Tijd om de resem spinnenwebben en centimeters stof even op te ruimen welke zich hier hebben opgstapeld rond deze blog. Een maand is het hier verschrikkelijk stil geweest en ik vrees dat het hier nog stiller zal worden.

Niet dat er in die maand niets gebeurt is, integendeel zelfs, maar de bedoeling van de blog was jullie vanuit Lanzarote, hopelijk wat op een plezante manier, op de hoogte te houden van wat we er aan het uitsteken waren, voornamelijk dan op triathlonvlak. De voorbije maand kreeg ik bij het woord triathlon echter meer zure oprispingen dan enthousiaste kriebels. Dit natuurlijk ten gevolge van de gigantische ontgoocheling dat voorbije zaterdag de borst niet voor een x-aantal uurtjes kon worden natgemaakt al zwemmend, fietsend en strompelend.

Aangezien ik nu, sinds woensdag terug in België residerend, nog weinig noemenswaardig te melden zal hebben is dit bericht voor mij, misschien voorlopig, de zwanenzang als blogger.

De geinteresseerden kunnen natuurlijk nog altijd eens komen piepen of Bobke weer niet eens ergens een marathon uit zijn ongetrainde sloffen is gaan schudden of zowaar ergens in wetsuit gehuld een triathlonwedstrijd heeft aangevat. Maar voor mijn part... Adios qua blogberichten

Menige kogel is deze week door de kerk gegaan, nog meer zeemansknopen zijn doorgehakt en hier en daar werden nog wat teerlingen geworpen. Om maar te zeggen: van de week een aantal beslissingen moeten nemen.

Eerst en vooral wordt er op 27 mei definitief koers gezet richting Zaventem om de La Santa deur voor goed achter me dicht te trekken. Hoe ontgoochelend de laatste twee weken ook geweest zijn, uiteindelijk heb ik toch weer 8 fantastische maanden beleefd die ik nooit zal vergeten. Laat ons zeggen dat ik een gigantisch grote taart heb kunnen bakken, wat altijd plezant is, maar volledig zonder enige crème of kersen erop.

Het steekt toch wel dat ik opnieuw omwille van exact dezelfde reden gedwongen Lanzarote moet verlaten. Ik zal hoe dan ook het luxeleven dat ik hier weer heb gehad ontzettend missen. Echter, ik zal op mijn tanden bijten eens terug in België om ook daar mijn draai terug te vinden want een derde keer terugkomen is niet aan de orde. Uiteindelijk is het in september 3 jaar geleden dat Bob en ik naar Lanzarote vertrokken (ik hoor ons nog zeggen: “maakt u geen zorgen ma’ke, ’t is maar voor maximum 9 maanden en dan staan we hier terug”). Het feit dat het verblijf lichtjes is uitgelopen is alleen maar een goed teken, namelijk dat we een schitterende tijd hebben beleefd, maar er zijn andere, en belangrijkere dingen in het leven waar het nu misschien tijd voor wordt. Vanaf nu zal het triathlonnen op een andere manier beleeft worden. Niet langer ’s morgens opstaan en denken “hoe kan ik mijn werk inplannen ifv mijn trainingen” maar wel andersom.

Nu nog proberen van elke resterende dag hier te genieten. Vanaf zaterdag kan ik dat opnieuw doen in het gezelschap van ons ma en pa die al overkomen om normaal naar de Ironman te komen kijken. Ook Bob komt de week van de Ironman overgevlogen. We zullen er die week samen eens een lap op geven op de fiets. Nog één keer goed genieten van zwoegend en harkend al de naambordjes te paseren met klinkende namen als Parque Nacional de Timanfaya, Tabayesco, Mirador del Rio en Haria. Dat hij zijn, ondertussen als een baviaan behaarde billekes maar insmeert want, verdorie, ik heb nog nooit zo rondgefietst als nu. Waarschijnlijk dankzij de gigantische overload-week die ik hier drie weken geleden heb afgewerkt, gevolgd door 2 weken ontgoocheld en gedegouteerd in mijn zetel liggen. Vandaag 120km met 1600 hoogtemeters (Haria, Mirador, Teseguite,…) gebold aan 33km/h gemiddeld. Het had er goed uitgezien de 23e mei…. Verdorie… En nu stop ik voorgoed met hierover te zagen. Alles gebeurt met een reden. Waarschijnlijk staat er eens terug in België een droomvrouw en een andere droomjob op mij te wachten :-)

Groeten

Verslag marathon

Ik wist absoluut niet wat ik kon verwachten zondag. Sinds Hawaii en mijn vertrek uit La Santa is mijn trainingsregime serieus veranderd, zoals je eerder al hebt kunnen lezen. Ik vreesde dat vooral een gebrek aan lange duurlopen me zuur zou opbreken. Echter zoals ik al had aangegeven in een vorig verslagje, was mijn tacktiek zeer eenvoudig. Starten als een kanon en kijken hoe lang ik zou meegaan. Elke trainer, coach, zelfs een beginneling weet dat dit niet de beste manier is om aan een marathon te beginnen. Nu ik heb persoonlijk ondervonden dat zogenaanmde Kamikaze- marathonnekes me wel goed afgaan. Ik heb tot hiertoe een keer berekend een marathon gelopen en dat was bij men Ironmandebuut in Nice. Iedereen bleef er maar op drukken om te doseren. Op een gegeven moment passeerde er iemand, die ik zou kunnen volgen hebben. "Nee Bob niet doen, doseren, het is nog ver", zei ik toen tegen mezelf. Na 27 kilometer heb ik toen evengoed een peer gekregen. Sindsdien pas ik dus de kamikazestrategie toe die ik geexperimenteerd had bij men marathondebuut in 2006. Ik passeerde toen halverwege met de nummer 2 van de halve marathonwedstrijd naast me. De marathon en halve marathon waren namelijk samen van start gegaan. Die gast finishte toen zijn wedstrijd en zei heel vrolijk: allez succes nog... Ik mocht nog eens hetzelfde gaan doen. Natuurlijk serieuse koeken gekregen in dat tweede deel, maar uiteindelijk toch nog een behoorlijke tweede helft gelopen. Na Nice ben ik dan ook altijd op deze manier aan de marathon begonnen. Starten als ne zot en door de muur lopen. En dit bleek te werken voor mij.

Dus ook nu zondag vatte ik zo de wedstrijd aan. Ik voelde me onmiddellijk vrij comfortabel en kon na de Konijnenpijp aansluiten in een mooi achervolgend groepje. Een aantal Kenianen en de Belgische toppers waren toen al lang gaan vliegen. Ik had een goed gevoel en we kwamen na 10km door rond de 37 minuten. Meter per meter moest ik echter de meeste in dat groepje laten gaan en diende ik voor men eigen tempo te kiezen. Maar desondanks bleef ik ook de volgende 10km hetzelfde tempo aanhouden en passeerde halverwege in 1u18. Missie geslaagd dacht ik bij mezelf: "Mooie tussentijd, nu kan ik stillekes beginnen kapotgaan". En inderdaad de benen begonnen het al iets vroeger dan normaal te voelen, eerste pijnscheuten hier en daar. Maar als ik naar mijn kilometertijden keek. bleef ik maar onder de 3min50 lopen. En al bij al viel die pijn ook wel mee. Na 32km passeerde ik in 2u01. Ik dacht als ik nu niet volledig stilval, zit er hier begot ne mooie tijd in. Ik begon zelfs terug een aantal atleten die ik eerder had moeten laten lopen, terug op te rapen. Maar ja het is dan nog wel 10km he. Nu dit was men 6de marathon en ik denk dat mijn lijfke ondertussen al wat gewend begint te raken aan dit soort uitspattingen. Ik kreeg het moeilijk in die laatste 10km, ik kreeg serieus pijn in de beentjes, ik snakte naar de finish, maar ik parkeerde gelukkig niet. De laatste 10km nog in een behoorlijke 41 minuten en dus een eindtijd van 2u42'19'' en goed voor een 17de plaats.

Echt super tevreden met dit resultaat. Zij die men finish even willen bekijken kunnen op de
volgende link klikken:
http://www.runnersweb.nl/runnerstv?e=AN09M&ct_f=12:15:21&ct_s1=9:33:01&ct_s2=10:10:29&ct_s3=10:51:41&ct_s4=11:26:39&nt_s2=0:37:28&nt_s3=1:18:40&nt_s4=1:53:38&nt_f=2:42:19&L=NL&r=101768&n=DE%20WOLF%20Bob

Dit motiveert me zeker voor de rest van het seizoen. Binnen een kleine maand vertrek ik voor een volgende stage naar Lanzarote.

Groetjes Bobke.

Foto's Marathon Antwerpen.

Blijkbaar is de basisconditie van Bobke nog meer dan behoorlijk. Met een zeldzaam lang duurloopje van 1h in de benen en verder enkele loopjes tot zowaar 30' een marathon neerzetten van 2h42' is straf. Als hij binnen drie weken in Lanzarote nog eens een weekje stevig wat fietskilometers kan afwerken, en hopelijk eindelijk een zwemkilometer, dan kan hij dit seizoen zeker nog een aantal deftige wedstrijden afwerken.

Ik heb de datum voor het betere snij- en knutselwerk net vastgelegd. Op 3 juni wordt de femurhals weer netjes gladgepolijst door Dr. Van Melkebeek. Woensdag terug het vliegtuig op richting Lanzarote. Op 27 mei zet ik al opnieuw voet op Belgische bodem, al dan niet definitief zal heel spoedig beslist worden.

16de in Marathon

Hey vrienden,

16de in 2u42!

Supertevreden. Ik had niet gedacht dat ik dit na 6maanden Newcastle nog in de benen had.

Verslag en foto's volgen morgen.

Bobke

Wat ik sinds vorige week vreesde is gisteren bevestigd. Ook de rechter heup vertoont een verdikking van botweefsel ter hoogte van de femurhals waardoor ik mijn heupgewricht als het ware kapotloop. Dus, identiek dezelfde operatie als vorig jaar in februari staat me opnieuw binnen enkele weken te wachten.

Ik dien te bekennen, sportief een serieuze ontgoocheling. We kunnen echter beter alles proberen te relativeren. Het is en blijft 'slechts' een sportblessure. Natuurlijk daarom niet minder frustrerend gezien de timing en het feit dat sport voor meer dan 8 maanden nagenoeg alles was waarrond mijn dagen draaiden.

De komende dagen zal er serieus moeten nagedacht worden over de plannen voor de nabije toekomst.

Morgen alvast de zinnen gaan verzetten op de 10miles. Zoals je hieronder kan lezen in de ochtend den brother richting de finish schreeuwen. Een paar uur nadien is het aan ons ma'ke om te debuteren in wedstrijdverband.

Groeten,

Ben

Marathon!

Hey allemaal,

Het is al van de winterduathlon in Etten Leur van begin januari geleden dat ik nog eens een wedstrijd kon aankondigen. Awel bij deze: zondag loop ik de marathon van Antwerpen.

Het is een beslissing die ik pas begin deze week genomen heb. Ik moet de komende dagen voor het werk in Belgie zijn en het leek me wel interessant nog eens een nummerke op te spelden.

Zoals u al kan merken heb ik me dus niet specifiek voorbereid voor deze marathon. Ik heb sinds Hawaii twee trainingskampen afgewerkt in Lanzarote waarbij ik telkens de kaap van de 100km gerond heb. Maar naast deze uitschieters waren het vooral weken met een aantal kortere loopjes van een half uur tot een uur. Laat ons zeggen dat het dus absoluut geen idee heb, wat ik waard ben op dit moment. Tot dusver heb ik1 marathon gelopen zonder vooraf gezwommen en gefietst te hebben, met name die van Lanzarote. Toen was ik goed voor een 5de plaats in 2h41. Ik vrees dat zonder voorbereiding dit een beetje ambitieus gaat zijn voor zondag. Nu mezelf kennende zal ik starten als was ik in topconditie. En dan zoals in al men marathons tot nu toe, wachten op de koek van den hamer en door de muur trachten te lopen. Ik hoop dat het feit dat ik al 5 marathons (4 in Ironmans) in de benen heb, me van pas zal komen zondag.

Ik moet zeggen dat ik er wel goesting in heb en wel eens wil kijken waar ik na een half jaar Newcastle nog toe in staat ben.

Tot zondag.

Bobke!