Heelow,
Gisteren, zondag 24 juni, de eerste wedstrijd op Belgische bodem afgewerkt sinds ons vertrek naar Lanzarote 9 maanden geleden. De wedstrijd in Brasschaat was samen met de halve Ironman in Antwerpen hét hoofddoel van dit seizoen.
Vóór de wedstrijd had ik voor mezelf uitgemaakt dat top 50 overall ok zou zijn (het was immers EK met 37 méér dan degelijke profs aan de start). Tevens hoopte ik 10' sneller te zijn dan vorig jaar en rond de 1h20 te lopen.
Achteraf gezien heb ik aan al deze doelstellingen voldaan (42e overall, 12e age grouper, 3e in mijn age group en met 4h05' inderdaad 10' sneller dan vorig jaar) maar toch ben ik niet echt super tevreden. De start tijdens het zwemmen was zeker niet slecht. Goed mee weg met de eersten maar dit moest ik halverwege de eerste ronde wel even bekopen. Blijkbaar iets te fel van start gegaan waardoor ik even gas moest terugnemen en me in een groepje net achter de kopgroep moest nestelen. Geleidelijk aan begon ik me terug beter en beter te voelen. Ik besloot rustig in het groepje te blijven zitten, waardoor ik nog heel fris aan het fietsen kon beginnen.
Maar van fris gesproken... Blijkbaar zijn mijn beentjes toch nog niet zo geweldig geacclimatisseerd aan het belgisch zomerweer, want de eerste fietskilometers voelde ik, door de kou, steeds een kramp opsteken in de linker kuit elke keer ik optrok na een bocht. Ook de dijen voelde vrij verkrampt aan door het natte triathlonpak en het niet al te warme weer. Toch ging het fietsen meer dan behoorlijk. Ik kon snel wegrijden van diegene waarmee ik uit het water was gekomen en zo meer en meer oprukken naar voren tot bij oa Joeri Gokel, de grote favoriet in mijn age group om Europees kampioen te worden. Naar het einde van de eerste fietsronde toe vormde zich geleidelijk aan een groepje van een man of 7. Aangezien het enorm veel energie kost om van zulke groep weg te rijden besloot ik me maar rustig in de groep te zetten om zo nog een goede 20km te kunnen lopen. In de wisselzone voor het lopen bleek dat voor onze groep nog maar één age group atleet binnen was gekomen, dus alles zag er nog heel mooi uit, voelde me nog altijd héél goed.
Toen kwam echter de ontgoocheling. Al na een kilometer of 2 lopen, hevige krampen in beide quadriceps. Ik kon gelukkig nog blijven lopen maar van het stevig tempo dat ik voor ogen had kwam niet veel meer in huis. Gewoon 1h18' mega afzien en vloeken op die verdomde krampen die maar niet weggingen.Mijn age group winnen heeft er dus nooit ingezeten. Een tweede plaats misste ik op 4 seconden. Het werd dus derde.
Anderzijds moet ik dan weer tevreden zijn over het feit dat ik een boel atleten achter me hield die vorig jaar een eind voor mij finishten, en een tijd van 4h05' zou vorig jaar goed geweest zijn voor een 13e plaats. Dit zegt natuurlijk ook iets over het sterke deelnemersveld van dit jaar. Maar het gevoel dat er meer in zat zonder die vervelende krampen zal toch nog even blijven. Een heel goei prestatie in Antwerpen kan dit natuurlijk snel doen vergeten...
In ieder geval enorm bedankt aan iedereen die present was. Heb de steun en de aanmoedigingen meer dan kunnen gebruiken en was echt super dat er zoveel maten, familie en volk van Wezel was. s Avonds ook nog een heel gezellig dinerke gehad met de maten in Antwerpen. Ook nog eens een paar goei Belgische pintjes geproefd. Toch weer een heel schoon weekendje dus.
Ik hoop dat ook onzen Bob snel een verslagje neertypet over zijn Ironman in Nice, want heb er zelf ook nog niet gigantisch veel van vernomen. Kan wel melden dat hij een ijzersterk debuut heeft gemaakt op de volledige afstand met een 40e plaats op 1500 deelnemers en in een tijd van 9h42' op een zwaar parcours met vele klimkilometers tijdens het fietsen. Respect brother!!!
Grtz mannekes en tot ziens.
