Komen en gaan

Beste vriendjes,

De voorbije week heb ik afscheid genomen van Ovi Schovi de quadricep femoris aka Michael Scofield. Ik zou dit bericht graag gebruiken om een ode te brengen aan nen bangelijke gast, nen toffe bike guide collega en een super fietskanon.

Toen we tussen kers en nieuwjaar 2005 een eerste keer op stage kwamen naar Club La Santa, zeiden Ben, Ovike en ik nog lachend tegen elkaar: "stel dat we hier ooit komen werken". Wat toen enkel dromen leek is 2 jaar later voor alledrie realiteit geworden. Den broer en ik begonnen in september 2006 aan ons La Santa avontuur. Ik ben hier aan men laatste maand bezig van een 2- jaar durende trainingsstage, onzen Ben is na een kleine tussenstop in België, vorige zaterdag terug volwaardig lid van het La Santa Green Team en Ovike is na anderhalf jaar vorige week dus vertrokken.

Ik heb echt genoten van Ovieke zijn gezelschap hier in La Santa. De eerste maanden dan Ben en ik hier in La Santa waren, kregen we om de 2 weken bezoek van Ovike. Na verloop van tijd begon iedereen van ons team de Michael al als ne volwaardige collega te beschouwen. In april 2007 heeft hij zich dan maar besloten om een jaarke loopbaanonderbreking te nemen bij den brandweer en zich ook in het La Santa avontuur te storten. Een jaar werd uiteindelijk 1,5 jaar.
Ovi heeft altijd goed met de fiets overweg ge kunnen, maar in Lanzarote ontpopte hij zich tot een echt fietskanon. Zijn 16de fietstijd in de Ironman van Lanzarote liegt er dan ook niet om. De gasten waren dan ook danig bevreesd als bikeguide Ovi de fietstochten begeleide. Op een van de advanced toertjes kwam hij ooit boven op de eerste helling met nog 2 man in zijn wiel: de 2 winnaars van de Volcano triathlon, zijnde Bert Jammaer en Francoise Wellekens, oei misschien eventjes temporiseren. Het gebeurde dat hij de tochten ook indeelde afhankelijk van zijn trainingsschema. Geregeld werden blokjes tempo rijden in de tocht ingelast. De arme La Santa gasten proestend en kreunend in Ovike zijn wiel. Hehe, en een knipoogskes naar de camera! Op een van de fietskampen, nam er een van die pseudo vedetten deel. Ovi moest de snelle groep begeleiden. Die kerel tegen den Ovi, oh neen zeide gij een van die triathlonfags. Dat had hem niet moeten zeggen. Ze waren nog geen 10 minuten ver, of de Schoofs draaide de gas open. Hartslag van 170, iedereeen op een lint, tot dat ons vedet ontplofte. Wachten, ja tarrara jing. Hij heeft zijne kak wel ingehouden de rest van de week.

Legendarisch zijn ook zijn afdalingscapaciteiten. Record in Lanzarote 102km/h. Ooit heeft hij het eens foto genomen van zijn kilometrikske tegen 83 per uur. Ik denk niet dat er 5 triathleten zijn die beter dalen dan den Ovi.

Als ge met Schoofske ging trainen, was een fratske ni ver weg. We stopten aan een tankstation om ons bidonnekes bij te vullen. Ah een goei koud colake in mijn drinkebus. Efkes de gas eruit schudden dacht hij. Da buske ontplofte daar in zijn gezicht, zijne zonnebril tot achter zijn oren, man man man, dat was lachen. Het is ook traditioneel dat we elkaar absoluut niet op de hoogte brengen van hangend snot aan de neus of wang, ontbijtresten aan de tanden, chocolade kringen rond de mond. Het was vooral in dit laatste dat den Ovi ne krak was. Hij kon niet zonder zijn chocolade ontbijtkoeken als snack op de fiets. Na het verorberen van zo een koekske zat heel zijn gezicht meestal onder de choco. Wij natuurlijk zwijgen. Vijf uur later voor de spiegel:"smeerbossen!"

Ovi ge zijt nen supergast en ge zult hier danig gemist worden!

Amuseer je rot in Amerikaen veel succes samen met Magalieke.
Bobke.