van circa 5m betrad het nodige gevloek en getwijfel mogen trotseren.
De voorbije maandag had ik echt even het gevoel dat opnieuw alles door mijn handen aan het glijden was. ’s Morgens een str*nt gevoel van jewelste op de fiets. Nadien wou ik heel even de kuiten testen tijdens een korte jog. Met priemende steken werd deze sessie vroegtijdig stopgezet. Paniek, 6 weken voor de IM, een hele planning uitgewerkt met Bert en Luc en nu kan ik niet zwemmen én niet lopen. “Het gaat toch weer niet waar zijn.” Echter doorheen de week begon alles terug in zijn plooi te vallen. De slagersmessen werden geleidelijk gereduceerd tot saté-stokjes, de spanning kwam terug op de spieren op de fiets zodat ook daar terug het vertrouwen steeg en vandaag dus als orgelpunt “het duurloopje. “
Waarschijnlijk allemaal met een geweldige interesse dit hoopje paniek en onrust samengebald in enkele, alle chronologie verliezende, alinea’s doorlezen (wat een zin om mee te eindigen, als de borst niet meer zeer zou doen zou ik me er even zelf op geklopt hebben).
Slaapwel (voor mij nu althans), anders goede morgen, middag of avond…