Verslag marathon

Ik wist absoluut niet wat ik kon verwachten zondag. Sinds Hawaii en mijn vertrek uit La Santa is mijn trainingsregime serieus veranderd, zoals je eerder al hebt kunnen lezen. Ik vreesde dat vooral een gebrek aan lange duurlopen me zuur zou opbreken. Echter zoals ik al had aangegeven in een vorig verslagje, was mijn tacktiek zeer eenvoudig. Starten als een kanon en kijken hoe lang ik zou meegaan. Elke trainer, coach, zelfs een beginneling weet dat dit niet de beste manier is om aan een marathon te beginnen. Nu ik heb persoonlijk ondervonden dat zogenaanmde Kamikaze- marathonnekes me wel goed afgaan. Ik heb tot hiertoe een keer berekend een marathon gelopen en dat was bij men Ironmandebuut in Nice. Iedereen bleef er maar op drukken om te doseren. Op een gegeven moment passeerde er iemand, die ik zou kunnen volgen hebben. "Nee Bob niet doen, doseren, het is nog ver", zei ik toen tegen mezelf. Na 27 kilometer heb ik toen evengoed een peer gekregen. Sindsdien pas ik dus de kamikazestrategie toe die ik geexperimenteerd had bij men marathondebuut in 2006. Ik passeerde toen halverwege met de nummer 2 van de halve marathonwedstrijd naast me. De marathon en halve marathon waren namelijk samen van start gegaan. Die gast finishte toen zijn wedstrijd en zei heel vrolijk: allez succes nog... Ik mocht nog eens hetzelfde gaan doen. Natuurlijk serieuse koeken gekregen in dat tweede deel, maar uiteindelijk toch nog een behoorlijke tweede helft gelopen. Na Nice ben ik dan ook altijd op deze manier aan de marathon begonnen. Starten als ne zot en door de muur lopen. En dit bleek te werken voor mij.

Dus ook nu zondag vatte ik zo de wedstrijd aan. Ik voelde me onmiddellijk vrij comfortabel en kon na de Konijnenpijp aansluiten in een mooi achervolgend groepje. Een aantal Kenianen en de Belgische toppers waren toen al lang gaan vliegen. Ik had een goed gevoel en we kwamen na 10km door rond de 37 minuten. Meter per meter moest ik echter de meeste in dat groepje laten gaan en diende ik voor men eigen tempo te kiezen. Maar desondanks bleef ik ook de volgende 10km hetzelfde tempo aanhouden en passeerde halverwege in 1u18. Missie geslaagd dacht ik bij mezelf: "Mooie tussentijd, nu kan ik stillekes beginnen kapotgaan". En inderdaad de benen begonnen het al iets vroeger dan normaal te voelen, eerste pijnscheuten hier en daar. Maar als ik naar mijn kilometertijden keek. bleef ik maar onder de 3min50 lopen. En al bij al viel die pijn ook wel mee. Na 32km passeerde ik in 2u01. Ik dacht als ik nu niet volledig stilval, zit er hier begot ne mooie tijd in. Ik begon zelfs terug een aantal atleten die ik eerder had moeten laten lopen, terug op te rapen. Maar ja het is dan nog wel 10km he. Nu dit was men 6de marathon en ik denk dat mijn lijfke ondertussen al wat gewend begint te raken aan dit soort uitspattingen. Ik kreeg het moeilijk in die laatste 10km, ik kreeg serieus pijn in de beentjes, ik snakte naar de finish, maar ik parkeerde gelukkig niet. De laatste 10km nog in een behoorlijke 41 minuten en dus een eindtijd van 2u42'19'' en goed voor een 17de plaats.

Echt super tevreden met dit resultaat. Zij die men finish even willen bekijken kunnen op de
volgende link klikken:
http://www.runnersweb.nl/runnerstv?e=AN09M&ct_f=12:15:21&ct_s1=9:33:01&ct_s2=10:10:29&ct_s3=10:51:41&ct_s4=11:26:39&nt_s2=0:37:28&nt_s3=1:18:40&nt_s4=1:53:38&nt_f=2:42:19&L=NL&r=101768&n=DE%20WOLF%20Bob

Dit motiveert me zeker voor de rest van het seizoen. Binnen een kleine maand vertrek ik voor een volgende stage naar Lanzarote.

Groetjes Bobke.

Foto's Marathon Antwerpen.

Blijkbaar is de basisconditie van Bobke nog meer dan behoorlijk. Met een zeldzaam lang duurloopje van 1h in de benen en verder enkele loopjes tot zowaar 30' een marathon neerzetten van 2h42' is straf. Als hij binnen drie weken in Lanzarote nog eens een weekje stevig wat fietskilometers kan afwerken, en hopelijk eindelijk een zwemkilometer, dan kan hij dit seizoen zeker nog een aantal deftige wedstrijden afwerken.

Ik heb de datum voor het betere snij- en knutselwerk net vastgelegd. Op 3 juni wordt de femurhals weer netjes gladgepolijst door Dr. Van Melkebeek. Woensdag terug het vliegtuig op richting Lanzarote. Op 27 mei zet ik al opnieuw voet op Belgische bodem, al dan niet definitief zal heel spoedig beslist worden.

16de in Marathon

Hey vrienden,

16de in 2u42!

Supertevreden. Ik had niet gedacht dat ik dit na 6maanden Newcastle nog in de benen had.

Verslag en foto's volgen morgen.

Bobke

Wat ik sinds vorige week vreesde is gisteren bevestigd. Ook de rechter heup vertoont een verdikking van botweefsel ter hoogte van de femurhals waardoor ik mijn heupgewricht als het ware kapotloop. Dus, identiek dezelfde operatie als vorig jaar in februari staat me opnieuw binnen enkele weken te wachten.

Ik dien te bekennen, sportief een serieuze ontgoocheling. We kunnen echter beter alles proberen te relativeren. Het is en blijft 'slechts' een sportblessure. Natuurlijk daarom niet minder frustrerend gezien de timing en het feit dat sport voor meer dan 8 maanden nagenoeg alles was waarrond mijn dagen draaiden.

De komende dagen zal er serieus moeten nagedacht worden over de plannen voor de nabije toekomst.

Morgen alvast de zinnen gaan verzetten op de 10miles. Zoals je hieronder kan lezen in de ochtend den brother richting de finish schreeuwen. Een paar uur nadien is het aan ons ma'ke om te debuteren in wedstrijdverband.

Groeten,

Ben

Marathon!

Hey allemaal,

Het is al van de winterduathlon in Etten Leur van begin januari geleden dat ik nog eens een wedstrijd kon aankondigen. Awel bij deze: zondag loop ik de marathon van Antwerpen.

Het is een beslissing die ik pas begin deze week genomen heb. Ik moet de komende dagen voor het werk in Belgie zijn en het leek me wel interessant nog eens een nummerke op te spelden.

Zoals u al kan merken heb ik me dus niet specifiek voorbereid voor deze marathon. Ik heb sinds Hawaii twee trainingskampen afgewerkt in Lanzarote waarbij ik telkens de kaap van de 100km gerond heb. Maar naast deze uitschieters waren het vooral weken met een aantal kortere loopjes van een half uur tot een uur. Laat ons zeggen dat het dus absoluut geen idee heb, wat ik waard ben op dit moment. Tot dusver heb ik1 marathon gelopen zonder vooraf gezwommen en gefietst te hebben, met name die van Lanzarote. Toen was ik goed voor een 5de plaats in 2h41. Ik vrees dat zonder voorbereiding dit een beetje ambitieus gaat zijn voor zondag. Nu mezelf kennende zal ik starten als was ik in topconditie. En dan zoals in al men marathons tot nu toe, wachten op de koek van den hamer en door de muur trachten te lopen. Ik hoop dat het feit dat ik al 5 marathons (4 in Ironmans) in de benen heb, me van pas zal komen zondag.

Ik moet zeggen dat ik er wel goesting in heb en wel eens wil kijken waar ik na een half jaar Newcastle nog toe in staat ben.

Tot zondag.

Bobke!

Na anderhalf jaar van heupmiserie en gesukkel wou ik 7 maanden geleden absoluut nog één keer terugkeren naar Lanzarote om af te maken wat ik de vorige keer niet kon. Namelijk zien tot wat mijn lichaam in staat is op fysiek vlak tijdens de IM van Lanzarote. Louter met persoonlijke, realistische en gezonde ambities, op mijn niveau zien waar ik ergens kan uitkomen na een langdurige, goed uitgewerkte trainingsopbouw. De motivatie is doorheen die periode gigantisch geweest. Elke dag stond in teken van trainen. Behalve enkele zwemtrainingen in te koud water werd alles met de glimlach afgewerkt louter omdat het zo schitterend was terug volledig pijnvrij te kunnen sporten, los van irriterende pezen, afslijtend kraakbeen of scheurende gewrichtskapsels. De disco was een ver van mijn bed show, ‘una cerveza’ was voor mij ‘una coca cola light pequena’ en na 10h brandde er nog zelden licht in 166B aangezien de eerste training meestal rond 7h00 geprogrammeerd stond.
Dit alles verliep perfect tot ongeveer een maand geleden. Toen besloot een dikke Noor het eerste roet in het eten te strooien door vakkundig een scheur in mijn borstspier te creëren. Nadien werd deze zweminactiviteit aangevuld door een 2 weekse loopinactiviteit door de veelbesproken strakke “kieten”. Allemaal niet onoverkomelijk, geen enkele weg naar een IM gaat zonder hindernissen. Echter, eind vorige week hebben ze op mijn weg een iets te diepe put gegraven.
Heel enthousiast beschreef ik hier mijn eerste lange duurloop van 30km. Op zich was ik op dat moment al tegen mezelf aan het liegen. Gedurende de ganse loop werd ik irriterende steken gewaar in mijn rechtse heup die ik absoluut wou negeren. Steken die ik twee weken voor Gran Canaria ook al had en waarvoor ik toen veiligheidshalve een paar dagen rust heb ingelast. Steken die ik ook bij mijn eerste loopje na de kuitblessure onmiddellijk terug gewaar werd. Op donderdag, tijdens de koppeltraining, vanaf loopkilometer één waren ze daar opnieuw. Mijn wereld stortte (sportief) in. Heel die tijd wist ik goed genoeg van waar ik die pijn herkende. Een heel jaar had ik dezelfde klachten gehad aan de linkerheup. Dit kon gewoon niet waar zijn. Of het uiteindelijk waar is en ik inderdaad één maand voor de wedstrijd met dezelfde blessure kamp (misvormde femurkop waardoor ik mijn heupgewricht kapot loop) weet ik vrijdag. Ik heb net tickets geboekt voor woensdag. Op vrijdag kan ik met dank aan verschillende mensen, al onmiddellijk onder de scan en bij de chirurg terecht voor uitsluitsel. IM Lanzarote is een afgesloten hoofdstuk, maar ik kruis de vingers dat het enkel om een overbelasting gaat welke met een aantal weken rust is opgelost zodat ik toch nog voor een seizoen met enkele mooie wedstrijden in België kan gaan.
Tot sneller als verwacht dus,
Groeten.

Gelukkige Verjaardag broeder

Als cadeau heb ik hier een foto geplaatst van ons meest memorabele moment in onze green team show carriere. Als er een schaal zou bestaan voor 'uw belachelijk maken op een podium voor 5oo man', verdiende dat een ferme 9 op 10 me dunkt. De toenmalige entertainment manager ging een weekje met verlof. Hij was de kerel die halfweg de show altijd een live muzikaal intermetzo ten berden bracht. Hij vroeg of Ben en ik dat eens niet konden proberen. We mochten een beetje improviseren, een beetje... Ik denk dat die oranje broek het hoogtepunt van ons optreden was. Ze hebben ons trouwens NOOIT meer gevraagd om dat nog eens te doen... Tjiens...

Ten tweede wil ik hier toch even onderstrepen wat voor inzet Ben de laatse maanden aan de dag heeft gelegd. Ik weet als geen ander hoe gemotiveerd en gedreven hij is om zijn doel te bereiken. Ik heb al vele malen beklemtoond wat een talent er in dat manneke zit, het enige dat hij nodig heeft is een seizoen zonder blessureleed om dat ook te kunnen tonen. Het zat de laatste 2 weken weer even wat minder mee, maar echter niks om zorgen over te maken. Bovendien is een 10de plaats in een sterkbezette race in Gran Canaria een zeer mooi resultaat na een competitie onderbreking van 2 jaar. Ik ben er dan ook ten volle van overtuigd dat als hij vanaf nu nog een paar weken deftig kan trainen, hij iedereen met verstomming zal slaan bij zijn Ironmandebuut in Lanzarote. Als alles samenkomt op die dag is er niets dat Ben zal weghouden van een ticket naar Hawaii. Zegt dat ik het gezegd heb. Zelfs al vallen er nog 14 zatte Noren op zijn tere borstkas.

Veel succes de komende weken!

Bobke.

Windhozen en aanverwanten

Verslag maandag:

De Lanzarote wind, boeken heb ik er hier waarschijnlijk al over volgeschreven. Tijd om er dan nog eens een pagina aan toe te voegen.

Aangezien lopen en zwemmen de voorbije week geen trainingsopties waren, was het logisch dat er vooral aan het fietsen gewerkt zou worden. Had ik even geluk met de timing (ironie alom). Vanaf vorige week dinsdag tot vandaag, maandag, een Noordenwind die elke palmboom op het eiland plat tegen het wegdek doet hangen. Het straffe is dat ik elke dag op de fiets dacht: “nu kan het niet meer erger”, tot de volgende rit dus het bewijs kwam dat het wel degelijk nog erger en strakker kan. Vandaag hoop ik dan toch het summum gehad te hebben. Regenbuien, koude wind en dan voor jezelf een ritje samenstellen met het nodige klimwerk in, de SM-rechter zou er zowaar een broek vol goesting van krijgen (ge ziet via Humo en zowaar Dag Allemaal blijf ik up-to-date met het reilen en zeilen van de Vlaamse Cinema).

Nu ben ik natuurlijk content dat ik de voorbije week heb doorgebeten. Op 9 dagen toch een 750km bijeen gebokst doorheen de windhozen en orkanen. Daarbij ben ik elke rit de heuvels (sommigen durven het ook “de bergen” te noemen) ingetrokken om veel klimwerk te doen. Ik voelde de voorbije weken, ook in Gran Canaria dat ik bergop toch niet al te denderend reed en kracht te kort kwam. Via het invoeren van een aantal logaritmische functies, gecombineerd met de nodige vierkantswortels en ergens een aftreksel van het getal π schat ik dat de voorbije week toch overeen zal komen met een 1000km fietsen op het vlakke bij ons in het Wezelse. Hopen dus maar dat we er de vruchtjes van kunnen plukken.

Verslag dinsdag:

Driewerf hoera!! De smeekbeden van elke fiets-of loopsloefkes minnende eilandbewoner is ingewilligd. De wind is gaan liggen en de zon is er terug doorgekomen. De mond waaruit gisteren nog 110km lang gevloek en gehijg kwam, stond nu strak van linker tot rechter oor een smile te vormen van jewelste. Dit om verschillende redenen.

De eerste is klaar en duidelijk beschreven in hoger neergetokkelde alineas. De storm herleidt tot slechts een behoorlijke wind.

Ten tweede, de beentjes. Die twee kameraden durfden me al eens kopzorgen bezorgen de voorbije weken door wedstrijdgewijs iets te gigantisch in kramp te schieten en dit dan nog eens tergend lang vol te blijven houden. Vandaag had ik terug de eerste lange duurloop gepland sinds Gran Canaria. Op zich heb ik toch 3 weken met, op de 20km dodentocht in de wedstrijd na, héél weinig loopkilometers achter de rug dus de schrik zat er wat in dat de conditie wat achteruit was gegaan. Gelukkig, 30km vlot (wat heet vlot, zeer doen die benen na een tijdje toch) kunnen afwerken. Ook qua tempo zat alles nog zoals voorheen. Rustig begonnen en de duurloop progressief ingedeeld. Nog eens extra in de verf zetten dat het uitgekozen parcours voortdurend over schitterende off-road weggetjes liep langs de kust tot in Famara, dit onder een stralend zonnetje.

Ten derde, het eten. Binnen een paar uurtjes mag ik na het werk voor de tweede keer in 3 dagen tijd op visit bij mijn meter, tante Gerard, en nonkel Jan. Zij logeren hier in Puerto Del Carmen in een hotel waar ik het woord U graag voor in de mond neem. Ter viering van mijn 27e levensjaar mag ik daar vanavond opnieuw mee gaan aanschuiven aan het buffet. Zondag al eens gaan voorproeven en om het kort te beschrijven: gigantisch lekker!!

Groeten

Klaagzang

Sinds vandaag staat de trein richting IM Lanzarote hopelijk terug deftig op de rails. Ik heb van de week immers even serieus gepanikeerd en (gelukkig slechts één dag) gedemotiveerd rond gelopen. Gelukkig was er op maandagavond de juiste peptalk via de telefoonverbinding met Newcastle om de zo vaak aangehaalde “moral” terug op te krikken.
De dag na Gran Canaria kon ik, zoals eerder zo plastisch mogelijk omschreven, met moeite mijn broek aanschieten en deftig ademen. Een ribspier werd gedacht, een gescheurde borstspier werd echter geconstateerd na de echo. Devies, minstens 3 weken niet zwemmen.” Ok, niet zwemmen, dat moet nog in orde komen. Gesteld dat ik hierdoor 2 minuten extra verlies in het zwemonderdeel, moet ik er gewoon voor zorgen dat de vrijgekomen trainingsuren ingevuld worden op de fiets, al lopend of al rustend. Hierdoor moet ik dan 5 minuten kunnen goedmaken”, zo redeneerde ik als een doorwinterde optimist.
Echter, zij die mij daar anderhalve week geleden het hospitaal zagen buiten strompelen zouden me gelijk een stel krukken cadeau hebben gedaan om me toch iets of wat comfortabeler te doen voortbewegen. “Samen met de pijnlijke borst ook een iets pittigere vorm van stijfheid in de beide kuiten”, zo bleef ik nog steeds op en top positief denken. “Deze week staat toch in functie van regenereren dus binnen een aantal dagjes huppel ik als een jong veulen terug de 100-en La Santa treden op en af.” Niet dus, vandaag, vrijdag eindelijk terug een uurtje non-stop kunnen joggen zonder het gevoel dat twee beenhouwers hun slagersmessen sadistisch in de kuiten planten. Om dit duurloopje terug voor elkaar te krijgen is er de voorbije anderhalve week 100keer van lekker warm in ijskoud water gesprongen, is er een containerlading zalfjes over de kuit gesmeerd, hebben twee bevallige masseuses blaren op hun handen voor de komende drie maand en heeft elke Lanzarote –inwoner die mijn perimeter van circa 5m betrad het nodige gevloek en getwijfel mogen trotseren.
De voorbije maandag had ik echt even het gevoel dat opnieuw alles door mijn handen aan het glijden was. ’s Morgens een str*nt gevoel van jewelste op de fiets. Nadien wou ik heel even de kuiten testen tijdens een korte jog. Met priemende steken werd deze sessie vroegtijdig stopgezet. Paniek, 6 weken voor de IM, een hele planning uitgewerkt met Bert en Luc en nu kan ik niet zwemmen én niet lopen. “Het gaat toch weer niet waar zijn.” Echter doorheen de week begon alles terug in zijn plooi te vallen. De slagersmessen werden geleidelijk gereduceerd tot saté-stokjes, de spanning kwam terug op de spieren op de fiets zodat ook daar terug het vertrouwen steeg en vandaag dus als orgelpunt “het duurloopje. “
Waarschijnlijk allemaal met een geweldige interesse dit hoopje paniek en onrust samengebald in enkele, alle chronologie verliezende, alinea’s doorlezen (wat een zin om mee te eindigen, als de borst niet meer zeer zou doen zou ik me er even zelf op geklopt hebben).
Slaapwel (voor mij nu althans), anders goede morgen, middag of avond…

Ik ben hier deze week gegarandeerd het record aan het breken qua langdurigste kuitstijfheid na een wedstrijd. Nu, vrijdag is het voor mij nog steeds quasi onmogelijk deftig te wandelen. Elke pas ik zet lijkt mijn kuitspier te twijfelen tussen volledig afscheuren of toch maar enkel een stevige pijnschuit veroorzaken. Massages, sauna´s, ijskoude dompelbaden, stretching, warme en koude zalfkes,.. alles is al de revue gepasseerd om die lactaatblokken uit mijn getormenteerde Gastrocnemius te krijgen. Voorlopig zonder succes.

Ik hoef er waarschijnlijk niet bij te vermelden dat dit de laatste twee dagen serieus op mijn systeem begint te werken. Vanaf maandag moet ik terug fiets- en loopklaar zijn om aan de laatste rechte lijn richting IM te kunnen beginnen.

In die rechte lijn zal immers al nagenoeg geen zwemmen zitten. 3 weken mag er immers niet in het bad gedipt worden aangezien de echo heeft uitgewezen dat ik met een scheur in de Pectoralis Menor (kleine borstspier) zit. Twee weken om dus snel te vergeten en mijn vingers zijn al kapot gekruist dat het tij rap terug mag keren.

Groeten