Met "The Hell on Wheels" in het wiel

Donderdag 29/01/2009

6.45u. De wekker met de door al de reeds gepasseerde logies zo geapprecieerde melodie gaat af. Onmiddellijk het kort loopshortje en T-shirtje aan voor de 1e 8 loopkilometers van de dag. 6km meer op vleermuizentast dan al ziende rond de lagoon, daarna nog 6 maal een 100m’tje progressief versnellen op de piste om de training mooi af te ronden. Toppertjes, zo voelde ik onmiddellijk. Benen goed hersteld gisteren tijdens de welverdiende rustdag.

8.30u. Na het traditionele ontbijt, un pan integral, een kom muesli gemixed met cornflakes en magere yoghurt,en een paar sloten Senseo, in vol fietsornaat richting bike center voor trainingsessie numéro 2. Gisteren kwam Thomas Hellriegel en Stephan Vuckovic in de fitness vragen of ik ook de fiets op moest vandaag. Zij hadden een lange duurrit op het programma staan en vroegen of ik zin had mee kilometers te gaan malen. Anders dan de voorgaande jaren probeer ik nu heel gericht de door mezelf opgelegde trainingen af te werken zoals gepland. Ik had voor vandaag 3h geprogrammeerd met 4x15’ een blokje aan wedstrijdtempo IM. Geen probleem voor de mannen. Zij zouden tijdens de blokken wel plaatsnemen in mijn wiel. Mannekes, als ze dat vier jaar geleden, in tijden van gorillabenen en een stramme kont van de bank van KWFC warm te houden, tegen mij gezegd hadden: “ Wolfke binnen 4 jaar haspel je je blokjes op de tijdritfiets af met Hellriegel in je wiel”, ik zou het geweldig gestructureerde antwoord: “Haha” hebben uitgebracht. Ik denk dat de legendarische overwinning van Van Lierde in de jaren 90 zowat mijn eerste herinnering moet zijn aan de IM van Hawaii en het is me altijd bijgebleven dat hij die zege behaalde in een heroïsch duel met de Duitser Thomas Hellriegel. Hawaii, dat was toendertijd in mijn ogen iets voor extreme mannen. Zij die daar meededen voor de zege waren de ultieme sportmannen. Toen ik in Marc Herremans zijn eerste boek de wedstrijdbeschrijving van zijn Hawaii deelname las botste ik daar opnieuw een aantal maal op de naam Hellriegel, “ The Hell on Wheels” omwille van zijn toendertijd verbluffende fietstijden. Nen dikke pietzak dat ik als boerke van Wezel hier de kans krijg met zo’n mannen rond te rijden en een hele eer dat zo’n mannen dan nog zonder verpinken zich aanpassen aan den deze zijn blokkentraining. 3h10’ later en 103km verder dus met een voldaan gevoel terug 166B binnengestapt.

13.00u. Na een al even traditionele tonijnsalade in de kantine met daar wat pasta doorheen gemixed richting zwembad. Eindelijk, na zoveel dagen, zelfs weken van belabberd weer kunnen de zwemkilometers nog eens onder een stralende zon en zonder een pier wind afgewerkt worden. 4km de rug bruinbakken al sportend.

15.00u. Start van de werkdag. Tot 17u met een smile tot achter de nog natte oren de toeristen bedienen van tennisracketten, minigolfclubs, … in de Sportsbooking.

17.00u. Laatste werkuur van de dag. 8km Hill run. Omdat 16km lopen maar een belabberd getal is nog heel rustig 4km er achteraan geplakt om tot het mooier ogende getal 20 uit te komen.

19.00u. Na de dagelijkse stretchsessie met 4 collega Green Teamers naar het al zo vaak vernoemde Mezza Luna voor een welverdiend Piza’ke.

21.00u. Deze nutteloze informatie efkes wereldkundig maken alvorens met een schitterend gevoel het bed in te kruipen.

Slaapwel, morgen an other day in Paradise en zaterdag fris op het appel om ma en pa De Wolf voor twee weken te ontvangen.

Eerste koerske!

Hey kadeekes,

Vandaag voor de eerste keer dit seizoen nog eens een nummer opgespeld. In Etten- Leur vond deze namiddag een winterduathlon plaats met de afstanden 6km lopen, 20 mountenbiken, 3 lopen. Aangezien ik voor het werk een aantal dagjes in Belgie moest zijn, een ideale gelegenheid om de 'vorm' eens te testen. Ik moest zaterdag echter nog snel op zoek naar ne mountenbike aangezien mijn wielercarriere voorlopig enkel en alleen op de weg bestaat. Gelukking stond Kriske Herremans paraat om mij als ne volleerde mechanicien gelijk gegoten op zijn machien te zetten.

Ik maakte dus vandaag mijn debuut in ne winterduathlon, ik had de voorbije dagen al kou als ik er nog maar aan dacht. Met Rob Barrel, Roel Paulissen(de MTBker), Armand vander Smissen, Huub Maes, ... stond er bovendien redelijk schoon volk aan de start. Bij de opwarming bleek eigenlijk dat het parcours wel mountenbike schoenen vereiste. Het lag er op bepaalde stukken serieus vettig bij en het zou stoempen worden. Ikke met mijn loopsloefkes, aiai, wat zou dat gaan geven in de wedstrijd.

Het eerste lopen bestond uit een klein rondje en dan een grote lus door bos en wei. Ik startte vrij pittig en liep in 4de positie na het eerste lusje. Bij het ingaan van de grote ronde moest ik echter een groepje met Huub Maes laten passeren. Ik vond een goed tempo en voelde me best goed. Ik hield echter in het achterhoofd dat ik nog moest gaan ploegen in de modder op dat mountenbikeske. Uiteindelijk als 6de de wissel ingedoken.

Eens op de fiets heb ik gedaan wat ik kon. Trekken en stoempen door het slijk, behendig proberen zijn op de technische stroken en vooral niet opblazen. Rob Barel kwam me de tweede ronde voorbij. Aanpikken zat er echter niet in. Al bij al had ik blijkbaar goed stand gehouden op men loopsloefkes. Als 7de gewissel. Het gat met de 6 eersten was te groot om nog iets goed te maken in de slotloop. Gewoon goed gelopen en met een deftig gevoel als 7de over de finish.

Heel content met dit resultaat en het algemene gevoel in de beentjes. Het is zeker men nieuwe carriere niet maar het was zeker plezant om eens mee gedaan te hebben. Ik wou top 10 doen en dat is dus ook gelukt.

De kop is er af voor dit seizoen.

Groetjes Bobke.

Ik kan mijn zaterdagse berichten eigenlijk beter starten met: " lees het stukje van vorige week nog eens opnieuw". Sommigen kunnen bijna elke dag met geblog op de proppen komen maar ik moet hier geregeld serieus aan den duim zuigen om niet elke keer in herhaling te vallen. Behalve trainen, werken en bijna dagelijks uit eten gaan zet ik hier dan ook weinig vermeldenswaardig uit.

Zaterdag is fietsdag dus had ik mezelf opnieuw 6h op mijn bord gelegd.Mijn palmares stak weer mooi blanco af tegen de IM-knapen waar ik La Santa mee uit reed. Voor het eerst wou ik mijn lange duurrit eens op de tijdritfiets afwerken. Tot hiertoe had ik de zwarte parel alleen maar voor de ritten van 3 à 4h van stal gehaald en dat was nooit een succes. In plaats van het gevoel te hebben dat ik in mijn zetel lag had ik telkens het gevoel of ze hadden mijn rug geratbraakt van de eerste tot de laatste kilometer. Na elke rit werd er door mij vakkundig (of vakknullig) aan de positie gesleuteld in de hoop op meer succes tijdens de volgende sessie. Vanaf vandaag staat de Kuota eindelijk afgesteld. Van de 6h bijna 5h plat in de beugels, en behalve de logische stijfheid in de onderrug en de pijnlijke k*nt, alles perfect naar wens. Alvast weer één zorg minder richting mei.

Een andere zorg is echter die blijkbaar gigantische luchtbel die in mijn maag ontstaat als ik zo lang op de fiets zit. Triathlon is niet zwemmen, fietsen en lopen maar wel zwemmen-fietsen, fietsen-lopen, dus probeer ik regelmatig na een ritje op de fiets de benen nog even uit te slaan loopsgewijs. Ook vandaag stond dit dus geprogrammeerd. Ondanks een super gevoel in de benen werd het een 3k marteling qua buikkrampen. Hopelijk is dit enkel nog een gevolg van mijn maagklachten van begin deze week en zijn deze ongemakjes snel van de baan.

Bij deze blijf ik dus nog even in de gastro-enterologische sfeer verder bloggen.

Groeten mannekes.

WC-beestjes

Jawel, de beestjes waarvoor ik zoveel schrik had waren mijn anders perfect functionerende darmflora binnengedrongen. Na me eerst anderhalve dag op te zadelen met de eerder beschreven luchtballon in de maag mocht de WC en mijn arme roommate Kim er de dag nadien aan geloven. Maandag voor het eerst in ondertussen twee jaar Green Team carriere dat ik forfait moest geven. Om 8h nochthans met de moed der wanhoop vanonder de veren gekropen richting de bakker, maar 5 minuten later stond ik met de 'pan integrals' bij Leen op de bureau om mijn werkdagje te annuleren. Terug het bed in en denk dat ik er maandag alles opgeteld 5h terug uit ben gekomen.

Gelukkig, gisteren, na een klein dutje van bijna 20 uur, was de misselijkheid en de slapte zo goed als spoorloos verdwenen. Enkel elk klein rozijntje dat ik at bleef op de maag liggen als was het een frietje special met extra stoofvleessaus.

Vandaag heb ik het gevoel dat de trein terug op de rails staat. Drie dagen dat trainen en triathlon het laatste van mijn zorgen was. Een bed en een WC, meer interesseerde me niet. Vanmorgen echter werkgewijs al terug 5h heel rustig over de Canarische heuvels gepeddeld. Nu even mijn WC-bezoeken met de belgische medemens delen en om 17.00 een laatste uurtje werken onder het mom van de Off-road run.

Wel denk ik er serieus aan het seizoensdebuut van zaterdag te laten schieten. Drie dagen ziek zijn is niet op 1-2-3 uit het lichaam. Ik kan mijn tijd beter gebruiken om terug een aantal rustige duurtrainingen in te lassen in plaats van mijn longen uit mijn lijf te gaan rijden op enkele minuten van Joeri Vansteelant. Een speer op de 5km ben ik sowieso al niet dus ik denk dat er voor mij meer eer te rapen valt door 6h op mijn fietske te kruipen of voor 20km de Nimbusjes aan te trekken dit weekend. Het eerste wedstrijdverslag zal dus van den andere De Wolf moeten komen tijdens zijn duathlon in Ette-Leur. Waarschijnlijk in topvorm na zijn stage in Lanzarote.

Groeten daar in het Wezelse en omstreken.

6 uurtjes op de fiets

’s Zaterdags is hier altijd mijn volledige dag vrij, maandag en donderdag telkens een halve. Steeds de ideale gelegenheid dus om voor een heel aantal uren de kont te gaan pijnigen in het beenharde zadel. Aangezien ik, in tegenstelling tot vele anderen, niet echt een fan ben van alleen mijn lange duurtrainingen af te werken probeer ik zo veel als mogelijk trainingspartners te ronselen voor de rustigere tripjes op de fiets. Gisteren om 9h samen met Dennis De Vriend aan het Bike Center vertrokken. Een kwartier later zou Luc Van Lierde dezelfde tour beginnen en ons zo geleidelijk inhalen. Dus eerst 2h heel rustig de beentjes laten draaien met Dennis en dan de eer gehad om me 2h in de achterzak van Luc te mogen verstoppen, lekker verscholen van de gekende strakke windstoten. Het is en blijft toch een verschrikkelijke krak die Van Lierde, sinds Hawaii 3 keer op zijn rollen gezeten, hier voor het eerst terug deftig de fiets op en onmiddellijk terug ritjes malen aan 29km/u bij stormwind en een hartslagje van 110. Na een kleine 4h in gezelschap nog 2h gaan bijtrainen met de neus in de wind.

Ik heb hier sinds een aantal weken ook een fantastische deal kunnen sluiten met 2 vrouwelijke collega’s. Beiden kwamen ze me polsen of ik trainingsschema’s voor ze wou maken. De één ter voorbereiding van een marathon, de andere ter voorbereiding van een kwart-triathlon. Het goede is dat de beide dames masseuses zijn. In ruil voor hun wekelijkse trainingsprogramma kan ik eender wanneer één van mijn vrouwelijke atleten contacteren om de soms tot kompost herleidde spieren terug in model te laten masseren. Gisteren werd er dus na een dagje van een slordige 7h training even vrolijk ge-sms’t en om 19h lagen we op de massagetafel. De zaakskes goed geregeld hebben noemen ze dat in het Wezelse.

Vandaag gaat het me wel een stuk minder goed af. Vanaf gisterenmiddag na de rit het gevoel dat er een baksteen van 20kg op mijn maag ligt in combinatie met een luchtballon gas. Na eerst een epidemie van verkoudheden onder het Green Team sluimert er nu een maag-darmprobleempje doorheen het team. Ik hoop dat ik er niet van heb. In ieder geval de trainingen voor vandaag geannuleerd. Me eerst terug volledig fit voelen zodat het niet te lang blijft aanslepen. Hopelijk morgen al terug een heel andere mens en dan kunnen we beginnen uitkijken naar het debuut(je) van dit seizoen tijdens de Duathlon van Lanzarote aanstaande zaterdag.

Groeten allemaal.

Aloha

Verdorie,

Morgen vertekken de meest indrukwekkende fietsersdijen van het ganse triathlonveld alweer uit 166B. Zoals eerder al gemeld heb ik de afgelopen 10 dagen mijne Good-old roommate Ovi over de vloer gehad. Magalike, ik zweer het op mijn communiezieltje, hij heeft hier getraind als een beest en de disco was gedurende 10 dagen ongekend terrein. Vanaf 22h kon je, op de gebruikele windjes en snurkskes van uwe partner na, een speld horen vallen in het appartement. Natuurlijk was het, net als de week daarvoor met onzen Bobbie, genieten geblazen om nog eens samen de fietskilometers af te kunnen malen. Zondag kon dit al werkend als Bike Guide tijdens de bikeweek. De bijgevoegde foto's bewijzen wel onmiddellijk dat we het kalm hebben gehouden op Tabayesco en niet zoals het voorgaande jaar elkaar zoveel mogelijk melkzuur in de benen hebben proberen te rijden. Zoals twee gentlemen pur sang draaiden we er ons hand niet voor om een jongedame mee in ons zog te nemen richting top van de klim.

Ook de triathlontop is duidelijk terug in gang geschoten. Naast Ovike zijn er ook nog tal van andere toppers neergestreken om onder iets minder barbaarse omstandigheden te kunnen trainen. Llanos, Van Lierde, Wellington, Hellriegel, Vuckovic, Joeri Vansteelant... De klassieke namen dus voor hun jaarlijkse La Santa stage. Je moet al een bloedhekel hebben aan triathlon om in zulke omgeving en in zo'n gezelschap niet gemotiveerd te zijn om er tegenaan te gaan.

Nu de ruggegraat nog even gaan laten rechtzetten door één van mijn locale atleten, Gunter. Ik begeleid hier sinds twee weken twee ambitieuze Ironmans. Eén van hen is een Belgische osteophaat die een eigen praktijk heeft op 3k van La Santa. Momenteel is hij de hogervermelde quadriceps van Ovike aan het manipuleren. Hopelijk heeft Gunter, na een worstelpartij met 15k dijspier, nog wat energie over om een tweede plank soepel te wringen. Na een welverdiende rustdag ga ik er morgen immers terug een kroket op geven.

Hasta luego

Eerste stage

Hey allemaal,

Ik ben ondertussen al wel een weekje terug in Newcastle, maar ik wil jullie de exploten van mijn eerste stage van het nieuwe seizoen toch niet onthouden.

De week rond Nieuwjaar hebben we namelijk een weekske bij den broeder in La Santa doorgebracht. Overwinteren heet dat!
Ik ging toch met enige vraagtekens naar Lanzarote. Hoe zou het met mijn vorm zijn na meer dan 2 maanden Newcastle? Ik wou er in La Santa dan ook nog eens goed de pees op leggen en zien wat er nog in dat lijfke zat.

Waar ik stiekem op hoopte is ook gebeurd. Na een paar dagen zeer beentjes te hebben gehad na de eerste fietstochtjes, kwam ik vrij snel terug in men oude ritme. De stage werd afgesloten met een dag van 170km fietsen en 11km lopen, goed voor 7uur trainen, dit alles in het gezelschap van het klein broerke. Het deed deugd te weten dat ik met minder, maar iets intensievere training in Newcastle mijn vorm en basis zeer goed kan onderhouden.
Al bij al heb ik op Lanzarote 500km gefietst en 100 gelopen en nog een paar plonskes in de dok, alles samen goed voor 28h30 trainen. Dit gaat dan ook de trainingsstategie voor dit jaar worden. Conditie onderhoud in Newcastle en dan een paar keer fameus te keer gaan op stage in La Santa.

Natuurlijk was het naast het sportieve ook fantastisch al de oud collega's terug te zien met natuurlijk den broer op kop. Toch nog even meegeven dat ik zeer hoge verwachtingen heb van klein Benneke. Hij is heel goed en slim bezig voor de moment. Als hij van blessures gespaard blijft, kunnen ze nen tweede De Wolf verwelkomen in Hawaii.

Even meegeven dat ik op 24 januari mijn competitiedebuut van 2009 weleens zou kunnen maken in de winterduathlon van Etten- Leur. Ik moet voor men werk een aantal dagen in den Belgique zijn, dus ideaal om de slofkes nog een aan te binden.

De groetjes,

Bobke.

Loopweek

Vorige week had ik hier, naast onzen Bob en Mel, ook twee ex-collega's van Topsport ABC op bezoek. Eén van hen, Bert Ackaert, naar mijn mening de toekomstige paus onder de triathlontrainers :-), heeft voor mij in grote lijnen een planning uitgewerkt tot aan de Ironman in mei. Het zal niet van de poes worden. Nagenoeg elke week zullen de beentjes om en bij de 20 à 25u in beweging zijn met de week van 9 maart een overload aan volume (om en bij de 35 uurtjes trainingsplezier). Dit leek me een serieus boterhammetje om dat nog te beleggen met 40u Green Team-werk dus de verlofaanvraag voor die week ligt al op de bazin haar bureau. Per toeval kreeg ik eergisteren van Bertje Jammaer de mail dat zijn vliegtickets geboekt zijn voor 11 maart. Wat kan ne mens nog meer wensen dan zich klaar te stomen voor een wedstrijd in het gezelschap van de winnaar van vorig jaar. Ik denk dat die week het licht 's avonds redelijk vroeg uitgeknipt zal worden in 166B. Na de overload twee weken rustig aan want het laatste weekend van maart zou ik graag eindelijk nog eens een nummer opspelden tijdens de halve triathlon van Gran Canaria. Laat ons zeggen dat dat tot hiertoe zowat het enige noemenswaardige gepresteerde wapenfeit is dat ik kan voorleggen. Na Gran Canaria een weekje uitblazen en dan tot aan de tapering voor de IM een paar weken de intensiteit opvoeren en iets minder op het volume focussen.

Jean-Marie Pfaff gewijs dien ik hier toch ook eens even een commercieel blokje in te voeren. Zoals de meesten weten was mijn vertrek richting Lanzarote in september een grote gok. Ik vertrok immers opnieuw naar de zon met een stevige bursitis aan de getormenteerde heup in de valies. Als toetje had ik voor deze gok ook nog eens een fantastische full time job aan Topsport ABC opgezegd. Ook de pogingen van de ma en de pa om niet zo stom te zijn konden me niet overhalen. Er stond nog een project te wachten in Lanzarote, ook al geloofde ik er zelf niet volledig in, ik moest het proberen. Na een paar weken rust ben ik begonnen met loopjes van 1km en een weektotaal van 5km. De eerste twee maanden gingen gepaard met verschillende stappen voorwaarts maar regelmatig terug éne achterwaarts in het gezelschap van twee tabletjes Ibobrufen 600mg. Vanaf november kreeg ik van Rudi van Trisport "Chondroprotect" ter mijner beschikking. Sindsdien loop ik kilometers zoals ik nooit tevoren heb gedaan. Deze week staan er 90km op de teller in 6 dagen tijd, zonder enige reactie. Sinds ik Chondroprotect neem is het laagje stof op de ontstekingsremmers zienderogen aan het toenemen. Als iets goed is dient het gezegd of geschreven te worden! Bij deze... Als de gewrichten bewegen als schuurpapier, zeker eens kijken op http://www.trisport.be/. Ik gaan hier natuurlijk ook nog niet te uitbundig worden. De weg is nog heel lang, ik moet voorzichtig blijven, maar het doet gigantisch deugd om na een jaar miserie terug kilometers te kunnen lopen zonder zorgen.

De groeten allemaal daar in Antarctica. Hier ook niet geweldig maar waarschijnlijk wel 30°C warmer.

Bioracer

Sommige scherpziende adelaars zullen het al opgemerkt hebben dat Bob er sinds gisteren een link bij heeft gezet op den blog. Bioracer zal vanaf volgend jaar voor beide van ons het nieuwe team worden. Net als Bartje Van Looveren zullen we dit jaar ook afsteken in een knalblauw tenueke. Je moet maar eens een kijkje nemen op de website van het team, link ernaar staat hiernaast. Ik hoop alvast dat ik in mijn blauw shirtje meer over een finish mag strompelen dan dat ik in het zwart FM-team pakske heb gedaan (welgeteld éné keer in de Sterke Peer, sponsors zullen content geweest zijn).

Zondagmiddag deed het toch weer vreemd aan om den Bobbie en Mel weer te moeten zien vertrekken. Gelukkig was Ovike zaterdag al toegekomen om me de komende 10 dagen gezelschap te houden. Terug de twee roommates van 166B herenigd. Ik was alleszins dik content dat ik de nieuwjaarsdagen heb kunnen inzetten met den broer. Het is toch vooral tijdens zo'n periodes dat ik aanvoel dat ik serieus ver van huis zit. Eens Ovike hier vertrokken wordt het echter weeral uitkijken naar de komst van ma en pa De Wolf. En zo blijven we bezig in het ritme van trainen, werken en met plezier de familie en maten ontvangen. En niet te vergeten, een wekelijks piza'ke verorberen in de place to be 'Meza Luna'. Vanavond is het weer van dattum. Eens mijne chauffeur, Ovi de shopper in Hiperdino, terug is kunnen de beentjes onder de tafel geschoven worden.

Groeten

Laatste dag van 2008

Eerst en vooral iedereen een schitterend 2009 toegewenst. Maakt er allemaal een uniek jaar van.

Ik heb gisteren op twee vlakken op een aangename manier afscheid kunnen nemen van 2008.

Sinds de Sterke Peer-triathlon eindelijk nog eens een wedstrijd(je) afgewerkt. Wekelijks wordt hier door Club La Santa de mini-triathlon georganiseerd. Natuurlijk geen hoogvlieger qua bezetting en dergelijke maar zeker voor jezelf een goeie test om eens mee te doen. 400m zwemmen in het olympisch bad, met de fiets naar Tinajo klimmen en terug, en tot slot 4,5km over en weer lopen naar La Santa-dorp. Ik wou eens weten wat ik voor de moment waard ben, of de geleverde trainingsuurtjes al wat op beginnen brengen en vooral op wat niveau het lopen zit. Ik moet zeggen dat het resultaat mijn eigen verwachten sterk overtrof. Een tijd van 47' 04" was toch een vijf minuten sneller dan ik had vooropgesteld en is gigantisch dicht bij het record van de La Santa-triathlon of is misschien zelfs het nieuwe (ze zullen het eens moeten opzoeken). Het goede is dat alle drie de sporten heel goed aanvoelden. Ik zwom en fietste sneller dan ik ooit had gedaan en ook over mijn lopen was ik dik content. Ik moet bekennen dat ik wel een luxe-haas bij me had voor het looponderdeel. Bobke, die hier een week op verlof is met Mel, werkte de 4,5km met me af om me zo nog eens iets dieper te laten doorgaan. Op sportief vlak een rampjaar toch nog in extremis schoon kunnen afsluiten dus.

's Avonds dan waarschijnlijk de allerlaatste party afgewerkt tot de IM in mei. Ook op dat vlak was het weer dik in orde.

Een snel herstel van de kater toegewenst allemaal,

Groeten,

Ben