Lezersgilde,

Het moet al maanden geleden zijn dat ik hier nog eens een bedenkelijk schrijfsel heb gepost. Ik vond dan ook dat ik in heel die periode weinig zinnigs te typen had. Dit is een triathlon en Lanzarote blog en buiten wat gezeur over mijn heup en het weer zou er van mijnentwege toch niet veel anders verschenen zijn.

Maar...vorig weekend stond ik zowaar na 13 maanden nog eens in triathlon-plunje om 7h een boterhammeke of 10 met peperkoek, confituur en choco te nuttigen. Na mijn operatie begin maart ging ik er van uit in 2009 voor het eerst terug triathlonklaar te zijn. Maar na een kinébeurt of tien, een glucosaminespuit of 3, een met ons pake afgewerkte stretchsessie of 23564 en een doktersrekening van 8659521454644892, 56 euro achtte ik me zowaar fit om op 3 augustus toch mee het Galgenweel in te springen met als enige doel onzen Bob zijn brilleke halfweg het zwemmen af te trekken :-)

Ik had voor mezelf geen enkel einddoel voorop gesteld, behalve meedoen, genieten dat ik er bij was en natuurlijk er uit halen wat kan. Me richten op een bepaalde plaats of tijd had geen enkele zin. Ik had wel alles gedaan wat mogelijk was om in vorm te zijn maar achtte de kans klein om topfit te zijn aangezien ik eind mei voor het eerst 3km non-stop kon lopen (bijna stervend in Dijckie zijn zoch, wel de wereldkampioen duurloop in zijn gewichtsklasse), en kracht mocht beginnen zetten op de trappers tijdens het fietsen.

Genoeg inleiding me dunkt. Korte impressie van de wedstrijd:

Zwemmen ging beter dan verwacht. De voorafgaande trainingen nog klop gekregen in het bad van Brasschaat van Bartje VL en Frank H. tijdens het zwemmen van de honderd'jes maar blijkbaar zat er die dagen toch wat vermoeidheid in de armen :-) Aldus als 26e de fiets op en gas geven. Waarschijnlijk iets te veel gas gegeven in de eerste tour in Berendrecht en zoedoende een oliespoor achtergelaten waar ik tijdens het beëindigen van mijn tweede tour mooi mijn 7m lange glijpartij over het zachte havenasfalt op inzette. Stuur volledig los en scheef, rem scheef, schakelaars van versnellingen losgekomen en een bloedbad op mijn linkerzijde. Einde wedstrijd dus en ticketje enkel richting Klina. Verdorie, zo ontgoocheld. Gevloekt en geblète als een klein kind toen ik alleen op mijn kamerke in de Klina lag. Op het moment van de val zat ik in 13e positie. Fris als een vis (lichtjes overdreven maar krikt de spectakelwaarde van dit schrijfsel op).

De dag na de wedstrijd een heel gemengd gevoel: heel content dat ik voor mezelf heb kunnen bewijzen dat het zwemmen en fietsen nog niet zo slecht zit, zwaar ontgoocheld dat ik na al de voorafgaande tegenslag(jes) weer pech heb, en anderzijds verschrikkelijk fier op wat mijne brother daar even wegzet. Ik moet bekennen dat ik waarschijnlijk na 15km lopen de hoestsiroop zou mogen hebben bovenhalen tegen de valling die ik zou opdoen bij zijn passage. Eén telefoontje naar Pieter Vandenhoogenband en die kerel triathlont te tegels uit de grond.

Man, man,.. nu ik hier naar boven scroll en zie hoe langdradig ik dit stukje proza al aan het maken ben maar één conclusie: tot morgen op de Sterke Peer waar er tijdens de wedstrijd een ontgoocheling gaat weggesport worden (als die stijve kuiten en die stijve bilspier (tgv tetanosspuit in de k*nt) wat meewillen). En nadien donkere Leffe alstublieft..