Vertrekken opnieuw naar Lanzarote

Vandaag voor beiden de laatste dag van onze congée. Ondanks het vervelende blessureleed en het missen van de Classic in Antwerpen waren het toch echt 3 weekjes om in te lijsten. Super om de ma en de pa, al de familie, en de maten nog eens terug te zien. Geweldig ook om nog eens 3 weken lang den beste kost ooit voorgeschoteld te krijgen.

Vorige week trouwens ook een heel mooie week gehad in Denemarken. Voor het eerst Louise eens in haar thuisbasis gaan bezoeken. Door de blessure mocht ik een heel week niets doen, dat kwam voor ene keer dus eens ideaal uit. Ik heb het er dan ook eens goed van gepakt: elken dag een crème glaceke gegeten waar ze bij "den Draver" in Zandhoven van achterover vallen, en geregeld met de pa en de schoonbroers van Louise een Tuborgske genuttigd. Binnen minder dan 2 weken staat het volgende bezoek aan Denemarken alweer op den agenda. Dit keer spijtig genoeg rechtstreeks vanuit Lanzarote, dus zonder tussenstop in Wuustwezel.

Dit weekend trouwens mijn debuut gemaakt in FM-team outfit, de coach zal content zijn. Tijdens de Sterke Peer Triathlon enkel meegedaan aan het zwemmen en fietsen, maar het deed echt nog eens deugd om ne nummer op te spelden. Het vormpeil was wel niet overweldigend, ik had misschien toch een bolleke crème teveel verorberd gedurende de voorgaande dagen.

Om af te ronden: tot binnen enkele weken, maanden,.... en zoals ze hier zo schoon zeggen: slaagt olle wa gaai hier en zie da'k gen klachten hoor!!!

Grtz

Ben

Merci supporters

Hallokes,

Verlof in België, het is eens iets anders. We zijn nu bijna twee weken terug thuis en het moet gezegd het doet deugd iedereen nog eens terug te zien: ons Make en Pake, de familie, de vrienden: den Dyck die scherper staat dan ooit (dat bleek gisteren duidelijk toen hij zijn eigen triathlon afwerkte na de eigenlijke wedstrijd), coureur Dave, Pappie Vermeiren, binnenhuisdecorateur Breezer, Hanske C, Kriske en Bartje, Mateoke (voorlopig alleen telefonisch maar ik voel zijn nabijheid) ... Naast het blij weerzien met iedereen, stond deze vakantie ook in het teken van de Ironman Antwerpen.

Als voorbereiding stond vorige week de 1/4 triathlon van Kapelle op den Bosch op het programma. Met een 19de plaats, een 7de fietstijd, een 12de looptijd en algemeen goed gevoel was de laatste test voor Antwerpen naar wens verlopen. De dagen nadien stonden dan in het teken van hersteltrainingen en veel rusten.

Gisteren was het dan zover. 900 atleten stonden aan de start van de Marc Herremans Classic. Opnieuw een belabberde zwembeurt, 240ste uit het water en al 10minuten aan men broek. Tijdens het fietsen ging het 60km zeer goed. Ik zag toen een gemiddelde van 40km/uur staan en ik was serieus aan het opschuiven in het deelnemers veld. Nu in Berendrecht was er een stukje kasseien te nemen. Vlak na die kasseistrook hoor ik plots roepen: "uw bandje". Mijn reservebandje gemonteerd aan men zadel, was losgekomen en tussen men wiel geslagen. Net op het moment dat ik in een zeer mooie groep was terechtgekomen, kon ik van de fiets, trekken en sleuren om dat bandje los te krijgen, terug op de fiets, en de groep weg natuurlijk. Nu de laatste 30km stond de wind ook nog eens vol op kop. Miljaren en vloeken natuurlijk. De hele tijd zag ik die groep waar ik in zat 200m voor me uit rijden. In plaats van daar comfortabel in mee te rijden en energie te sparen voor het lopen, kon in de laatste 30km terug alleen stoempen. Uiteindelijk een 30ste fietstijd en 55ste aan het lopen begonnen. Het lopen was zeer goed. 1u21 en zo als 30ste over de finish gekomen. Al bij al tevreden maar toch niet voor 100%. Wat als ik niet van de fiets moet en rustig kan meerijden en misschien 15 plaatsen dichter kan wisselen. Ik denk dat ik toch een paar plaatskes dichter was geëindigd. Maar dat is triathlon er bestaat geen wat als, in elke wedstrijd is er wel iets niet perfect.

Bij deze wel nen ongelooflijke merci aan alle supporters. Tijdens de wedstrijd ben je zo gefocust, ben je de pijn aan het verbijten, ben je aan het afzien bij de beesten, ... maar het gevoel nadien, onbeschrijflijk. Het doet me zo een deugd zoveel aanmoedigingen te krijgen. Echt aan iedereen bedankt. Ook nog eens ne merci voor de broeder die nu gedagradeerd werd tot cola aangever ipv zelf de pannen van het dak te triathlonnen.

Nu deze week goed rusten en dan zondag de wereldbeker duathlon in Geel. We zullen zien wat er nog inzit.

Merci mannen.