Taper miserie

Soms denk ik dat er hierboven een grapjas zit die mij echt niet graag terug aan een triathlonneke ziet deelnemen. Sinds mijn aankomst hier in september nagenoeg de perfecte winter gehad. Op hier en daar eens een teenverminkend bloedbleintje, een ingescheurde nagel, wat buikkrampen van vervallen gels te nuttigen op de fiets, of een snotvalling na, was ik voor het eerst sinds héél lang eens gespaard gebleven van langdurig, aanslepende blessures. Volledig op schema dus om hopelijk aan mijn eigenlijk pas tweede, die naam waardig, triathlonseizoen te beginnen.

Tot gisteren dus, midden in de taperweek, 4 dagen voor ik eindelijk nog eens in gang ging kunnen schieten. Gelukkig niets ernstig, wel iets vervelend. Tijdens een onnozele catchpartij met een nog onnozelere, stiepelzatte Noor (veel te lang verhaal) kreeg ik maandag om en bij de 100kg Scandinavische vetmassa op mijn tere ribbenkast. Op maandagavond hiervan geen enkel teken van blessure, dinsdags een lichte pijnprikkel in de borst, gisteren quasi niet in staat om deftig in te ademen. Gelukkig kon ik ’s avonds al terecht bij, voor vele Lanzarote-triathleten de locale redder in nood, Gunter voor het nodige oplapwerk. Diagnose was toch een gekneusde ribspier waarvan ik waarschijnlijk toch nog een koppel of dagen de gevolgen zal mogen dragen. Zondag moet echter nog steeds haalbaar zijn al zal er tot dan niets anders uitgevoerd mogen worden dan platte rust. Ik moet en ik zal starten. Het mag niet dat er opnieuw zo iets doms gaat tussenkomen.

Hopelijk is het volgende blogverslag een enthousiast wedstrijdverslag van zondag.

U weze gegroet vanonder de zon.