Half jaar van huis

Nog een dikke week en het is alweer een half jaar geleden dat ik met 50kg bagage op Zaventem vertrok voor een tweede avontuur richting La Santa. Laat ons zeggen dat 45kg van die bagage bestond uit kleren, fiets, Senseo-machien, loopsloffen,… en toch ook 5kg twijfels. Wat ben ik hier aan het doen?... Twee weken geleden een fantastische job opgegeven aan Topsport ABC, opnieuw voor lange periodes ver weg van ons ma, pa en de kameraden (is ondertussen weeral veel te gigantisch lang geleden). Ovieke die net vertrokken was, dus qua roommate zou het ook niet meer hetzelfde zijn, een bursitis aan de belabberde heup van hier tot in Tokio, en vooral onzen Bobbie en Mel die hun valies bijna gingen pakken richting Hawaii en Newcastle vanaf de moment dat ik de mijne in Lanzarote ging beginnen uitladen.

Nu 6 maanden later kan ik zeggen dat ik beter 5kg Speculaas-pasta, Cote-d’or, Senseo-patches en andere hier niet te vinden topproducten had meegetorst dan die muizenissen. Het is immers tot hiertoe al een minstens even unieke ervaring dan de eerste anderhalf jaar durende doortocht. Natuurlijk was het nog schitterender geweest met Bobke, Mel en den Ovi hier nog in het hotel. Maar met Kim heb ik de gedroomde opvolger voor de fietsbom uit de Pothoek (Ovike dus), onzen Bobbie komt binnen een week alweer voor de tweede keer zijn ondertussen lijkwitte Engelse lijf terug proberen bruin te bakken, en ons ma en pa hebben hun tweede passage er ook alweer opzitten.

Het is hier soms ook een verrassing om te merken dat mensen uit België, veelal recreatieve triathleten, die ik totaal niet ken mij wel blijken te kennen. Als ik dan vraag van waar is het antwoord meer dan eens dat ze ‘den blog’ regelmatig lezen. En geloof het of niet, er regelmatig bijzeggen dat ze het nog graag lezen ook… In ieder geval voor mij een motivatie om hier af en toe toch het gevecht met de inspiratie en het klavier te blijven aangaan om de medemens 3000km noordelijker wat op de hoogte te houden. Wat 2 jaar geleden als gemakkelijkheidsoplossing werd gekozen om niet 100 keer te moeten mailen via het hier verschrikkelijk trage internet hoe het weer hier is en of er knappe vrouwen zitten vonden Bob en ik het een handig idee om deze levensbelangrijke zaken, plus op tijd en stond een foto’ke van onze lelijke tronies op een blog te zetten voor de familie en vrienden. Van hieruit is het plezant om de soms geposte reacties te lezen. Het voelt altijd een beetje aan als thuis zijn om per reactie door Dijckske, den Breezer en consoorten van repliek te worden gediend of langs achter getackeld te worden. Laat dus ook maar komen. Hou den blog mee levendig zou ik zeggen.

Groeten ginder allemaal en laat de stoet Belgen en Britten vanaf volgende week maar komen.