In men hangmat

Hey vrienden,

Het is zover! De taper, RUST, kan beginnen. Gisteren een laatste maal 200km gereden, met een korte overgangsloop van 4km. Vandaag dan een laatste maal katoen gegeven op de piste en nog eens goed gezwommen. Vanaf nu staat alles in het teken van rust.

Ga eens kijken op http://www.ironmannews.com/index_ironman_special_hawaii_2008_competitors_Belgium.htm
voor een voorbeschouwing op de IM van Hawaii met Bobbie himself.

Groetjes Bobbie.

Elsten op bezoek

Vanochtend (zaterdag) zijn gasten numero 2 en 3 vertrokken uit “Hosteleria De Wolf”. Gert en Glenn, twee ‘kozeinen’, zijn hier een week hun kloeke torso’s komen showen en roodbakken. Ik moet zeggen: twee karaktermannen pur sang!! Ongeacht het uur dat de kadees in bed lagen, ongeacht de hoeveelheid Carlsberg die de avond ervoor genuttigd werd, om 8h werd er gezwind uit bed geveerd om op de fiets volledig de weg kwijt te gaan spelen, rond de Lagoon de 4km besttijd van Bekele te gaan scherper stellen, per kajak de Hawaiiganger bij zijn open-water training te begeleiden, of de huisbaas van 166B (lees: moi) te vergezellen bij zijn eerste looppaskes rond de hogervermelde Lagoon. Schitterend om die twee op bezoek gehad te hebben.
Verder wel een eerste vals nootje te melden. Al 3 dagen zo slap als een schotelvod omwille van een serieuze snotvalling. Waarschijnlijk vorige maandag iets te hard die twee jonge veulens van ’t Gooreind willen bijbenen in de disco waardoor het anders optimaal werkende immuunsysteem even een dipje kende. Hopelijk snel terug fit en gezond want vanaf maandag wil ik eraan beginnen. Genoeg gerust, gefeest en verdikt. Nu beginnen aan hetgene waarvoor we gekomen zijn. Een lange, geleidelijke opbouw afwerken naar hopelijk eindelijk een geslaagd triathlonseizoen. De motivatie en ambitie is groter dan ooit. Ben echt blij dat ik eraan kan beginnen.
Echter, op zeer korte termijn sta ik mezelf nog één feestje toe. Maandag is het hier immers Bob en Mel hun laatste avond, dus ook laatste show en disco. Hoewel ik dit meer iets vind om triestig van te worden moeten we er toch alles aan doen om het voor hen een onvergetelijke avond te laten worden. Hoewel ik er van overtuigd ben dat ik hier goed mijn streng ga trekken als de Newcastle-gangers hier weg zijn zal ik ze hier verschrikkelijk missen. Enorm content dat we hier toch nog 3 weken terug samen hebben gezeten en nu zal het aan mij zijn om hier de De Wolf-eer hoog te houden. Schitterend om zien welke progressie onzen Bobbie hier geboekt heeft en hoe hij ervoor leeft. Als je weet dat hij 3 edities geleden als halve voetballer 75e eindigde in Brasschaat en nu 16e in Antwerpen (foto), in een bezetting welke 5x sterker was dan toen, heeft hij de laatste jaren proper werk geleverd. Veel, hard en vooral slim getraind. Ongeacht het resultaat in Hawaii, zou ik zeggen: Geniet ervan, dit is de beloning voor al de opofferingen en de 1000’en trainingsuren. Hiervoor zijn we naar Lanzarote gekomen. Dit is een dikke kers op de taart, wat er nadien ook nog mag komen.
Groeten,
Ben

We zijn er bijna!

Hey kameraden,

Ik ben bezig aan de laatste trainingsdagen hier in La Santa.
Na genoten te hebben van 2 volledige rustdagen, ben ik vorige week aan een 8 daagse blok begonnen. In totaal 20km gezwommen, 700km gefietst en 105km gelopen tijdens die 8 dagen, goed voor 39uur training. Vandaag heb ik een overgansdag met een beetje loslopen en open water zwemmen en dan volgen nog 3 dagen van stevig trainen. En dan...SLAPEN en RUSTEN. Ik heb men laatste 2 weken al uitgetekend, samen met ons Benneke en alles zal rond rust draaien: in een hangmat tussen twee palmbomen.

Nu vertrekken naar Hawaii betekent ook vetrekken uit La Santa. We zijn deze week al aan de grote uitverkoop begonnen. Gisteren werd bij een pre Hawaii Party al redelijk wat van onze spullen bij opbod verkocht. De kleinen broeder speelde de linke snoodhaard en jaagde de prijs geregeld wat de hoogte in.

Volgende dinsdag zit ons avontuur er hier op en vliegen we naar Londen. De dag nadien vertrekken we vanuit Londen om ´s avonds in Kona aan te komen.

Ik hou jullie op de hoogte.

Groetjes Bobke.

Spiegel

Via nonkel Jan zijn blog (http://www.thebikeguidessupporters.blogspot.com/) heb ik vernomen dat er deze maand een interview met onzen Bob in de New York Times staat. Of alleszins een over gans de wereld gerenomeerd en gekend blad. Gazettenman...

Groeten,

Ben

Ola chicos y chicas,

Een paar uur geleden is hier de eerste bezoeker van 166B uitgewuifd. Bertje is hier een week zijn toptalent komen etaleren in bijwijlen snikhete, en dus voor Hawaii, optimale omstandigheden. Ondanks een bijna dagelijks verorberd pizza’ke van La Bodega en een knapperig baguetje met zalm-Philadephia zal elk beenhard stokbrood dat Bertje passeert in stukjes gesneden terugkomen. Zo scherp is hij hier vertrokken… In 3b logeert er nog zo een figuur, de Pijl van Wezel. Ik denk dat menig docent anatomie hier al likkebaardend de benen van de twee Hawaii-atleten zou bekijken. Ideale modellen voor een les over het vatenstelsel. Elk haarvatje ligt er op.
Bij mezelf zal momenteel een straffe telescoop ingezet moeten worden om enig teken van scherpte waar te nemen. Hou me zeker wel in beweging maar alles nog weinig gestructureerd. Door te trainen waar ik zin in heb probeer ik mezelf klaar te maken om vanaf oktober rustig te beginnen opbouwen naar volgend seizoen toe.
Zaterdag overigens een schitterend feestje gehad met de nieuwe Green Team-collega’s. Elk jaar vieren ze op 10km van La Santa het feest ‘Los Dolores’. Dit om te herdenken dat Tinajo en Mancha Blanca bij de gigantische vulkaanuitbarsting van zoveel jaar geleden net gespaard zijn gebleven van de lavastroom. De bedoeling van het feest is dat alle eilandbewoners in locale klederdracht te voet naar Mancha Blanca afzakken om daar een gigantisch feest te bouwen (elk jaar om en bij de 40 à 50.000 mensen). Hier moest ik toch eens op present tekenen. De locale kleren die ik moest aantrekken waren zwarte broek, zwarte hoed en wit hemd. Aangezien ik alleen een paar knalwitte schoenen bijheb voor de moment had ik meer weg van een Justin Timberlake-wannabe dan van een Lanzarotiaanse geitenboer. Toch goed geamuseerd. Mijn twee zinnen Spaans (Ola, Que tal? en Me llamo Jésus El Lobo) hebben serieus dienst gedaan. (PS. Het halve liter blikje hield ik natuurlijk vast voor diegene die de foto aan het nemen was)
Nu zaterdag de volgende twee gasten alweer ontvangen. Twee feestneuzen van de familie Elst komen hier voor één week hun kloeke bast bruinbakken. Nog een paar keer ga ik het er nog eens goed van pakken, maandag dus in het gezelschap van Gert en Glenn, en dan vanaf oktober het echte werk waar we voor gekomen zijn. Lees: trainen, trainen, rusten, trainen, trainen, rusten,…. (en fietsen uitdelen).
Groeten vanonder een frisse 35°C.

Op weg naar Hawaii

Het begint te korten. Nog minder dan 4 weken.

Een kort berichtje om jullie op de hoogte te houden van de trainingen.

Ik heb zopas men voorlaatste blok van 12 dagen tot een goed einde gebracht. In die 12 dagen

20km gezwommen, 900km gefietst en 150 km gelopen, samen goed voor een kleine 50 uur training. Ik geniet nu vollop van 2 dagen rust om dan vol goede moed aan de laatste trainingsdagen te beginnen.

Momenteel werk ik een groot deel van men trainingen af in het gezelschap van Bert Jammaer. Ongelooflijk als je met zo een klepper op pad kan. Daarnaast is Marc Herremans, in het gezelschap van Dirk Van Gossum, hier ook weer keihard aan het trainen. Wat een spirit en motivatie die kerel heeft, groot respect.

Kleine pronostiek op basis van wat ik hier al gezien heb:

Bert Jammaer: top 10, hij staat scherper dan ooit!

Marc Herremans: opnieuw naar winst in een nieuw wereldrecord!

Groetjes Bob.

Komen en gaan

Beste vriendjes,

De voorbije week heb ik afscheid genomen van Ovi Schovi de quadricep femoris aka Michael Scofield. Ik zou dit bericht graag gebruiken om een ode te brengen aan nen bangelijke gast, nen toffe bike guide collega en een super fietskanon.

Toen we tussen kers en nieuwjaar 2005 een eerste keer op stage kwamen naar Club La Santa, zeiden Ben, Ovike en ik nog lachend tegen elkaar: "stel dat we hier ooit komen werken". Wat toen enkel dromen leek is 2 jaar later voor alledrie realiteit geworden. Den broer en ik begonnen in september 2006 aan ons La Santa avontuur. Ik ben hier aan men laatste maand bezig van een 2- jaar durende trainingsstage, onzen Ben is na een kleine tussenstop in België, vorige zaterdag terug volwaardig lid van het La Santa Green Team en Ovike is na anderhalf jaar vorige week dus vertrokken.

Ik heb echt genoten van Ovieke zijn gezelschap hier in La Santa. De eerste maanden dan Ben en ik hier in La Santa waren, kregen we om de 2 weken bezoek van Ovike. Na verloop van tijd begon iedereen van ons team de Michael al als ne volwaardige collega te beschouwen. In april 2007 heeft hij zich dan maar besloten om een jaarke loopbaanonderbreking te nemen bij den brandweer en zich ook in het La Santa avontuur te storten. Een jaar werd uiteindelijk 1,5 jaar.
Ovi heeft altijd goed met de fiets overweg ge kunnen, maar in Lanzarote ontpopte hij zich tot een echt fietskanon. Zijn 16de fietstijd in de Ironman van Lanzarote liegt er dan ook niet om. De gasten waren dan ook danig bevreesd als bikeguide Ovi de fietstochten begeleide. Op een van de advanced toertjes kwam hij ooit boven op de eerste helling met nog 2 man in zijn wiel: de 2 winnaars van de Volcano triathlon, zijnde Bert Jammaer en Francoise Wellekens, oei misschien eventjes temporiseren. Het gebeurde dat hij de tochten ook indeelde afhankelijk van zijn trainingsschema. Geregeld werden blokjes tempo rijden in de tocht ingelast. De arme La Santa gasten proestend en kreunend in Ovike zijn wiel. Hehe, en een knipoogskes naar de camera! Op een van de fietskampen, nam er een van die pseudo vedetten deel. Ovi moest de snelle groep begeleiden. Die kerel tegen den Ovi, oh neen zeide gij een van die triathlonfags. Dat had hem niet moeten zeggen. Ze waren nog geen 10 minuten ver, of de Schoofs draaide de gas open. Hartslag van 170, iedereeen op een lint, tot dat ons vedet ontplofte. Wachten, ja tarrara jing. Hij heeft zijne kak wel ingehouden de rest van de week.

Legendarisch zijn ook zijn afdalingscapaciteiten. Record in Lanzarote 102km/h. Ooit heeft hij het eens foto genomen van zijn kilometrikske tegen 83 per uur. Ik denk niet dat er 5 triathleten zijn die beter dalen dan den Ovi.

Als ge met Schoofske ging trainen, was een fratske ni ver weg. We stopten aan een tankstation om ons bidonnekes bij te vullen. Ah een goei koud colake in mijn drinkebus. Efkes de gas eruit schudden dacht hij. Da buske ontplofte daar in zijn gezicht, zijne zonnebril tot achter zijn oren, man man man, dat was lachen. Het is ook traditioneel dat we elkaar absoluut niet op de hoogte brengen van hangend snot aan de neus of wang, ontbijtresten aan de tanden, chocolade kringen rond de mond. Het was vooral in dit laatste dat den Ovi ne krak was. Hij kon niet zonder zijn chocolade ontbijtkoeken als snack op de fiets. Na het verorberen van zo een koekske zat heel zijn gezicht meestal onder de choco. Wij natuurlijk zwijgen. Vijf uur later voor de spiegel:"smeerbossen!"

Ovi ge zijt nen supergast en ge zult hier danig gemist worden!

Amuseer je rot in Amerikaen veel succes samen met Magalieke.
Bobke.

Terug aangekomen

Appartement 166B is opnieuw voor onbepaalde tijd ingepalmd. Net als het laatste jaar van mijn vorig verblijf ben ik onmiddellijk in hetzelfde appartement kunnen intrekken. Toen was Ovi’ke voor een maand of 8 de roommate. Nu is het, nadat Ovi hier vorige woensdag vertrokken is, voor de eerste tien dagen Bert Jammaer. Aangezien ze hier in staff-bezoeken vrij soepel zijn had ik vanaf dag één een eerste trainingsbeest meegebracht. Hij zal de Hawaii-trainingen wel zonder mij moeten afwerken want trainen staat de eerste weken nog op een laag pitje. Het met haken en ogen in elkaar hangende lijf eens volledig laten uitrusten, af en toe eens een pintje drinken tijdens de eerste maand dat we hier zijn, en dan vanaf oktober hopelijk voor alle drie de disciplines aan de opbouw beginnen.

Het voelde vanaf de eerste dag al aan of ik was hier nooit weggeweest (sokske lagen hier in de kas, washandjes ginder, fietskleren daar,…). Ook de ontvangst door de gekende collega’s en kameraden van op het eiland was fantastisch. Blijkbaar allemaal content dat ik terug was, ofwel schitterende acteurs J. Alles dus nog hetzelfde behalve 70% van het Green Team. Daarom al mijn beste socialize- kwaliteiten bovengehaald om als ‘nieuweling’ me wat te integreren.

Gelukkig hebben we in België ook een tropische zomer achter de rug zodat ik optimaal kon acclimatiseren. Momenteel hier vlot boven de dertig graden. Ook qua teint zullen we rap terug omgetoverd zijn van Belgische bleekscheet tot gebronzeerde Spanjaard. Onzen Bob zal trouwens content zijn tijdens zijn lange fietstrainingen. Momenteel al heel de week quasi windstil op Lanzarote wat zo zeldzaam is als een zomerdag in België.

Verder eigenlijk weinig nieuws te melden. Ook nog geen schoon fotomateriaal verzameld om hier te publiceren. Lees: ondanks de massale aanvraag van sommige onder jullie nog geen foto’s van Deense blondines of Spaanse Latina’s geschoten.

Groeten allemaal en hopelijk snel wat meer interessants te melden

Administratieve mededeling

Hola amigos, Qué tal!

Daarnet aan het testen geweest en blijkbaar is mijn Spaanse GSM-nummer nog steeds actief. Ze zijn daar iets minder ijverig in het blokkeren van niet-gebruikte SIM-kaarten dan bij Proximus. Daarom vanaf volgende week bij voorkeur bereikbaar op het nummer 0034/636.88.36.86. Mail is natuurlijk nog altijd het gemakkelijkst. Onthou wel dat de mail ginder waarschijnlijk één maal wekelijks ipv één maal daags gechecked zal worden gezien het supersnel internet dat in La Santa beschikbaar is (een bejaarde postduif sturen vanuit Wezel komt waarschijnlijk nog sneller toe...)

Adios.

Ben , die de vijf woorden spaans die hij spreekt hier even met veel overtuiging wou ten toon spreiden.