Tijd om de resem spinnenwebben en centimeters stof even op te ruimen welke zich hier hebben opgstapeld rond deze blog. Een maand is het hier verschrikkelijk stil geweest en ik vrees dat het hier nog stiller zal worden.

Niet dat er in die maand niets gebeurt is, integendeel zelfs, maar de bedoeling van de blog was jullie vanuit Lanzarote, hopelijk wat op een plezante manier, op de hoogte te houden van wat we er aan het uitsteken waren, voornamelijk dan op triathlonvlak. De voorbije maand kreeg ik bij het woord triathlon echter meer zure oprispingen dan enthousiaste kriebels. Dit natuurlijk ten gevolge van de gigantische ontgoocheling dat voorbije zaterdag de borst niet voor een x-aantal uurtjes kon worden natgemaakt al zwemmend, fietsend en strompelend.

Aangezien ik nu, sinds woensdag terug in België residerend, nog weinig noemenswaardig te melden zal hebben is dit bericht voor mij, misschien voorlopig, de zwanenzang als blogger.

De geinteresseerden kunnen natuurlijk nog altijd eens komen piepen of Bobke weer niet eens ergens een marathon uit zijn ongetrainde sloffen is gaan schudden of zowaar ergens in wetsuit gehuld een triathlonwedstrijd heeft aangevat. Maar voor mijn part... Adios qua blogberichten

Menige kogel is deze week door de kerk gegaan, nog meer zeemansknopen zijn doorgehakt en hier en daar werden nog wat teerlingen geworpen. Om maar te zeggen: van de week een aantal beslissingen moeten nemen.

Eerst en vooral wordt er op 27 mei definitief koers gezet richting Zaventem om de La Santa deur voor goed achter me dicht te trekken. Hoe ontgoochelend de laatste twee weken ook geweest zijn, uiteindelijk heb ik toch weer 8 fantastische maanden beleefd die ik nooit zal vergeten. Laat ons zeggen dat ik een gigantisch grote taart heb kunnen bakken, wat altijd plezant is, maar volledig zonder enige crème of kersen erop.

Het steekt toch wel dat ik opnieuw omwille van exact dezelfde reden gedwongen Lanzarote moet verlaten. Ik zal hoe dan ook het luxeleven dat ik hier weer heb gehad ontzettend missen. Echter, ik zal op mijn tanden bijten eens terug in België om ook daar mijn draai terug te vinden want een derde keer terugkomen is niet aan de orde. Uiteindelijk is het in september 3 jaar geleden dat Bob en ik naar Lanzarote vertrokken (ik hoor ons nog zeggen: “maakt u geen zorgen ma’ke, ’t is maar voor maximum 9 maanden en dan staan we hier terug”). Het feit dat het verblijf lichtjes is uitgelopen is alleen maar een goed teken, namelijk dat we een schitterende tijd hebben beleefd, maar er zijn andere, en belangrijkere dingen in het leven waar het nu misschien tijd voor wordt. Vanaf nu zal het triathlonnen op een andere manier beleeft worden. Niet langer ’s morgens opstaan en denken “hoe kan ik mijn werk inplannen ifv mijn trainingen” maar wel andersom.

Nu nog proberen van elke resterende dag hier te genieten. Vanaf zaterdag kan ik dat opnieuw doen in het gezelschap van ons ma en pa die al overkomen om normaal naar de Ironman te komen kijken. Ook Bob komt de week van de Ironman overgevlogen. We zullen er die week samen eens een lap op geven op de fiets. Nog één keer goed genieten van zwoegend en harkend al de naambordjes te paseren met klinkende namen als Parque Nacional de Timanfaya, Tabayesco, Mirador del Rio en Haria. Dat hij zijn, ondertussen als een baviaan behaarde billekes maar insmeert want, verdorie, ik heb nog nooit zo rondgefietst als nu. Waarschijnlijk dankzij de gigantische overload-week die ik hier drie weken geleden heb afgewerkt, gevolgd door 2 weken ontgoocheld en gedegouteerd in mijn zetel liggen. Vandaag 120km met 1600 hoogtemeters (Haria, Mirador, Teseguite,…) gebold aan 33km/h gemiddeld. Het had er goed uitgezien de 23e mei…. Verdorie… En nu stop ik voorgoed met hierover te zagen. Alles gebeurt met een reden. Waarschijnlijk staat er eens terug in België een droomvrouw en een andere droomjob op mij te wachten :-)

Groeten