Crash

Hey vrienden,

De wedstrijd in Gran Canaria is anders uitgedraaid dan ik wilde. In plaats van een eerste serieuse test met het oog op de Ironman hier in Lanzarote, zit ik nu in stukken en brokken achter men computer.

Zondag morgen om 8 uur was de start voorzien. Zoals was aangekondigd stond er een echte stormwind: hekken vielen om, palmbomen hongen krom tegen de grond, de zee was woest. Desondanks werd er vrolijk gestart. De 3km zwemmen was een ware overlevingstocht. Na 100m zwemmen kreeg ik daar een soket in men gezicht, men zwembrilleke hong op half zeven. Alles terug goed opzetten en verder. Halverwege elke zwemronde (er diende 2 ronden afgelegd te worden) werd de zee ongelooflijk ruw en woest. Ik denk dat ik minsten 40 borrels binnen heb. Golven van een meter hoog kletsen keihard in uw gezicht. Op zich kan ik daar wel mee om, maar van een deftige zwemtijd was op die manier geen sprake.

Eens uit het water begon ik aan mijn gekende inhaal race. Boven op de eerste klim hong ik in 40ste positie, na drie kwart ronde hong ik rond de 30ste plaats. Nu de organisatie en seingeving op het fietsparcours was verschrikkelijk slecht. Op een gegeven moment volg ik de fietser enkele honderen meters voor me. Ik volg wat aanwijzingen van seingevers en plots hang ik in vijfde positie. Ik moet dus ergens een lus hebben afgesneden. Mijn opmars verliep op die manier wel ongelooflijk spectaculair. Nu de ganse tweede ronde bleef ik in vijfde positie hangen, zag ik de nummer vier voor me uitrijden en reed ik weg van men achtervolgers. Ik voelde me behoorlijk goed en plande alles uit te kast te halen tijdens het lopen. Nu natuurlijk wel in gedachte dat wanneer ik finish ze me waarschijnlijk gaan diskwalificeren omwille van die wegvergissing.

Gedurende de 2de ronde wakkerde de wind nog meer aan. 2km voor het einde van het fietsen, sloeg het noodlot dan ook toe. Op het einde van een afdaling op een lang recht stuk, fietste ik volle gas op de grootste versnelling die ik had. Plotseling blies de wind mijn voorwiel weg, tegen 50km per uur smakte ik vol tegen het asvalt. Na een minuutje op de grond te hebben gelegen, kroop ik recht. Een politieman had men val gezien en ondertussen de ziekenwagen al opgeroepen. Op de spoeddienst werd de schade opgemeten. Vijf draaikes boven men oog, een schaafwond onder men oog, kleindere schaafwondjes aan men neus en lip, een serieuse bloeduitstorting met bijhorende schaafwond aan de schouder en heup en dan nog een ferme lap van mijn elleboog. Ook aan men handen heb ik verschillende kleine wondjes. Op zich dus eigenlijk nog veel geluk gehad. Voor hetzelfde geld breek je iets en is het veel erger.

Ik mag een week niet zwemmen, maar mag fietsen en lopen als ik me goed voel. Voor de moment is men heup en enkel stijf en pijnlijk en alle schaafwonden pikken natuurlijk, maar ik voel me ok. Het had veel erger kunnen zijn aan die snelheid.

Ik ga Gran Canaria snel vergeten. Het was een goede les. Nooit nog doe ik wedstrijden met een kwakkele organisatie. Ik doe vanaf nu enkel nog wedstrijden in België en halve en volledige Ironmans. Dan weet je tenminste dat de organisatie deftig is en dat niet moet liggen afvragen of je nog wel juist aan het fietsen bent.

Ik denk niet dat men deelname aan de Ironman in het gedrang gaat komen. Gewoon wat rusten, een weekje niet zwemmen en dan met goede moed naar de 24ste mei toewerken. Wat moet zijn, moet zijn! Dat is het leven. Er zijn er veel die er minder goed vanaf komen.

Groetjes Bob.