Langste blogverslag in jaren

Verslag maandag:
Jawel, zondag is het eindelijk nog eens gelukt. Een wedstrijd over de langere afstand van start tot finish kunnen afwerken. Al moet ik zeggen, het heeft me serieus zweet en tranen gekost (bloed was er gelukkig van keer niet bij). Afgezien, man..man..man.

Ik zal beginnen bij het begin. Zwemmen was voor mijn doen, ondanks een fantastisch nieuw wetsuitje, normaal. Zoals verwacht niet in Eneko Llanos zijn voeten maar ook niet net voor de kayak met de groene vlag om de laatste deelnemer aan te geven. Als 27e uit het water, al een eerste signaal dat het deelnemersveld een pak sterker was geworden dan 2 jaar geleden toen ik er 3e werd. Toen kwam ik, als volleerde vis, 14e uit de zee gekropen. Overigens voor de duikers onder jullie à la Dave V.E.: ondanks dat je geregeld tegen de limiet zit te zwemmen blijft het genieten als je een paar meter onder je geregeld een gigantische rog ziet passeren in een kristalheldere zee.

Ook zoals normaal, een gigantisch belabberde wissel van zwemmen naar fietsen. Oren die dubbel komen te zitten onder de tijdrithelm, de tong van mijn schoenen die het voorbeeld van de oren volgt en zich ook dubbel legt. Met andere woorden, nog snel even een extra minuutjes te grabbel gegooid en dan konden we eindelijk aan het favoriete onderdeel beginnen.

Het fietsparcours kon tellen, 2 rondes van 40km, in totaal meer dan 1200 hoogtemeters samengebald in die 80km. Onzen Bobbie zijn zware crash van vorig jaar indachtig,tevens concentratie vereist van km één tot km 80 voor de steile afdaling met scherpe bochten, de omhoogkomende andere deelnemers, de stukjes grind, of de, door de regen, natte rotondes. De eerste ronde ging behoorlijk. Wel had ik voortdurend een dik gevoel in de dijen vanaf dat het steiler bergop ging. Ondanks dit kon ik toch een redelijk tempo rijden waardoor ik na 40km was ik opgeschoven tot om en bij de 10e plek. Ik had een gat van 2 minuten dicht kunnen rijden op de nummer 5 van IM Lanzarote vorig jaar, wat me toch het gevoel gaf dat ik tussen het schoon volk begon te zitten in de wedstrijd. Echter, ronde twee was het net omgekeerd en moest ik op de zwaardere stukken afkloppen omwille van steeds dikker en dikker aanvoelende quadriceps. Uiteindelijk toch nog de 6e fietstijd en als 10e de wissel in.

Vanaf toen was het afzien van meter één tot meter 20.000. Eerst kwamen de scheenbeenspieren zich aanmelden met een lekker gevoel van exploderen. De kuiten dachten, we kunnen niet achterblijven, laat ons ook efkes de limiet van verkrampen opzoeken. Deze twee kadees in combinatie zorgden ervoor dat de voeten na 10km het door iedereen gekende voze gevoel begonnen uit te stralen dat je krijgt als je een kwartier op je hand gaat zitten. Pret dus alom. “Komaan pannenkoek, in mei zal het nog tien keer meer zeer doen”, was opnieuw de motivatie-leuze die 1h20’ door het hoofd galmde en me tot de finish bracht.

Uiteindelijk dus de 10e plek kunnen behouden. Qua uitslag zeker tevreden, qua gevoel tijdens de wedstrijd dus minder. Maar niet onlogisch dat ik een pak wedstrijdritme, en zelfs ervaring mis om nu al een volledig geslaagde wedstrijd te doen. Daarom dat ik ook per se deze race wou doen als voorbereiding naar Lanzarote toe.

Keerzijde van deze wedstrijd is echter dat de voorbije week geteisterde rib er nog een pak slechter aan toe is dan voorheen. Het meeste afzien moest na de wedstrijd nog beginnen. Elke ademhaling stond gelijk aan een pijnscheut waarvoor ik toch efkes de vuistjes balde. Vanochtend dan onmiddellijk naar het ziekenhuis geweest voor een RX. Daarop alvast niets te zien dus geen bot-of kraakbeenletsel. Morgen staat een echografie gepland om te zien of het uiteindelijk een gekneusde of afgescheurde tussenribspier is. In ieder geval, naar IM Lanzarote toe ziet het er in ieder geval een héél stuk minder rooskleurig uit. Hopelijk morgen geen gigantisch slecht nieuws….

Verslag dinsdag:

Oef, net het tweede ziekenhuisbezoek afgerond. Op zich weet ik nog steeds niet exact wat de ribblessure is. Morgen mag Gunter de radioloog bellen voor de juiste diagnose van de echografie. Echter de behandeling blijft exact dezelfde, ongeacht het een gescheurde of gekneusde ribspier is: pijnstillers/ontstekingsremmers, een anti-inflammatoire gel, niet zwemmen en enkel rustige loop en fietstrainingen. Deze week stond sowieso toch volledig in het teken van regenereren. Een absolute noodzaak aangezien de hogerbeschreven exploderende onderbenen nu de thuishaven zijn geworden van 27 liter homemade melkzuur. Hopelijk blijft de pijn afnemen doorheen de week zodat ik vanaf volgende week alvast terug kan starten met de loop –en fietstrainingen (indien nodig een extra week zonder intensiteit om de ribspieren niet te overbelasten door diepe ademhalingen). Twee tot drie weken niet zwemmen staat natuurlijk niet in de trainingsboeken als optimale voorbereiding maar zal uiteindelijk geen drama zijn naar de Ironman toe. In ieder geval al een stuk enthousiaster dan gisteren toen ik toch serieus begon te twijfelen over een tijdige paraatheid voor de IM.

Het laatste paragraafje van mijn, qua langdradigheid, recordsbrekend blogverslag, wordt op dit moment neergetokkeld met een, net door een locale schoonheid geserveerd, taske thee op de tafel. Het tafeltje op 10 meter van de zee bij een lekker temperatuurtje van 20°c om 10.00 ’s morgens. Bijna vertrekkensklaar om terug te rijden richting Club La Santa. Echter niet zonder eerst te stoppen aan de beste bakkerij van Lanzarote om een vlaaike te kopen voor de schitterende kameraden die me de voorbije dagen hebben geholpen en gesteund toen ik hier een paar dagen als een 80 jarige, en bij wijlen in zak en as, rondliep. Om positief af te ronden. De “moral” is terug goed, ik geloof er in dat de IM niet langer in het gedrang is.

Tijd om allemaal terug wakker te worden achter jullie computer,..den thee is leeggedronken.

Tengo que salir.

Hasta pronto.