Geen paniek, geen paniek,... We zijn hier nog altijd in leven en welzijn. De tijd en inspiratie zijn hier echter even moeilijk te vinden dan, jawel hier komt ie, een spelt in een hooiberg.
Het is hier een ganse week een gezellige drukte geweest in onze riante penthouse. Ons ma en pa zijn hier al gedurende twee weken een stage aan het afwerken om U tegen te zeggen. “U”. Elke dag wordt de koersfiets uit het stoffige bike center gehaald om een ritje af te malen van 25 tot 50km. Nadien wordt er door de padre familias nog palinggewijs door het sop gekliefd in het pissijn ( of “La piscina” op zijn Antwerps). Ons make is hier ondertussen een volleerde duathlete aan het worden aangezien er hier al twee weken op rij een 3 tot 5km loopje rond de lagoon aan de fietstour wordt bijgeplakt. Ook Bob Maesen en Marc De Ren met zijn vrouw zijn hier regelmatig mee het terras komen bevolken om een klapke te doen.
Ondanks het drukke leven als gastheer toch ook een beetje tijd gevonden deze week om de benen bij gelegenheid eens te strekken. Een kleine 28u deze week. Onderverdeeld in 21km zwemmen, 500km fietsen (veel kilometers hiervan hard werkend als Green Teamer tijdens de Bike Week) en 40km lopen (joggen). Ik heb in al die jaren qua uren nog nooit zoveel getraind als dit en vele zullen me zot verklaren gezien de tijd van het jaar. Tijdens al die trainingsuren heb ik echter misschien drie keer eens dieper ingeademd, voor de rest nog steeds alles héél rustig en puur gericht op basis. Morgen volledig platte rust en dan een weekje proberen het aantal loopkilometers lichtjes op te drijven. Ik merk wel doorheen de looptrainingen dat de heup nog altijd een weke plek is waar ik constant voor zal moeten uitkijken.
Ik ben reeds vanaf het begin van de prille triathloncarriere altijd ‘redelijk’ gemotiveerd geweest om het nog zacht uit te drukken maar ik merk dat die motivatie nu nog eens een paar procentjes hoger ligt dan voordien. Bijna dagelijks verzin ik wel iets om al om zeven uur te kunnen beginnen trainen en om fit te blijven. Ofwel stabilisatie-oefeningen voor de heupregio, een kort loopje, buikspieroefeningen in de fitness… De disco heb ik niet meer gezien sinds onzen Bob en Mel hier zijn vertrokken en het ideale trainingsgewicht is ondertussen bereikt. Ik heb voor mezelf dan ook al uitgemaakt dat dit echt de allerlaatste kans is om er iets van te maken in een Ironman. Als ik fit kan blijven wil ik voor mezelf kunnen zeggen in mei dat ik er tot de laatste snik alles voor gedaan heb wat mogelijk was, ook al wandel ik 5h over mijn marathon en eindig ik 867e. Als ik de opbouw kan afwerken die ik in gedachten heb zal het er hopelijk echter compleet anders uit zien.
Binnen anderhalve week kan ik dan nog eens de vlieger bestijgen richting België om Hans Vermeiren plechtig in de huwelijksboot te zien stappen. Ik kan jullie verzekeren. Ik ben er serieus naar het uitkijken.

Groeten allemaal vanuit een nog steeds zonovergoten en vandaag zelfs heet Lanzarote.